Μπορεί κανείς σ’ αυτό το βίντεο να παρακολουθήσει τον μπασίστα – τραγουδιστή – main songwriter των Pink Floyd να απονέμει αζήτητα πιστοποιητικά φρονημάτων, με τρόπο που θα ζήλευε ο Νίκος (Αλκιβιάδης) Μουρατίδης. Mε άλλα λόγια, να βρίζει του καλού καιρού ανθρώπους του συναφιού του, για το ότι επέλεξαν να κάνουν συναυλίες στο Ισραήλ ή/και να το υποστηρίξουν με δηλώσεις τους. Εξέχοντες ανάμεσα στους μουσικούς που ο RW δίνει το thumbs down : Bono, Thom Yorke, Elton John, Nick Cave, Morrissey, Bob Dylan.
Το “σκεπτικό” του, όπως αναπτύσσεται κάποια στιγμή στη διάρκεια του σύντομου βίντεο, αποτελεί επίρρωση αυτού που περιέγραφα τις προάλλες (βλ. ΓΛΥΚΕΡΙΑ Vs BJORK – σχόλια) : “Ένα απ’ τα κόνσεπτ που εξυπηρετούνται μέσω των φιλοπαλαιστινιακών / αντιισραηλινών εκδηλώσεων, είναι αυτό που λέει ότι …ο αδύναμος έχει πάντα δίκιο. Πρόκειται για πολλαπλών χρήσεων κόνσεπτ“.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Κατά την προσφιλή μου συνήθεια δεν μπήκα στον κόπο να παρακολουθήσω το βίντεο μετά το πρώτο λεπτό. Καθαρή παραπληροφόρηση. Από τους μουσικούς που αναφέρονται και τυχαίνει να γνωρίζω, κανένας δεν υποστήριξε ποτέ ανοιχτά την τρέχουσα πολιτική του Ισραήλ. Ούτε ο Μπόνο ούτε ο Κέιβ ούτε ο Γιορκ και οπωσδήποτε όχι ο Ντίλαν. Εκτός κι αν το να πεις ότι δεν μισείς όλους του εβραίους ή το να κάνεις κάπου κάπου μια συναυλία στο Ισραήλ ή ακόμα χειρότερα να μην πεις απολύτως τίποτα θεωρείται σοβαρός λόγος “ακύρωσης”. Όχι ότι δεν δικαιούται οποιοσδήποτε να υποστηρίζει οτιδήποτε. Απλά στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ισχύει.
Προφανώς εννοεί ότι έκαναν συναυλίες εκεί, πράγμα το οποίο ισοδυναμεί ως γνωστόν με έγκλημα καθοσιώσεως.
Σε οποιδήποτε περίπτωση, ο τύπος δε φαίνεται να το ‘χει χάσει, άσχετα απ’ τις μαλακίες που αμολάει σε ρυθμό πολυβόλου. Άσε που η “κόκκινη” cheerleader “σιγοντάρει” all along the way. Δουλειά τους είναι, υποθέτω, να ξέρουν πιο πολλά από μας.
Σε κάποια φάση που το έψαχνα το θέμα, διαπίστωσα την ύπαρξη αρκετών άρθρων στο ίντερνετ με καταλόγους υποτιθέμενων “σιωνιστών” μουσικών. Όταν όμως έκανα τον κόπο να κοιτάξω τις πραγματικές τους δηλώσεις, δεν βρήκα τίποτε το “ενοχοποιητικό” για κανέναν τους – πράγμα που είναι όντως αξιοσημείωτο, ακόμα και για τα δεδομένα του showbiz virtue signaling. Στη “χειρότερη” περίπτωση ορισμένοι έκαναν έκκληση για μετριοπάθεια. Δικαίωμά τους βέβαια να υποστηρίζουν ό,τι γουστάρουν και να το κρατάνε άμα θέλουν για τον εαυτό τους. Εκτός κι αν εκείνο το “έχεις δικαίωμα να μη μιλήσεις” έχει πάψει πια να ισχύει. Τώρα που το σκέφτομαι, πάει καιρός που το άκουσα τελευταία φορά σε αμερικάνικη παραγωγή.
Προφανώς ο εν λόγω κατάλογος είναι κάτι αντίστοιχο (άντε σε ελαφρώς λάιτ εκδοχή, που και γι’ αυτό αμφιβάλλω) του καταλόγου των “ακροδεξιών”, “ρατσιστών” “ξενοφοβικών”, you name it, από οποιοδήποτε χώρο. Για να μη μιλήσουμε για τους “conspiracy theorists” στους οποίους ουσιαστικά ανήκουμε όλοι.
Πάντως ο “82χρονος” μου έκανε ελεεινή εντύπωση, σαν Έλληνας παλαιοκομμουνιστής του χειρίστου είδους. Ούτε ο Θ. Μικρούτσικος δε τα ‘λεγε έτσι.
Σταμάτησα να παρακολουθώ το βίντεο άμα τη αναγνώσει του καταλόγου των ακυρωμένων μουσικών από την κυρία. Ο Γουότερς πάντως μου φάνηκε περιέργως.. μετριοπαθής. Τον έχω δει σε άλλα βίντεο να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του for no reason at all.
Υπάρχει πάντως ένα πρακτικό θεματάκι στη συζήτηση περί της πολιτικής του Ισραήλ που καλώς ή κακώς δεν μας αφορά εδώ στην Ελλάδα: πολλοί δηλαδή Ευρωπαίοι και Αμερικανοί έχουν οικεία τους πρόσωπα εβραϊκής καταγωγής, πράγμα που καθιστά την ελεύθερη έκφραση των απόψεών τους προβληματική.
Εμείς εδώ αντιθέτως μόνοι μας τα λέμε μόνοι μας τακούμε.
