Από εμάς …no comments.
Ούτε δια τον λαλήσαντα, ούτε δια τον αναρτήσαντα.
(Visited 211 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
OANNES
To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Τέλος πάντως το συγκεκριμένο ζήτημα φαίνεται να έχει πάρει κάπως το δρόμο του. Αν μπορούσε να επιτευχθεί και μια ισορροπία – τρόμου έστω – με τη Ρωσία, θα μπορούσα να παρατήσω επιτέλους την ενασχόλησή μου με τη.. σωτηρία του κόσμου και να πιάσω κάποια στιγμή και τα δικά μου προβλήματα!
…Το κέντρο βάρους του Μεσανατολικού έχει μετατοπισθεί ήδη προς Συρία μεριά. Και η εκεί “εξίσωση” (🤬) είναι, για όσους έχουν ασχοληθεί στοιχειωδώς, άλλου επιπέδου απ’ της Γάζας. Και φυσικά το μόνο απ’ το οποίο δεν ησυχάζουμε, είναι τα νταηλίκια των βρωμότουρκων.
Μακάρι να επιλυθεί γρήγορα το Παλαιστινιακό, πρώτα για τους αμάχους (όσοι και όποιοι είναι όντως αυτοί) και κατά δεύτερο λόγο, μήπως και εκλείψει ως argument vs σύσφιξης σχέσεων με Εβραίους.
Και για τους τελευταίους καλύτερα θα είναι πιστεύω, αν δεν τους χτυπήσει πάλι το.. εμβόλιο στο κεφάλι. Όσον αφορά την Τουρκία, με την εξαίρεση των Ιμίων ποτέ δεν ανησύχησα ιδιαίτερα. Εμείς είμαστε που ασχολούμαστε συνέχεια μαζί τους. Όσο δεν πηγαίνουμε γυρεύοντας – όπως καληώρα στην Κύπρο – απλά θα συνεχίζεται το εκατέρωθεν θέατρο. Άσε που, όσο γελοίο κι αν ακούγεται, σε μεγάλο βαθμό μας φοβούνται.
Δε νομίζω ότι “εμείς” ασχολούμαστε μαζί τους. Και αυτό γιατί, αντίθετα μ’ εκείνους, “εμείς” δεν έχουμε …όραμα. Πέρα απ’ το να χορεύουμε όποτε σφυράνε οι εκ Δυσμών “εταίροι” μας, that is.
Κι όμως έχουμε. Να καταστρέψουμε την Τουρκία whatever that means. Να συμμαχήσουμε με το Ισραήλ και να τους φάμε, αυτοί από δεξιά εμείς από αριστερά. Να τους κόψουμε στη μέση με τη σφήνα ενός κουρδικού κράτους. Και οπωσδήποτε να τους διώξουμε καταρχήν από την Κύπρο. Και δεν πρόκειται μόνο για λόγια. Κανένα κράτος δεν άρπαξε από την ίδρυσή του ξανά και ξανά τόσα εδάφη από την Τουρκία. Στο δικό τους όραμα πάλι δεν περιλαμβάνεται η κατάκτηση ενός τόσο εχθρικού προς αυτούς πληθυσμού. Συνεκμετάλλευση του Αιγαίου επιθυμούν βασικά και να μας κρατήσουν όσο μπορούν μακριά τους.
Τα παραπάνω ακούγονται ενδιαφέροντα, αναφερόμενα σε μια χώρα που θεωρεί ουσιαστικά ότι τα νησιά μας (Κρήτης μη εξαιρουμένης) δε στοιχειοθετούν κυριαρχικά δικαιώματα, και η οποία μας απειλεί ακατάπαυστα με πόλεμο.
Η εχθρότητα προς τους Τούρκους αποτέλεσε τη γενεσιουργό αιτία της δημιουργίας του ελληνικού κράτους, το μοναδικό ουσιαστικά συνδετικό κρίκο μεταξύ αταίριαστων μεταξύ τους χριστιανικών πληθυσμών. Το αντίστροφο δεν ισχύει για το τουρκικό.
