Να το ονομάσω “ελπίδα για το μέλλον”; Δεν το κάνω.
Ένα χαμογελάκι σκάει πάντως, δειλά-δειλά, όταν βλέπεις το Twitter γεμάτο τέτοιες αναρτήσεις.
Τι είναι αυτό που ενσαρκώνει εν τέλει η Γκρέτα, εναλλασσόμενη στους ακτιβιστικούς της ρόλους, μετακινούμενη με ιστιοπλοϊκά απ’ τις περιοχές των Sami (Λαπωνία) στην έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη (“how dare you!” 🤣) και από κει στη Γάζα;
Μα, το πνεύμα της εποχής, το …zeitgeist που λέγαμε στα ‘90s : την επανάσταση των γαλακτομπεμπέδων, με τα λεφτά του μπαμπά – Σόρος.
Should I call it “hope for the future”? I don’t.
A little smile creeps in though, bit by bit, when you see Twitter filled with posts like that.
What is it, ultimately, that Greta embodies, shifting between her activist roles, sailing on yachts from the lands of the Sami (Lapland) to the UN headquarters in New York (“how dare you!” 🤣) and from there to Gaza?
Why, the spirit of the times, the …zeitgeist we were talking about in the ‘90s : the revolution of the spoiled brats, funded with daddy Soros’ money.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Αυτό ακριβώς ήθελα να σου γράψω κι εγώ χτες. Δε νομίζω να υπάρχει πλέον άνθρωπος που να την παίρνει στα σοβαρά. Τόση δημοσιότητα σε ανήλικους δεν τους κάνει καθόλου καλό.
Δεν ξέρω αν το άσβεστο μίσος μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών θα επιτρέψει τελικά στο “σχέδιο Τραμπ” να ευοδωθεί, θεωρητικά όμως είναι πολύ ευκολότερο για τον τελευταίο να επιδιώξει με ειλικρίνεια μια λύση του προβλήματος, γιατί απλούστατα – και παρά τα όσα λένε διάφοροι αναλυτές – η παρούσα κατάσταση βλάπτει ποικιλοτρόπως τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Δυστυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο και με το Ουκρανικό.
Φαντάσου για παράδειγμα ότι εγώ έρχομαι στο σπίτι σου με τις καλύτερες των διαθέσεων για να λύσουμε προηγούμενες οικογενειακές διαφορές. Και στη συνέχεια λέω σε όλους τους κοινούς μας γνωστούς να μην αγοράζουν από το δικό σου μαγαζί αλλά μόνο από το δικό μου, ενώ συγχρόνως να περιμένουν το χειρότερο από σένα. Πώς θα ένιωθες?
Αυτό ακριβώς ήταν οι διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία.
Γεγονός είναι ότι …αν ήθελε όντως ο Τραμπάκουλας να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, απλώς θα τράβαγε την πρίζα.
Πάντως τα δυο μέτωπα, Ουκρανία – Γάζα, δεν είναι ανεξάρτητα. Με δεδομένο ότι το όλον είναι ενταγμένο σε μια, δεκαετίες εκτυλισσόμενη κόντρα Αμερικής – Κίνας (επαναλαμβάνω το μνημειώδες “πόνημα” The Hundred-year Marathon του Michael Pillsbury) και ότι, εκ των πραγμάτων, πολλές και διάφορες κινήσεις γίνονται με αφανείς απώτερους στόχους, προτιμώ από ένα σημείο και μετά να δηλώνω “αγνωστικιστής”. Ούτως ή άλλως η συντριπτική πλειονότητα των συζητήσεων (των “δημοσιογραφικών” κυρίως) είναι του επιπέδου “λέμε καμιά μαλακία να περάσει η ώρα”.
Τίποτα δεν είναι ανεξάρτητο. Εδώ εμείς και συζητάμε διάφορα πιθανά και απίθανα σενάρια χωρίς να έχουμε καμία προσωπική εμπλοκή στην υπόθεση. Σκέψου τι μπορεί να συζητάνε αυτοί – και μιλάμε για πολύ κόσμο – που πληρώνονται αδρά για να κάνουν αυτήν ακριβώς τη δουλειά. Και οι Αμερικανοί δεν είναι σαν τους Ευρωπαίους με υψηλές τάχα μου αρχές και ιδανικά. Θεός τους είναι μόνο το δολάριο. Ακόμα και αν – ή μάλλον ιδιαίτερα όταν – προβάλλουν ως δικαιολογία τέτοιες αρχές και ιδανικά. Και αυτό περιλαμβάνει επίσης τις πολιτικά ορθές ανοησίες και την κυβέρνηση Μπάιντεν που μια χαρά γέμισε τα ταμεία της με τα λεφτά των “αλτρουιστών” Ευρωπαίων.
