“Τα μάτια όλης της υφηλίου” στραμμένα στην πρωτεύουσα της Αλάσκας για τη συνάντηση κορυφής. Κι εμείς ακούμε (τι άλλο…) αποσπάσματα από το αξιόλογο δεύτερο άλμπουμ του …ομώνυμού της “νεοκλασικού” Dark Wave σχήματος από τα ’90s. Χώρα προέλευσης των Anchorage, σε πείσμα του ονόματός τους, ήταν η Γερμανία.
“The eyes of the entire world” turned to Alaska’s capital city for the summit. And we are listening to (what else but…) excerpts from the remarkable second album by the eponymous neoclassical Dark Wave outfit from the ’90s. Despite their name, Anchorage’s country of origin was Germany.
00:00 The Bleak Wooden Tower II 04:28 Phantoms Passing
(Visited 134 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Πώς τη βλέπεις τη συνάντηση?
Αν θες το πιστεύεις ότι δεν έχω πολυασχοληθεί. Μ’ έπιασε μια αηδία με τα ευρω-σκουλήκια που σκούζανε προ ημερών ότι “δεν μπορούν να κρατούν εμάς και την Ουκρανία έξω απ’ τις συζητήσεις” και τα κωλομέσα να το επαναλαμβάνουν αυτό επ’ άπειρον, τη στιγμή που είναι γνωστό ότι οι Ευρωπαίοι, “η Ουκρανία” και …ο Μπάιντεν αρνούνταν ακόμα και να συζητήσουν την πιθανότητα μιας συζήτησης – ο Κουραδοζελές νομίζω είχε ψηφίσει και νόμο που απαγόρευε τη διαπραγμάτευση με τη Ρωσία. Από τότε τσεκάρω απλώς ό,τι πέφτει στην αντίληψή μου χωρίς να πολυψάχνω.
Η λογική λέει πάντως ότι με τέτοια σκηνοθεσία, “just the two of us”, απόκοσμα τοπία, συνοριακή παράμετρος etc, αποκλείεται να μην υπάρξει τουλάχιστον θεαματικό αποτέλεσμα. Άλλωστε και το κλίμα που δημιουργεί ο κυρ-μαλάκας (απειλές, low expectations…) αυτό προοιωνίζεται.
Είμαι σίγουρος ότι όλο και κάτι παραπάνω θα έχεις τσεκάρει / σκεφτεί από μένα.
Όχι για να πω την αλήθεια. Γενικά όμως μου δίνει την αίσθηση ενός θετικού πρώτου βήματος που μπορεί και να μην έχει συνέχεια. Το κύριο πρόβλημα είναι φυσικά ο Ζελένσκι που αρνείται οποιαδήποτε συζήτηση αν πρώτα ο Πούτιν δεν επιστρέψει όλα τα εδάφη που έχει κατακτήσει, δεν ζητήσει εκ βαθέων συγγνώμη για την αναστάτωση που προκάλεσε και δεν γυρίσει με άδεια χέρια στην πατρίδα του ταπεινωμένος και καταφρονεμένος. Φαντάσου δηλαδή τι θα ζητούσε αν ήταν στη θέση του νικητή!😅😂
Δε νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση, αν τα βρουν οι δυο με τα διάφορα ντιλ που έχουν στα σκαριά (άσχετα κατά βάσιν με την Ουκρανία), να ασχοληθεί κανείς με τον κουραδοζελέ. Άσε που υπάρχει και παράμετρος ρωσικής επέλασης / ψιλοάτακτης ουκρανικής υποχώρησης. Η μοίρα αυτού του λεχρίτη είναι να ξωπεταχτεί κάποια στιγμή σα χρησιμοποιημένο κωλόχαρτο.
Εν τω μεταξύ – άσχετο – μόλις έμαθα ότι ο Μαζωνάκης …εισήχθη στο Δρομοκαΐτειο!
Ταυτόχρονα έμαθα και το ζώδιό του. Είναι, μαζί με τον Κατσαρό και το Γιάννη Πάριο (και άλλους πιθανώς που μου διαφεύγουν) μια ακόμα ντροπή του ζωδίου μου.
Να σου πω ψιλοσυμπαθής ως παρουσία μού ήταν ανέκαθεν ο Ζωρζ Μαζώ. Δεν υπεισέρχομαι προς το παρόν σε εικασίες για τους λόγους της εισαγωγής του, για να μην ξεπέσω στο προσφιλές για μένα επίπεδο του ταπεινού κουτσομπολιού. Κατά σύμπτωση προχθές εισήχθη σε ψυχιατρική κλινική για παρόμοιους πιθανότατα λόγους οικείο μου πρόσωπο που επίσης βρίσκει τον Ζωρζ Μαζώ συμπαθή ασχέτως μουσικών προτιμήσεων.
