Κατά ειρωνία της μοίρας, ο Tomaso Albinoni [1671-1751], από τους κορυφαίους του ιταλικού μπαρόκ, είναι ευρύτερα γνωστός για ένα και μόνο έργο, το περίφημο Adagio, το οποίο δεν είναι καν δικό του [για λεπτομέρειες, check εδώ].
Η Alison Balsom είναι μια από τις σημαντικότερες τρομπετίστριες της γενιάς της, και από τις περιπτώσεις όπου η “φωτογένεια” αποτελεί απλώς, όπως θα έπρεπε, το κερασάκι.
Στο άλμπουμ της Italian Concertos έχει συμπεριλαμβάνει συνθέσεις που γράφτηκαν κατ’ αρχήν για άλλα όργανα, όπως η υπέροχη Εκκλησιαστική Σονάτα για Βιολί σε Ρε Ελάσσονα του Albinoni, που ακούμε σε μεταγραφή για τρομπέτα.
Ironically, Tomaso Albinoni [1671-1751], one of Italian baroque’s greats is best known for a single work, the famous Adagio, which is not even his own [for details, check here].
Alison Balsom is one of the leading trumpet players of her generation, and one of those cases where “being photogenic” is just the cherry on top, as it should be.
On her album Italian Concertos she has included compositions originally written for other instruments, such as Albinoni’s wonderful Church Violin Sonata In D Minor which we hear transcribed for trumpet.
Τα μέρη / The parts: 00:00 Adagio 02:23 Allegro 04:28 Largo 06:24 Allegro
Δεν την ήξερα, με το που την είδα όμως, λέω αμέσως “Ζυγός!”. Γενικά οι ζυγοί έχουν κάτι το.. χαριτωμένο. Θα μου πεις και η Θάτσερ Ζυγός ήταν. Αν δεν την ήξερες όμως, χαριτωμένη φαινόταν κι αυτή!
Κι εγώ το είχα ψιλοαντιληφθεί, αν και με …διαφορετικά συναισθήματα. Ως προς το ζώδιον εννοώ, όχι τη συγκεκριμένη που είναι αρκετά συμπαθής. Γενικά Ζυγοί και Δίδυμοι είναι οι σπανιότερα αρεστές μου γυναίκες, ακόμα και [οι περισσότερες από] εκείνες που βρίσκω ωραίες, φινετσάτες κτλ. Η φωτογραφία της εν λόγω πάντως είναι μακράν η καλύτερη που μπόρεσα να βρω αγγίζοντας το επίπεδο του εξωραϊστικού – η τύπισσα μοιάζει περισσότερο με τη βερσιόν του cd cover παρά με αυτήν του ανοίγματος.
Ως προς την κυρα-Θάτσερ, μου φαινόταν πάντα πολύ mean business για Ζυγός. Ήμουν σίγουρος, όταν το είχα μάθει, ότι θα ήταν μεταιχμιακή με Σκορπιό. Το τσεκάρω, 13 Οκτωβρίου – καμιά σχέση. “Ρε πούστη” λέω. Επιμένω, τσεκάροντας τον αστρολογικό της χάρτη και τι να δω; Σκορπιό ωροσκόπο.
Τις δικές μου γενικά δεν τις βλέπω σα γυναίκες, οι Ζυγοί όμως μου ψιλοαρέσουν, κι ας είναι κατά βάθος τερατάκια. Εννοείται ότι το ζώδιο της Θάτσερ με είχε και μένα εντυπωσιάσει, άμα τη δεις πάντως απλά ως εικόνα να κινείται και να μιλάει (χωρίς να καταλαβαίνεις τι λέει) δεν διαφέρει και πολύ κατά τη γνώμη μου από τις άλλες του ζωδίου της.
Η συγκεκριμένη πάντως μοιάζει εκπληκτικά με μια παλιά γνωστή μου ζυγό. Ίσως από κει την να την αναγνώρισα περισσότερο, παρόλο που το συνειδητοποίησα εκ των υστέρων.
Από ζωδιακής απόψεως είναι ένα από τα “τυπικά” ταιριάσματά σου.
Οι μόνες ζυγίνες που θυμάμαι να μου αρέσουν εμένα, από διάσημες τουλάχιστον, είναι η Julie Andrews εν καιρώ εφηβείας [αυτό προκαλούσε έκπληξη σε γνωστούς και φίλους, καθότι δεν θεωρείται απαύγασμα θηλυκότητας, αλλά εμένα μου φαινόταν sexy and classy] και αργότερα η Neve Campbell.
Χειρότερη εκπρόσωπος του ζωδίου και χαρακτηριστική του τι εννοώ “απωθητική γυναίκα” ήταν πάντα η …Μελίνα Μερκούρη. Μιλάμε ότι την έβλεπα στη Στέλλα, που είναι, υποτίθεται, στις δόξες της, και δεν πίστευα στα μάτια μου.