Η …αδικαιολόγητη και γενκώς ακατανόητη και ουρανοκατέβατη εχθρότητά μας προς τους Τοούρκους, να υποθέσω…
Δεν έχει σημασία το αν είναι δικαιολογημένη (που είναι). Υπάρχει πάντως. Χωρίς αυτήν δεν είμαστε καν Έλληνες. Όλα τα υπόλοιπα τα δεχόμαστε από ένα συμπατριώτη μας. Αυτό με τίποτα. Σε περιόδους κρίσεων – τον περισσότερο καιρό δηλαδή – αυτό είναι το μόνο που μας ενώνει. Το άλλο καιρό βγάζουμε τα μάτια μεταξύ μας. Χωρίς το μίσος προς τους Τούρκους το ελληνικό κράτος θα είχε διαλυθεί εξαρχής.
Για μένα το νάμπερ ουάν ερώτημα είναι ακριβώς αυτό : αν είναι δικαιολογημένη. Από κει και πέρα, ακόμα και το “αφήγημα” απ’ όπου ξεπήδησε υποτίθεται η εθνική μας συνείδηση (όπως των …Σκοππιανών ένα πράμα) αφορά κατά βάσιν διάφορους βαυκαλισμούς περί τη σχέση μας με τους αρχαίους ημών παρά με τους εξ ανατολών βαρβάρους. Αλλά επειδή όλη αυτή η ιστορία είναι κατ’ εξοχήν μια ιστορία παρερμηνείας των λέξεων : το ότι αποτελούμε προϊόν εκφυλισμού εκείνων, δεν αναιρεί την ιδιότητά τους ως προγόνων.
Επειδή είναι πάντα παραγωγική η αναγωγή σε προσωπικό επίπεδο : υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι που με έχουν βλάψει στη ζωή μου. Στο μυαλό μου έχουν καταγραφεί, όχι σαν κάποιοι που το μίσος μου γι’ αυτούς με βοηθάει να …είμαι ο εαυτός μου. Αλλά σαν κάποιοι που μισώ ακριβώς γιατί με εμποδίζουν να είμαι.
Στην τουρκική συνείδηση Έλληνας είναι ο πονηρός, ο καταφερτζής, ο μπαμπέσης. Και όχι άδικα.
Ο λόγος που μας (όντως) φοβούνται οι Τούρκοι είναι το ότι είμαστε το κατεξοχήν ανάχωμα στα νεο-οθωμανικά τους σχέδια.
Προσωπικά δεν είμαι καθόλου υπέρ του καθορισμού της τρέχουσας πολιτικής από ιστορικά σχήματα. Ο καθένας εξάλλου τα δημιουργεί και τα ερμηνεύει κατά το δοκούν. Σημασία έχει το τι γίνεται τώρα. Οι σχέσεις μεταξύ ατομικών και συλλογικών υποκειμένων συνεχώς μεταβάλλονται. Ο εχθρός γίνεται φίλος και το αντίστροφο. Happens all the time. Δεν υπάρχουν προαιώνιες φιλίες ούτε προαιώνιες έχθρες. Εκτός κι αν θέλουμε να καταντήσουμε σαν τους ισραηλινούς και τους παλαιστίνιους.
Συμφωνώ. Η εχθρότητα λοιπόν των Τούρκων προς εμάς αποτελεί “καυτή επικαιρότητα”, imo, και οι λόγοι δεν είναι ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο ιστορικοί από εκείνους που έχουμε εμείς για τη δκή μας εχθρότητα. Αυτό που απομένει είναι να αντιμετωπιστεί η απειλή που αντιπροσωπεύουν. Μακάρι το θέμα να διευθετηθεί με ειρηνικές διαδικασίες. Αλλά ειρηνκές διαδικασίες δεν είναι να σε βαράει ο άλλος και συ να αντιδράς μ’ ένα “μη βαράς”. Γιατι αυτό κάνουμε. Και η επιδημία virtue signaling με τους Εβραίους που έχει κυριεύσει τον πλανήτη,* δε θα εμποδίσει εμένα να αναγνωρίζω την αναγκαιότητά τους ως συμμάχων. Ιδίως όταν μου είναι απείρως συμπαθέστεροι (με όλη την σκληρότητά τους) από τους αλλαχουακμπάρηδες και τους απανταχού Freepalestiners.
* όπως πιο πριν με τον κορωνοϊό, το climate change, etc etc, συμπτωματικά όλα ενορχηστρωμένα από τους ίδιους πάντα ανθρώπους.