Η Αμερική πρέπει να είναι η πρώτη χώρα που πλούτισε πουλώντας δικαιώματα, πολιτισμό, αισθήματα και διχόνοια σε όλο τον κόσμο.
Σύμφωνα μ’ αυτή την τοποθέτηση, με την οποία συμφωνώ, ο Τραμπάκουλας είναι ο πιο εντάξει άνθρωπος από το “είδος” των Προέδρων.
Είναι όντως, από την άποψη ότι δεν κρύβει την επιθυμία του να σε ξεζουμίσει. Πράγμα που καθιστά τα θύματά του ηλίθια εις διπλούν.
Ο κυνισμός του πάντως αφορά πρωτίστως το εξωτερικό. Στο εσωτερικό είναι απλώς ένας ταλαντούχος πολιτικάντης. Με άλλα λόγια πάει το δούλεμα σύννεφο.
Είναι σα να λέει σε μας τους υπόλοιπους: τους ψηφοφόρους μου τους έχω ανάγκη, εσάς όχι!
“Εμείς” πάντως, επειδή το ανέφερες, συζητάμε …με μέτρο ζητήματα του είδους, καθόσον δε γίνεται να τ’ αποφύγεις και εντελώς. Όλο αυτό το “γεωπολιτικό” μπούρδα-μπούρδου σε όλα τα μιντακά μήκη και πλάτη είναι εντελώς για το τρελάδικο, κατά την άποψή μου. Εξαιρουμένων φυσικά των περιπτώσεων όπου εμπλέκεται ο “επαγγελματικός” aka “διαφημιστικός” παράγων.
Και δεν μπορώ να μην πετάξω το …σεξιστικό μου : τη μεγαλύτερη εντύπωση μου κάνουν πάντα οι γυναίκες που συμμετέχουν σε / συντονίζουν συζητήσεις του είδους. Οχι γιατί και καλά “δεν είναι άξιες” να το κάνουν, αλλά γιατί φαίνεται – και είναι – τόσο παράταιρο στη φύση τους.
Η εμπειρία μου από τηλεοπτικές κλπ συζητήσεις του είδους είναι πολύ περιορισμένη, σε γενικές γραμμές όμως καταλαβαίνω τις εννοείς. Ακόμα και σήμερα οι περισσότερες γυναίκες δυσκολεύονται να κρύψουν τη βαθύτερη αδιαφορία τους για τέτοια ζητήματα.
Κάτι παρόμοιο είναι η έμφυτη αδιαφορία τους – για να μην πω απέχθεια – για τα μηχανήματα ως μηχανήματα. Τους αρέσει βέβαια το αποτέλεσμα της λειτουργίας τους, αλλά δεν πρόκειται να δεις γυναίκα να λερώνει τα χέρια της με αυτοκίνητα και ηλεκτρονικά.
Εξαίρεση με τα μηχανήματα αποτελεί η Μαρίνα! Μπορεί να ασχολούμαι με το μουσικό προγραμματισμό απ’ το 1990, και να σερφάρω στο διαδίκτυο απο το ’93-94, αλλά μπροστά σ’ αυτήν είμαι κυριολεκτκός technical idiot!
Για μένα οι τηλεοπτικές συζητήσεις είναι εκ των ων ουκ άνευ. Πεμπτουσία του infotainment.
Πολλές απ’ τς γυναίκες που συμμετέχουν σ’ αυτές ακούγονται να επαναλαμβάνουν λέξεις και φράσεις με τη μέθεξη που θα το έκανε ένα cyborg. Σα να απαγγέλλεις κινέζικο κείμενο μετά από διαδικασία μετατροπής του σε ελληνικούς φθόγγους. Αυτά που λες ακούγονται σωστά, αλλά ο ίδιος δεν καταλαβαίνεις / νιώθεις τίποτα. 🤣
(Κάτι σαν το “κινέζικο δωμάτιο” του Searle, αλλά με ανθρώπους)
Είμαι σίγουρος πάντως ότι θα υπάρχουν και γυναίκες που είναι πολύ πιο κατάλληλες από τις παρούσες για τη συγκεκριμένη δουλειά. Προφανώς τις περισσότερες τις επιλέγουν με βάση την εμφάνιση.
Καλά εννοείται ότι υπάρχουν πολύ καταλληλότερες γυναίκες για τη δουλειά, καταλληλότερες κι απ’ τους περισσότερους άνδρες.
Και το να πεις “δεν είναι στη φύση τους” δεν είναι κυριολεκτικά ακριβές (τα πάντα είναι, δυνάμει, στη φύση όλων μας). Αλλά δεν αποτελεί και …στερεότυπο, όπως θα έλεγε ο “x” πολιτικά ορθός ηλίθιος.