Εντάξει πάντα υπάρχει αυτό που λέμε “η ντροπή του ζωδίου” – άτομα που δυσφημίζουν με την παρουσία τους ολόκληρες κατηγορίες ανθρώπων. Αν μάλιστα είχες την ατυχία ένα τέτοιο άτομο να είναι η πρώτη “επίσημη” γνωριμία σου με το α’ ή β’ ζώδιο, μπορεί να είσαι όλη σου τη ζωή αρνητικά προκατειλημμένος, όπως εγώ πχ με τους αιγόκερους.
Εν τω μεταξύ θυμάμαι καθαρότατα [δεν μπορώ να το αποδείξω εντοπίζοντας τη συγκεκριμένη εκπομπή αλλά …take it for granted] τη Μελίνα Μερκούρη σε εκπομπή λόγου – παρουσίαση της πολυτάραχης ζωής της με συμμετοχή πολλών και διάφορων, να αναφέρεται στην περιπέτειά της ως 13χρονης με νεαρό κύριο εποχής, γύρω στα 30. Τον είχε βάλει στο μάτι, έλεγε, και συνέχισε να τον πολιορκεί παρά την αρχική του άρνηση – ο τύπος εκτός των άλλων ήταν και παντρεμένος. Και βέβαια τελικά, κατάφερε να τον κατακτήσει…
Η φάση ήταν στα late ’80s, με το πάνελ να μη δείχνει καμμία απολύτως έκπληξη. Αντίθετα όλοι υπερθεμάτιζαν, γλείφοντας σε στιλ “αυτό έλειπε να υπάρχει άνδρας που θα αντιστεκόταν σε μια …Μελίνα Μερκούρη, ακόμα και στα 13 της”.
Είχα ψάξει να βρω την εκπομή για ευνόητους λόγους – θα είχε πλάκα να την ανέβαζα τώρα, στην εποχή όπου οι 16ρες και οι 18ρες αντιμετωπίζονται σαν αθώες παιδούλες που μιλούν για τις εφιαλτικές στιγμές που πέρασαν στα χέρια των τοξικών αρσενικών ας πούμε.🤪😬🤣
Καλά μιλάμε τώρα για εποχές απίστευτα μακρινές. Εγώ θυμάμαι χαρακτηριστικά τηλεοπτική συνέντευξη – σε κάποια πολιτιστική βραδινή εκπομπή – του επιμελητή εκδόσεως (καθηγητού πανεπιστημίου παρακαλώ) του Μεγάλου Ανατολικού, στην οποία δήλωνε κατά λέξη ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτε το σκανδαλιστικό στην ερωτική ουτοπία του Εμπειρίκου, με την παρουσιάστρια να συγκατανεύει. Βασικά την τριακονταετία 80s-00s η ελευθερία του λόγου άγγιξε αδιανόητα επίπεδα, τα οποία σήμερα δεν μπορούμε ούτε να ονειρευτούμε.
Μακρινές από πλευράς κλίματος ναι. Στην ουσία όμως κάθε άλλο παρά μακρινές είναι, οπότε αποτελεί για μένα σταθερή πηγή εκπλήξεως το πώς μέσα σε τόσο μικρό διάστημα έχουν επέλθει τέτοιου είδους “ανατροπές”. Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι η επιτάχυνση που δημιουργούν τα νέα μέσα, αλλά και η πλασματικότητα της ίδιας της εικόνας της “ανατροπής” που διαχέουν.
Σίγουρα ισχύει αυτό που λες, πρέπει όμως να υπάρχουν και άλλες αιτίες που προς το παρόν μου διαφεύγουν. Ίσως η εποχή αυτή να ήταν τελικά μια εξαίρεση στο σύνολο της ανθρώπινης ιστορίας – βασικά τα προεόρτια και μεθεόρτια της “πτώσης του τείχους”, μετά την οποία ξαναγυρίσαμε σταδιακά στη γνωστή ρουτίνα της καταπίεσης, με το 2020 να σηματοδοτεί την ολοκληρωτική κατακρήμνιση της δυτικής δημοκρατίας. Μπορεί σε μας που ζήσαμε το.. “χρυσό αιώνα” μια τέτοια ελευθερία να φαντάζει φυσιολογική, αλλά στα παιδιά που μεγάλωσαν με τις μάσκες και τα εμβόλια θα προκαλούσε πιθανότατα ισχυρό πολιτιστικό σοκ.
I’ve recently started playing my trumpet again. I have been paying attention mostly to the jazz greats, but Alison Balsom sounds like someone to follow look up – I love her tone on these. Actually, the first Albinoni piece I heard was an oboe concerto, the Adagio is the big one.
Coincidentally, last week I put my hands on the keyboard for the first time after almost three years.
I just love the sound of trumpet either on baroque or jazz – first jazz record I ever bought was Dizzy’s ‘Swing Low Sweet Cadillac’.
I suppose you’ve heard Wynton Marsalis’ baroque excursions like this
https://oannes.gr/j-n-hummel-trumpet-concerto-w-marsalis/
or this
https://oannes.gr/kathleen-battle-wynton-marsalis-mio-tesoro-per-te-moro-baroque-duet-1992/
This is simply sublime! I adore the trumpet. I think it’s an underrated instrument. Thank you!