Δεν διαφωνώ. Αρκεί να μην ασχολούμαστε μόνο με αυτό. Γιατί ο μέχρι στιγμής αντιπολιτευτικός λόγος περιορίζεται στα Τέμπη και στα Ελληνοτουρκικά. Μην παραξενευόμαστε μετά που προσπαθεί να γεμίσει ο Τσίπρας το κενό με σύνθημα το “βουρ στην πλουτοκρατία”!
Ως προς την αναγωγή στο προσωπικό επίπεδο είμαι ο τελευταίος που θα ευχόταν την προκοπή αυτών που του προκάλεσαν ανήκεστο βλάβη. Δεν μου το επιτρέπει καταρχήν ο αστρολογικός μου χάρτης (forgive or forget είναι η συμβουλή για όσους γεννήθηκαν τη συγκεκριμένη μέρα, για να μη πιάσουμε τον ωροσκόπο στο Σκορπιό!). Καθώς περνάει όμως ο καιρός, όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ με πόνο ψυχής ότι τελικά η εμμονή αυτή με τους μαλάκες μού προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερο κακό.
Σαν το Moby Dick ένα πράμα.
Ως προς το αν η εκδικητικότητα είναι “παραγωγική” ή όχι, το θέμα είναι περίπλοκο. Κατ’ εμέ τουλάχιστον η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται …ζεστό. Έτσι και παρέλθει η “στιγμή” χωρίς ικανοποίηση, καλό είναι κανείς, αν μπορεί, να το ξεχνάει.
Απο κει και πέρα όμως, και στο πλαίσιο πάντα της “στιγμής” … ποτέ δεν κατάλαβα τα περί δεξιού και αριστερού μάγουλου (αφού σκέφτομαι ώρες ώρες μήπως έχω εβραϊκή καταγωγή – δεν το έχω ψάξει 😇).
Το να συγχωρήσω κάποιον που έβλαψε, όχι εμένα ή δικό μου άνθρωπο, αλλά … το σκύλο μου, βρίσκεται στο χώρο του αδιανόητου. Ακόμα και το “οφθαλμόν αντί οφθαλμού” μου φαίνεται υποτονική αντίδραση. Αληθινή δικαιοσύνη (συμμετρία) είναι να το πηγαίνεις one step further, ακριβώς όπως έκανε κατ’ αρχήν ο …αρξάμενος χειρών αδίκων. Νορμάλ κουβέντα εσύ, προσβολή αυτός. Προσβολή αυτός, σφαλιάρα εσύ …και πάει λέγοντας.
Άμα σου πω τώρα ότι διαφωνώ ριζικά.. θα είμαι τεράστιος ψεύτης😇
Ακόμα λιγότερο νόημα βγάζει για μένα η “συγχώρεση” έτσι γενικά και αόριστα. Να μου πρώτα ζητήσει συγγνώμη γονατιστός, να επανορθώσει έπειτα στο μέτρο του δυνατού.. και ύστερα βλέπουμε😁
Και αν!!! Τις λίγες φορές που έχω μπει σε διάλογο με άτομο που ζητάει συγνώμη, το motto είναι : πες με δικά σου λόγια τι ζημιά θεωρείς ότι έκανες. Να καταλάβω δηλ. ότι έχεις καταλάβει, και ότι δεν το λες για να περνάει η ώρα, ή για να έχεις ήσυχο το κεφάλι σου.
Καλά μερικοί την έχουν τη συγγνώμη για ψωμοτύρι. Τους φεύγει όπως η κλανιά και το ρέψιμο και βρωμάει αναλόγως. Υπάρχει επίσης η συγχώρεση από οίκτο. Και υπάρχουν τέλος ορισμένοι που όντως αξίζουν συγχώρεση.
Εννοείται. Κατά βάσιν, θεωρητικά μιλώντας, όλοι αξίζουν συγχώρεση. Η σημαντικότερη άλλωστε φράση του Κυρίου Ημών, imo, δεν ήταν το “Αγαπάτε αλλήλους” (όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο ούτως ή άλλως), αλλά το ερεβώδες “Αφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι“…
Τώρα τι σχέση μπορούν να έχουν αυτά με την πραγματικότητα “της στιγμής”, είναι άλλο θέμα.