Εμένα πάλι όχι, παρόλο που όντως υπάρχουν στην “καλλιτεχνική του πορεία” κάποιες αποκλίσεις από την πεπατημένη του γαβγαβ. Όπως, και κυρίως, η διασκευή του Χατζηνάσιου. Βέβαια αυτό ήταν καλό τραγούδι από μόνο του, αλλά και το μπιτάκι ήρθε κι έκατσε.
Δε βαριέσαι, απλός βιοπορισμός είναι από ένα σημείο και μετά. Δεν ξέρω κι εγώ πόσοι φίλοι μου από τα παλιά κατέληξαν μουσικοί σε σκυλάδικα or whatever ελλείψει εναλλακτικής, δεδομένου μάλιστα ότι στην πλειοψηφία τους εγκατέλειψαν σπουδές κλπ χάριν της Τέχνης. Όχι ότι εγώ τα κατάφερα καλύτερα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα σωσία φωνή τε και σώματι του Βασίλη Καρρά που χρησιμοποιούσε το φοιτητικό μου δωμάτιο κατά καιρούς ως στούντιο ηχογραφήσεων, ενώ στον ελεύθερο χρόνο του συζητούσε μαζί μου τις φιλοσοφικές θεωρίες του Κώστα του Αξελού!
Νομίζω ότι η επιλογή μου εκεί στα middle ’90s, όταν βρέθηκα στα crossroads (“μουσική – δικηγορία – δημοσιογραφία”) ήταν η σωστή.
Οι προτάσεις που είχα για session μουσικός ήταν σούπερ δελεαστικές από χρηματικοοικονομικής απόψεως (εννοώ από “ονόματα” …”ποιοτικούς” τε και “εμπορικούς”). Αλλά δε γούσταρα επ’ ουδενί. Τα μόνα πράγματα που έκανα εκτός δικής μου μουσικής ήταν με φίλους (Μανίκας, Στασινοπούλου) ή με ανθρώπους που εκτιμούσα ως καλλιτέχνες, όπως κυρίως ο Καζούλης.
Ο Καρράς, μια και τον ανέφερες, είναι από τις πιο αντιαισθητικές φωνές που έχω ακούσει τις τελευταίες δεκαετίες. Με την απορία έχω μείνει για την καριέρα που έκανε αυτός ο άνθρωπος. Όπως και οι περισσότεροι απ’ τη γενιά του for that matter.
Κι εγώ δεν τον άντεχα καθόλου ως τραγουδιστή, αν και ως άνθρωπος ήταν κατά γενική ομολογία υπέροχος. Τον Καζούλη από την άλλη ως μουσικό τον πήγαινα με τα χίλια.
Μιλάμε ότι στη θέση του Μαζωνάκη θα έψαχνα να βρω αυτό το φωτογράφο και θα τον σκότωνα…
Sign of the times!
…Το τι γίνεται βέβαια σήμερις στα “σοσιαλ” βοθρομίντια με το ΓΜαζ δεν περιγράφεται (#ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ).
Πρόκειται για διάλειμμα (;) απ’ τις βαθυστόχαστες αναλύσεις περί Ουκρανίας και Παλαιστίνης, γιατί και στις δυο περιπτώσεις βλέπεις τα ίδια άτομα.
Το πρωί έριξα μια ματιά και δεν ξανασχολήθηκα. Ούτως ή άλλως η όλη φάση ακούγεται αρκετά περίεργη.
Εντωμεταξύ δεν ξέρω αν έχεις δει τo night country (true detective 4) με την Jodie Foster που είναι γυρισμένο 100% στην νυχτερινή Αλάσκα.
Όχι αλλά ξέρω αρκετά από Αλάσκα. Είναι ένα από τα μέρη που θα ήθελα να μείνω, μαζί με Γροιλανδία και Ισλανδία – εναλλακτική κάποια έρημος, η Μοχάβε για παράδειγμα. Απο παιδάκι με έλκουν οι αχανείς έρημες εκτάσεις – ζήλευα τον Captain Beefheart για το μέρος όπου έμενε.
Παρεμπιτόντως η Jodie Foster μου έχει γίνει αρκετά αντιπαθής με τα χρόνια.
Από True Detective έχω δει μόνο την πρώτη σεζόν με τον όχι αντιπαθή McConaughey και τον ιδιαίτερα συμπαθή Woody Harrelson. Όταν παιζόταν η δεύτερη σεζόν είχα σιχαθεί / εγκαταλείψει το Netflix.
Αν η JF σου είναι αντιπαθής, η συγκεκριμένη σειρά θα σε κάνει να την αντιπαθήσεις (λόγω του εκνευριστικού χαρακτήρα που υποδύεται με ιδιαίτερη άνεση) ακόμα περισσότερο. Anyway το νυχτερινό χιονισμένο επαρχιακό τοπίο της Αλάσκας αξίζει από μόνο του σε περίπτωση που σου δοθεί ευκαιρία να παρακολουθήσεις το show. Κι εγώ μόνο την πρώτη σεζόν του TD είχα ολοκληρώσει μέχρι πρόσφατα. Τη 2η και την 3η τις παράτησα γρήγορα.