Μ’ αυτό ακριβώς τον τρόπο συσκοτίζουν την εικόνα οι του “είδους” : παρουσιάζοντας σαν στερεότυπα τα απλά στατιστικά μεγέθη.
Τα στερεότυπα σε γενικές γραμμές ισχύουν, με την προϋπόθεση φυσικά ότι αποτελούν προϊόν προσωπικής ή συλλογικής εμπειρίας και όχι προϊόν υστερόβουλης προπαγάνδας.
Glad to hear that! Θα παίζει κάποιο ρόλο και το ζώδιο του Κριού. Σε όλη μου τη ζωή έχω συναντήσει μόνο μία γυναίκα μηχανικό αυτοκινήτων και άλλη μία που επισκευάζει (στη γειτονιά μου) υπολογιστές. Τα τεχνικά ζητήματα της οικίας δυστυχώς τα έχω αναλάβει αποκλειστικά εγώ.
(Δεν) ντρέπομαι να ομολογήσω ότι με μας είναι …the other way around. Εγώ σε τέτοια ζητήματα είμαι ο little helper – 60% βαριέμαι, 40% δεν τα καταφέρνω, για να πω το κρίμα μου.
Κριός power! δε χρειάζεται να πω ότι είναι και, μακράν, οι εξυπνότερες γυναίκες του ζωδιακού.
Πάντα είχα τις καλύτερες εμπειρίες με τις γυναίκες Κριούς. Άντρες περιέργως δεν έχω γνωρίσει πολλούς.
Και οι άντρες μια χαρά είναι, αλλά όχι σαν τις γυναίκες κατά την άποψή μου πάντα. Κάποιοι απ’ αυτούς εμμένουν σε ένα είδος στεγνής, “ρομποτικής” ανάλυσης που φλερτάρει με τον κνιτισμό ας πούμε. Επίσης υπάρχει ένα “θέμα” μόνιμης περιστροφής γύρω απ’ τα προσωπικά τους επιτεύγματα. Και εντάξει, να είσαι ο …Μπαχ ας πούμε (κλασικός Κριός) ευχαρίστως να κάθομαι και να σε ακούω εις τον αιώνα τον άπαντα. Αλλά με κάτι άλλους σου έρχεται να κάνεις βουτιά απ’ το μπαλκόνι.
Τώρα που το λες, θυμήθηκα ένα γέροντα Κριό που νοσηλευόμασταν μαζί στο νοσοκομείο την περίοδο που είχα εγχειριστεί. Συμπαθέστατος άνθρωπος, αλλά η περιαυτολογία ήταν ξεκάθαρα το αδύνατο σημείο του. Το ζώδιό του το πληροφορήθηκα παρεμπιπτόντως από τη Δίδυμο γυναίκα του με την οποία αισθανόμασταν περίπου αδέρφια. Διατήρησα μαζί τους και τηλεφωνική επικοινωνία για τα επόμενα 2-3 χρόνια. Κατόπιν συζητήσεων διαπιστώσαμε μάλιστα ότι μέναμε για κάποιο (μεγάλο) χρονικό διάστημα στον ίδιο ακριβώς δρόμο της Αθήνας – μιλάμε για 50 μέτρα διαφορά – χωρίς να το γνωρίζουμε. Και ξαφνικά βρεθήκαμε σε διπλανά κρεβάτια στο ΚΑΤ.
Στις περισσότερες περιπτώσεις η περιαυτολογία τους δεν ενοχλεί γιατί διέπεται από μια παιδική τρόπον τινά υπερηφάνεια / “αφέλεια”. Αλλά μου ‘χουν τύχει και κάποιοι… Πχ. έχει υπάρξει περίπτωση “διασήμου”, προ δεκαπενταετίας, ο οποίος έχοντας ξεκινήσει να μιλάει για το αγαπημένο του θέμα (τον εαυτό του) και έχοντας πάρει φόρα, δεν έλεγε να σταματήσει ούτε όταν από κάπου έξω άρχισε να …μυρίζει καμμένο (το σπίτι ήταν στη Ρεματιά Χαλανδρίου). Ούτε όταν οι υπόλοιποι πηγαινοερχόμασταν στο μπαλκόνι τσεκάροντας την πορεία της φωτιάς. Ούτε όταν στην περιοχή γινόταν πλέον της πουτάνας από τα πυροσβεστικά και τις φωνές των περιοίκων.
Ο τύπος …εκεί. “Και που λες, πού είχα μείνει…Α ναι τότε που είπα στον πρωθυπουργό ότι…“
😅😂👍👍