Τα “ξενέρωτα” σημεία του Κατά Ματθαίον (βασικά η Επί του Όρους Ομιλία) είναι πιθανότατα μεταγενέστερες προσθήκες. Το παλαιότερο Ευαγγέλιο είναι το Κατά Μάρκον. Λιτό, σκληρό και αποστομωτικό.
Εν τω μεταξύ, άσχετο, η κυβέρνηση αποφάσισε να ικανοποιήσει και το αίτημα του γονέα – απεργού πείνας (το “και δίψας” έγινε γαργάρα με το καλημέρα) για τοξικολογκές εξετάσεις. Κατόπιν αυτού, ο απεργός, με προτροπή της δικηγόρου του – “πολιτικού” Ζωής Κωνσταντοπούλου ανακοινώνει το εξής : «Μέχρι να έρθει επίσημο έγγραφο στην δικηγόρο μου, που θα ορίζει ταυτοποίηση DNA ή μη, βιοχημικές, τοξικολογικές εξετάσεις και με δικό μας πραγματογνώμονα, συνεχίζω κανονικά».
Η έλλειψη ευαισθησίας μου, σε συνδυασμό με την έφεση στα συνωμοσιολογικά σενάρια, με κάνουν να εξετάζω την πιθανότητα τα παραπάνω να έχουν κάποια σχέση με τις προαναγγελθείσες για αύριο πανελλαδικές συγκεντρώσεις συμπαράστασης. Στο πλαίσιο των οποίων κυκλοφορούν συνθήματα όπως “μέχρι τέλους”, “και σήμερα και αύριο και όσο χρειαστεί ο Πάνος Ρούτσι θα δικαιωθεί” και “αν πεθάνει ο πατέρας …η πόλη θα καεί”.
Για κάποιους …πιθανώς, ο συγκεντρώσεις πρέπει πάση θυσία να πραγματοποιηθούν. Ακόμα και αν το “αντικείμενό τους” έχει πάψει να υφίσταται.
Αφού πρώτα η αντιπολίτευση καλλιέργησε την παράνοια στους χαροκαμμένους, τώρα σπεύδει να την εκμεταλλευθεί πολιτικά. Βρίσκουν όμως και τα κάνουν. Τι θα κόστιζε δηλαδή στην κυβέρνηση να δώσει άδεια εκταφής or whatever και να κλείσει επιτέλους το θέμα? Στην παρανοϊκή επί 1000 υπόθεση Πισπιρίγκου δεν είχαν κανένα πρόβλημα να δώσουν ΕΝΤΟΛΗ εκταφής for no reason at all. Αλλά βλέπεις εκεί την παράνοια την καλλιέργησαν μόνοι τους.
Έτσι όπως την έδωσαν τελικά με χίλια ζόρια την άδεια μετά την παρέμβαση του Δένδια (που πάλι αποδείχθηκε η γάτα της κυβέρνησης) δικαίως τώρα η Ζωούλα βάζει στο μυαλό του ανθρωπάκου ιδέες για πιθανή παραποίηση στοιχείων.
Έχω εντωμεταξύ την εντύπωση ότι αυτός που εξελίσσεται σταδιακά σε στόκο της κυβέρνησης, είναι ο εύστροφος ή τέλος πάντων εύγλωττος κάποτε Άδωνις.
Άσε γιατί σκέφτομαι ότι στο απώτερο παρελθόν, όταν αντιμετώπιζε τον αυριανισμό των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ, είχα πάρει το μέρος του / τσακωθεί με κάποιους απ’ αυτούς. Αυτό λόγω ευαισθησίας μου με το κόνσεπτ “όλοι εναντίον ενός”, κάτι αντίστοιχο δηλ. με το λόγο για τον οποίο ασχολήθηκα και με τον Τραμπάκουλα. Βέβαια μ’ αυτόν δίκιο είχα τελικά, και εν πάση περιπτώσει δεν το έχω μετανιώσει. Αντίθετα με το Μπουμπούκο, ο οποίος ή έχει αποκαλύψει το αληθινό ποιόν του (αρχή άνδρα δείκνυσι) ή έχει μεταλλαχθεί πολύ περίεργα – και μόνο την εμφύτευση μαλλιών που έχει κάνει να δεις, φτάνει.
