Δεν ξέρω πόσοι είδαν τον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλου Ποδοσφαίρου Γυναικών… για όσους πάντως θεώρησαν ότι ο θρίαμβος της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ “για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος” ήταν η ευτυχής κατάληξη, το νέο είναι ότι, ο αγώνας μόλις ξεκινάει…
Με το πέρας του τελικού, γυναίκες – ακτιβίστριες στις κερκίδες κραύγασαν εν χορώ: “equal pay now”…
Η συνέχεια στα δικαστήρια: κάθε μέλος της γυναικείας εθνικής ομάδας …μηνύει τον Αμερικάνικο Οργανισμό Ποδοδοσφαίρου, διότι οι αμοιβές των αθλητριών είναι μικρότερες εκείνων των ανδρών συναδέλφων τους… Και βέβαια, ένας μόνο λόγος θα μπορούσε να υπάρχει γι’ αυτό:
INSTITUTIONAL SEXISM.
Η “ακτιβιστική” δραστηριότητα και οι ακραίες anti-Trump δηλώσεις της αρχηγού Megan Rapinoe, είναι ενδεικτικές προθέσεων και σκοπιμοτήτων: στην Αμερική των τελευταίων χρόνων, η ιδιότητα του δημόσιου προσώπου είναι ταυτισμένη με το anti-Trump virtue signaling. Το πράγμα κλιμακώθηκε ταχύτατα: προ διετίας ήδη, η ακρογωνιαίας χυδαιότητας αριστερή φυλλάδα Guardian …εγκαλούσε την Taylor Swift, γιατί δεν είχε αποκηρύξει, τότε ακόμα, τον DT, “όπως όλοι ανεξαιρέτως οι υπόλοιποι στον κόσμο της ψυχαγωγίας”… Εννοείται ότι η TS δεν θα άντεχε πολύ πριν ξεκινήσει καυστικές δηλώσεις περί τον “ρατσισμό” του προέδρου…
Πίσω στο γυναικείο ποδοσφαιρικό ακτιβισμό: σύμφωνα με το σκεπτικό του αιτήματος περί ίσων αμοιβών, η παράμετρος της δημοφιλίας του ανδρικού soccer μεταφραζόμενης σε αριθμούς εισιτηρίων [4πλάσια συνολικά από το γυναικείο] δείχνει άσχετη. Το ίδιο άσχετος και ο νόμος που διέπει, όπου Γης, το θαυμαστό φαινόμενο της επιχειρηματικότητας: αμείβεσαι ανάλογα μ’ εκείνα που προσφέρεις.
Τηρουμένων των αναλογιών, και αφαιρώντας τις περί σεξισμού γελοιότητες: το αίτημα των παικτριών του αμερικάνικου soccer, αντιστοιχεί σε αίτημα των παικτών του Αστέρα Τρίπολης, για ίση αμοιβή μ’ εκείνους του Ολυμπιακού, ας πούμε.