To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Αποσπάσματα από τη “βουκολικών αποχρώσεων” μουσική του Thomas Newman για την ταινία The Horse Whisperer σε σκηνοθεσία Robert Redford (1998). Πρωταγωνιστές εκτός από τον ίδιο, οι Kristin Scott Thomas, Sam Neill και η 11χρονη Scarlett Johansson. Excerpts from the “pastoral-toned” music by Thomas Newman for the film The Horse Whisperer, directed by Robert Redford (1998). Starring, alongside Redford himself, Kristin…
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δρέπει τους καρπούς της πολιτικής των ήρεμων νερών : ο Τούρκος Πρόεδρος επιλέγει να αγνοήσει το ραντεβού με τον “Έλληνα πρωθυπουργό”, λόγω πίεσης χρόνου, αφιερώνοντας όσο είχε στον …εκπρόσωπο της Λιβύης – πρώτη φορά άκουγα το όνομα του συγκεκριμένου καμηλάρη, και το ξέχασα. Στη συνάντηση των μουσουλμανικών χωρών για τη Γάζα, λίγο αργότερα, ο ΡΤΕ θα καταλάβει…
Οι three amigos της “ενημέρωσης με άποψη” σπάνε ξανά ένα ρεκόρ που αποτελεί πλέον ιδιωτική υπόθεσή τους. Σόρι για την εμμονή μου δηλ., αλλά με τις κοτρώνες που αραδιάζει εδώ με το από καθέδρας ύφος του ο κύριος Ιγνατίου εξελίσσεται σε εχθρό της ανθρωπότητας. (από 7:20) Με αφορμή την αναφορά του DT στη σχέση παρακεταμόλης – αυτισμού, ειρωνευόμενοι τον ίδιο…
Ο εικονιζόμενος είναι ο υπερήφανα αυτοπροσδιοριζόμενος ως “African American gay person” (και ως εκ τούτου …a priori αντικείμενο ρατσιστικής προκατάληψης) Don Lemon, πρώην παρουσιαστής του CNN και απολυμένος από αυτό ένεκα χαμηλής τηλεθέασης. Ο DL βαδίζει με ακρίβεια στα ίχνη του κυρίου Ιγνατίου (βλ. post ΟΤΑΝ ΤΟ “ΠΟΤΑΠΟΜΕΤΡΟ” ΧΤΥΠΑΕΙ ΚΟΚΚΙΝΟ) και των …αντιφασιστικών υπονοουμένων που άφηνε περί “πατρίδας και θρησκείας”,…
Κάπου – κάπου αναπαράγω μια εμφάνιση του φοβερού ενημερωτικού τρίο (βλ. κάτω). Είναι οι φορές που η απόδοση του ξεπερνάει τα στάνταρ δημοσιογραφικής ποταπότητας στα οποία μας έχει συνηθίσει. Η αναφορά στην τελετή για τον Charlie Kirk ήταν μια από αυτές. Σχόλια δε χρειάζονται, ούτε σοβαρά ούτε αστεία. Εκτός από ένα: σύμφωνα με τον κύριο Ιγνατίου, “η εκδήλωση ήταν ειρηνική,…
Δυο τραγούδια από το κλασικό The Bad Seed EP των Birthday Party, της πρώτης μπάντας του Nick Cave – κυκλοφορία του 1982. Είναι η φωνή του που ακούγεται σαμπλαρισμένη στο τρίτο track : Το ‘Not Me’ (08:07) είναι δημιούργημα του κορυφαίου Βρετανού Techno Dj και παραγωγού Dave Clarke, εδώ υπογράφοντος ως K.O.D. – πηγή έμπνευσης, το ‘Sonny’s Burning’ . 📀…
Βλέποντας το αντίπαλον δέος της Μποφίλιου, κατά το μπατριώτη του X, ανακαλείς το χιτ του ΚΚΕ επί Χαρίλαου Φλωράκη : “Όχι στα ψευτοδιλήμματα” : ο μπατριώτης τελεί εν τρικυμία εν κρανίω.Απο μουσική άποψη, η διαφορά είναι ανύπαρκτη. Σκυλάδικο και …έντεχνο προέρχονται, ως προϊόντα αμβλώσεως (γνωστά και ως εξαμβλώματα), από την ίδια μήτρα. Από εμφανισιακή πάλι άποψη …Μποφίλιου it is. Ιδίως…
Μια βουτιά στα late ‘90s και στα ζοφερά γοητευτικά τοπία του Βρετανού David Morley, επιφανούς της τότε electronica. Το κομμάτι προέρχεται από το πρώτο του άλμπουμ, Tilted. A dip in the late ’90s and the gloomily seductive landscapes of David Morley, English-born eminent of then electronica. The track is from his first album, Tilted.
Στη φύση του ανθρώπου είναι να γελάει, κι όταν ακόμα είναι ανάρμοστο …ή θεωρείται τέτοιο.
Δείγμα συμπεριφοράς “δημοσιογράφου” προσκείμενου στο δημοκρατικό κόμμα : το ον εννοεί να μιλάει πάνω απ’ τον Πρόεδρο της χώρας, σκεπάζοντας τη φωνή του. Όταν εκείνος “το” καλεί να κάνει ησυχία, αποκαλώντας το “obnoxious”, εκείνο συνεχίζει τις τσιρίδες, για να πάρει τελικά την πληρωμένη απάντηση. Εξ ίσου ενδιαφέρουσα είναι φυσικά η απόδοση του περιστατικού, αλλά και το σχόλιο του χρήστη –…
Για τους λάτρεις του είδους και όχι μόνο, δυο κομμάτια του Scott Joplin ενορχηστρωμένα από τον Marvin Hamlisch για το soundtrack της ταινίας Το Κεντρί (1973). Ένας ακόμα θρίαμβος για τους Newman – Redford, σκηνοθετημένος ξανά από τον George Roy Hill. 📀 📀 For fans of the genre and beyond, two pieces by Scott Joplin, orchestrated by Marvin Hamlisch for…
Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Ορφέας Περίδης είναι ένας από τους ελάχιστους με λόγο υπάρξεως “τραγουδοποιούς” της γενιάς του. Οι τελευταίοι συνέβαλαν όσο μπορούσαν στην υποβάθμιση του ελληνικού τραγουδιού, ιδίως στα ’90s, αποτελώντας δήθεν εναλλακτική πρόταση στην “ελληνική ποπ” (Καρβέλας, Κορκολής etc) και το σκυλάδικο (…Καρβέλας, Σαραγούδας etc). Τραγούδι του ΟΠ, εδώ.Τούτου δοθέντος, η άποψη που διατυπώνει για τη…