Συμμετέχει και στη διαφήμιση της εταιρίας!
https://www.kordhairclinics.gr/blog-adonis-georgiadis-metamosxefsi-malliwn/
Un-fuckin’-believable! Και καλά ο ίδιος είναι ο εστέτ που ξέραμε, η …γυναίκα του που είναι και συνθέτις και μαέστρος 🤣🤣🤣🤣🤣 δεν του λέει τίποτα;
Δεν θα με παραξένευε αν ήταν δική της ιδέα ή όλη φάση τελικά.
On second thought δεν έχεις άδικο… Δεν ξέρω αν έχεις ακούσει μουσική της. Θυμάμαι τη μέρα που είχε σκάσει στο περιοδικό, late ’90s – early ’00s σακούλα με άλμπουμ, προ εμπλοκής με Άδωνι: φάτσα κάρτα σε όλα τα εξώφυλλα η καλλιτέχνις – face value – μαύρη περιβολή κατά προτίμηση, σταθερά με τη μπαγκέτα στο χέρι. Βλέπω και τους (κωμικοτραγικά αρχαιοπρεπείς) τίτλους των έργων, και τελικά …βάζω και ακούω.
Σου λέω μόνο ότι πρώτη (και μοναδική) φορά στην “καριέρα” μου ως αρχισυντάκτη, πέταξα υλικό προς αξιολόγηση. Απλούστατα δεν υπήρχε συνεργάτης μου που να αντιπαθώ τόσο πολύ, ώστε να του ζητήσω να ασχοληθεί μ’ αυτά τα πράγματα.
Never heard and never will. Το μόνο που ξέρω είναι ότι παντρεύτηκε στα 19 της με σχεδόν 40 χρόνια διαφορά κάποιο φίλο του Ιόλα που πρώτα την γκάστρωσε και μετά την έβαλε στο χώρο της μουσικής. Κατόπιν τον χώρισε και παντρεύτηκε τον Άδωνι.
https://www.mononews.gr/politismos/theodoros-manolidis-zoi-san-ergo-technis
Νταξ, κι ο …Πικάσο * είχε 40 χρόνια διαφορά από την Françoise Gilot, με την οποία τα έφτιαξε όταν ήταν 21 κι εκείνος 61. Μετά από σχέση 10 χρόνων και δύο παιδιά, εκείνη τον εγκατέλειψε, για να μείνει τελικά στην ιστορία σαν “η γυναίκα που είπε όχι στον Πικάσο“!!! – κάτι σαν …σύμβολο στον αγώνα εναντίον της πατριαρχίας! 🤪😂🤣
* Ο πρώτος σύζυγος Μανωλίδου είναι γκαλλιτέχνης – ζωγράφος το επάγγελμα.
Η τελευταία συμβία πάλι του Ελύτη τού την έπεσε όταν εκείνος ήταν 73 κι εκείνη 17. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις με φτωχούς και άσημους γέρους.
Υπήρξαν, αν και, ευλόγως, σπάνιες.
Παρεμπιπτόντως, ο Ελύτης είχε γούστα παρεμφερή με του Εμπειρίκου… Αυτά βεβαίως δε λέγονται, γιατί χαλάνε το αφήγημα.
Αλλά και το 73-17 …Ελύτης – ξε-Ελύτης, τσουνάμια 🤣 θα σήκωνε στις μέρες μας.
Άσε που, ούτως ή άλλως κάποιος σαν κι αυτόν, μόνο του σεβσμού δε θα απολάμβανε, μιας κοινωνίας που έχει εμπιστευτεί την ποίηση στους (τ)ράπερς.
Νομίζω πως ο Ελύτης υπήρξε παρών στις πρώτες (κλειστού κύκλου εννοείται) αναγνώσεις του Μεγάλου Ανατολικού. Όχι ότι στα δικά του ποιήματα έκρυψε ποτέ τις προτιμήσεις του. Κατά τάλλα η σχέση του με την – μαθήτρια τότε – Ιουλίτα θα θεωρούνταν σήμερα #ΒΙΑΣΜΟΣ🫣😭
…Εδώ είχα διαβάσει, τον καιρό του ξεσαλώματος με τον “Μπάμπη τον πιλότο”, σαν μια ακόμα …απόδειξη της ανωμαλίας του (λες και δεν έφτανε το συγκεκριμένο έγκλημα γι’ αυτό) ότι όντας 27χρονος, ενδιαφέρθηκε για μια …16χρονη.
Πάντως, εν τέλει, αυτή η κατακραυγή ενάντια στο 1+1=2, στο αυτονόητο, τι άλλο δείχνει αν όχι ότι τα πάντα είναι επιδεκτικά …άρδην αναμόρφωσης; Αν αυτό ισχύει για την κοινή λογική, είναι σαφές (ή έστω πιθανότατο) ότι ισχύει για …”εθνικές ταυτότητες”, “θρησκεύματα”, whatever you name it.
Βασικά η εμμονή με την “ασφάλεια” και την “καθαρότητα” έχει οδηγήσει το σύγχρονο άνθρωπο στην αποκτήνωση.
…με άλλα λόγια, αργά ή γρήγορα, με υπομονή και επιμονή, οι “αποδομιστές” της υποθέσεως δε θα αφήσουν τίποτα όρθιο.
Μα ήδη ο κόσμος περιμένει τον τρίτο παγκόσμιο σα να μην έγινε τίποτα. Μη σου πω με ανακούφιση.
Ναι, “ακριβώς όπως ο θεατής του blockbuster περιμένει, με το ποπκορν στο χέρι, το τελικό bloodbath και τη μουσική των τίτλων τέλους. Το οποίο τέλος …παρεμπιπτόντως, είναι το δικό του“. Αυτή η φράση ήταν το φινάλε κειμενακίου μου στο ΗΧΟ προ δεκαπενταετίας.
Και να το “μυστικό” πίσω από προφητείες όπως αυτή του Στίβεν Χόκινγκ (2014), για ένα μέλλον στο οποίο η διαφορά virtual και πραγματικότητας θα είναι irrelevant.
Αυτό, εν τω μεταξύ, δένει περίεργα με την …άλλη ιστορία : ενός μέλλοντος που σχεδιάζεται ερήμην μας (εννοώ, ερήμην των πάντων, των “experts” συμπεριλαμβανομένων) από μια AI …“UNEXPLAINABLE, UNPREDICTABLE, UNCONTROLLABLE“ – ο τίτλος βιβλίου του Roman Yampolskiy, top researcher-scientist στο χώρο της AI safety (στην πραγματικότητα, του ανθρώπου που εφηύρε τον όρο)
Η “ανακούφιση” που επισημαίνεις, είναι καίρια λέξη. Είναι σαν το συλλογκό ασυνείδητο να …συνειδητοποιεί ότι ο βίος του έχει γίνει αβίωτος. Και, ερήμην της κοινής γνώμης / συνείδησης, να …συνωμοτεί, σχεδιάζοντας μια λυτρωτική αυτοκτονία.
Στο φινάλε, βλέποντας το παραλήρημα των πολεμοχαρών ηλίθιων, τις απειλές, τα εξοπλιστικά προγράμματα, τις συστοιχίες πυραύλων στα σύνορα και τις μετακινήσεις στρατευμάτων, συνειδητοποιείς ότι, στο σημείο που έχει φτάσει πλέον το πράγμα …απλώς δε μαζεύεται.
Ο απολύτως “ασφαλής” και “καθαρός” κόσμος που ονειρεύονται να δημιουργήσουν, δεν είναι για τους ανθρώπους. Όπως το έθετε ο Wittgenstein:
“We have got onto slippery ice where there is no friction and so in a certain sense the conditions are ideal, but also, just because of that, we are unable to walk. We want to walk so we need friction. Back to the rough ground!”
Σωστά το θέτει ο master, στα ίχνη της (εκπληκτικά ποιητικής για …στεγνό ακαδημαϊκό διανοούμενο) διατύπωσης του Κάντιου : “Το πουλί νιώθοντας την αντίσταση του αέρα, φαντάζεται ότι θα πετούσε πολύ καλύτερα στο κενό. Ωστόσο, χωρίς τον αέρα, δε θα μπορούσε να πετάξει καν”.
Εννοείται βέβαια ότι το “δέον”, το αντίθετο δηλ. της αναζήτησης της …απόλυτης ασφάλειας / καθαρότητας, δεν είναι το “εμπάτε σκύλοι και αλέστε” που δρομολογούν οι τύποι σε όλα τα επίπεδα. Όχι μόνο της A.I..
Όχι βέβαια. Εκείνο που έχει χαθεί ολοσχερώς από τη δημόσια συζήτηση στην εποχή μας είναι η έννοια του μέτρου.
Είναι λες και ο άνθρωπος έχει καταλήξει να σκέφτεται ψηφιακά με όρους 0 και 1.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Τα τεκταινόμενα στο δημόσιο χώρο (δημόσιος διάλογος, σόσιαλ μίντια, πολιτική αντιπαράθεση, καλλιτεχνική δημιουργία) έχουν μια μόνιμη χροιά “εργοθεραπείας” : σαν θεατρική παράσταση σε ψυχιατρείο, με πρωταγωνιστές τρελούς, από αυτές που οργανώνονται για την …προαγωγή της ψυχικής υγείας και της κοινωνικής ένταξης.
Εδώ βέβαια λαμβάνει χώρα αντιστροφή τύπου “firemen” στο Fahrenheit 451, οι οποίοι άναβαν φωτιές αντί να τις σβήνουν : παρόμοια, αυτό που προάγεται μέσω της “εργοθεραπείας” είναι ο αυτισμός και η ψυχανωμαλία σε όλο το μεγαλείο της.
Όσον αφορά το μεταναστευτικό για παράδειγμα, γιατί αυτό υποπτεύομαι ότι εννοείς, το απόλυτο μπάχαλο θα οδηγήσει τις δυτικές κοινωνίες σε διάλυση, ενώ η απόλυτη καθαρότητα σε παρακμή. Άντε τώρα να εξηγήσεις το αυτονόητο στους αφηνιασμένους οπαδούς του 0 και του 1.
Δεν εννοώ μόνο το μεταναστευτικό. Ισχύει παντού : η απολυτότητα των “απόψεων” γίνεται ένα με την απολυτότητα με την οποία υποστηρίζονται. Και το λέει αυτό κάποιος που μισεί τα μισόλογα και τις ίσες αποστάσεις, και το έχει πληρώσει.
…Σχετικά με το μεταναστευτικό ξανά : το πρόβλημα αφορά στην ιδεολογικοποίηση του θέματος και την προσπάθεια επιβολής πρακτικών από ανθρώπους ξεκομένους απ’ την πραγματικότητα. Εδώ έχεις να κάνεις με ανθρωπιστές που ξεχνούν τον ανθρωπισμό όταν πρόκεται για …δικούς τους ανθρώπους.
Όλα είναι αληλλένδετα. Θυμάμαι τους μεταμοντέρνους καραγκιόζηδες των ’90s να διατυμπανίζουν “πόσο πιο πολλά κοινά έχουν”, “πόσο πιο κοντά αισθάνονται”, με “ένα παιδί που μένει στη Νέα Υόρκη, και ακούει την ίδια μουσική με μένα, παρά με τον Ελληνάρα που ακούει σκυλάδικα”.
Ήταν ο θρίαμβος, ήδη, των παγκοσμιοποιημένων μέσων. Ήρθε το διαδίκτυο κι έβαλε την ταφόπλακα. Χάρη σ’ αυτό η λέξη community! απέκτησε …νέο νόημα.
Από.. χυδαιομαρξιστικής απόψεως βέβαια – my favorite – η επικρατούσα ιδεολογία μιας εποχής απλώς ανταποκρίνεται στις αντίστοιχες υλικές ανάγκες. Τότε χρειαζόμασταν δούλους για την ανεξέλεγκτη “ανάπτυξη” του “τέλους της ιστορίας”. Τώρα κοντεύουμε να γίνουμε δούλοι εμείς.
Συμφωνώ απολύτως. Η επκρατούσα ιδεολογία ανταποκρίνεται στις υλικές ανάγκες εκείνων που την καθιστούν επικρατούσα, επιβάλλοντάς την. In other words = οι στυγνοί αποικιοκράτες του χτες είναι οι “ανθρωπιστές” του σήμερα.