Ισχύει, αλλά δεν ξέρω σε τι βαθμό. Το να μιλάς με τα χειρότερα λόγια για το Ισραήλ, δείχνει να είναι το απόλυτο “must” των ημερών. Και κάμποσοι Εβραίοι ακόμα (στην Αμερική τουλάχιστον) συμμετέχουν στο χορό του virtue signaling.
Πριν ήταν το Ουκρανικό και πιο πριν η Πανδημία που δημιούργησαν στις δυτικές χώρες κλίμα εμφυλίου. Δεν είναι σύμπτωση που από το 2020 αυξήθηκαν θεαματικά τα διαζύγια!
Με αφορμή τα σημερινά τραγούδια θυμήθηκα τα middle 80s και τις γελοίες διαμάχες ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που σήμερα φαντάζουν.. ειδυλλιακές.
Δεν είμαι ιδιαίτερα νοσταλγικός τύπος, αλλά η συγκεκριμένη εποχή έχει αρχίσει να μου λείπει. Ο κόσμος πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο σήμερα.
Φαντάσου εμένα πόσο μου λείπει, που είμαι το άκρον άωτον του νοσταλγικού τύπου. “Living In The Past” είναι το motto μου από …12 χρόνων. Λίγο αργότερα άκουσα και το τραγούδι!
Δε νομίζω πάντως ότι η νοσταλγία έχει να κάνει αποκλειστικά με ένα χειρότερο παρόν κι ενα δυσοίωνο μέλλον, όχι ότι αυτά είναι ευκαταφρόνητοι παράγοντες. Νοσταλγείς, εγώ τουλάχιστον, από την αίσθηση του αμείλικτου περάσματος του χρόνου, του ανέφικτου της επιστροφής.
Σίγουρα. Είναι και θέμα χαρακτήρα πάντως. Η μάνα μου ας πούμε φαινόταν σα να έχει ανοσία στη νοσταλγία σε αντίθεση με τον στραμμένο σταθερά στο παρελθόν πατέρα μου. Ή τέλος πάντων προσπαθούσε να δείχνει μια τέτοια εικόνα.
Αν θυμάμαι καλά, ανήκει στο ζώδιο του Τοξότη. Ο συγκεκριμένες γυναίκες, οι “ενζενί” του ζωδιακού κύκλου και Νο 2 αδυναμία μου μετά τς Κριούς ( = πιο …mean business) είνα η επιτομή της αισιοδοξίας και του χαμόγελου μέχρι τελικής πτώσεως.
Μόνο μην πάει κάτι στραβά γιατί περνάνε αυτομάτως σε …μανία και κατάθλιψη (Αυτό που δύσκολα μπορούν να πάθουν δηλ. τα πανίσχυρα κριάρια).
Έτσι ακριβώς. Τοξότης βέβαια είναι και ο πατέρας μου (και η αδερφή μου – όλοι δηλαδή εκτός από μένα) που είναι τελείως διαφορετικός χαρακτήρας. Ο τελευταίος μάλιστα είναι πρότυπο συνεκτικού.. greek conservative: (ακρο)δεξιός, τοπικιστής, παραδοσιοκράτης, τεχνοφοβικός, you name it. Και ήταν έτσι ανέκαθεν. Ταυτόχρονα βαθύτατα – στην πράξη δηλαδή, όχι στα λόγια – δημοκράτης και ανθρωπιστής. Ίσως γιαυτό δεν μπορώ να πάρω το σύγχρονο “συντηρητισμό” στα σοβαρά.
Και ακόμα πιο πριν απο την “πανδημία” η “αθώα” αντικαπνιστική εκστρατεία.
Ως προς τις γελοίες διαμάχες, όντως φαντάζουν ειδυλλιακές. Ιδίως η (…συγκινητικά γελοία) παράμετρος “πράσινα καφενεία – γαλάζια καφενεία”, που μου φέρνει αυτόματα στο νου το ακμαίο τότε χωριουδάκι των καλοκαιρινών διακοπών μου, με τα δυο καφενεία του – τώρα έχει πλέον 12 κατοίκους, και απο καφενεία …1, οι περισσότεροι θαμώνες του οποίου έρχονται απ’ τα πέριξ.
Είχαν πολλή πλάκα τα “παρδαλά” καφενεία της εποχής. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια σκηνή στις εκλογές του 89 που πήγαμε να ψηφίσουμε στο χωριό με τον πατέρα μου (αρχικά επέμενε να ψηφίζω κι εγώ στο χωριό). Αφού ψήφισε μαζί με τον επιστήθιο φίλο του, στη συνέχεια χώρισαν και τράβηξε ο καθένας το δρόμο του για το αντίστοιχο καφενείο στην πλατεία του χωριού. Η οπτική επαφή μάλιστα μεταξύ των καφενείων επέτρεπε στους θαμώνες τους ενός να μαλώνουν με τους θαμώνες του άλλου. Τρελοκομείο!
Συνήθως οι άνδρες είναι το ακριβές αντίθετο των γυναικών σε ένα ζώδιο. Σε επίπεδο συμπεριφοράς δηλ, καθώς επί της ουσίας οι “στόχοι” είναι ίδιοι.
Και ο πατέρας μου τέτοιου είδους συντηρητικός ήταν, τίμιος σε βαθμό αφέλειας (Παρθένος το ζώδιο) – στις εκλογές του ’64 είχε κάνει το ασυγχώρητο : είχε ψηφίσει Ένωση Κέντρου!
Επ’ ουδενί ήθελε να πιστέψει, δεν το διενοείτο ότι υπάρχουν, γιατροί που συνταγογραφούν φάρμακα, εξετάσεις, …επεμβάσεις etc για τα λεφτά και μονο. Είμαι περίεργος τι θα ελεγε επί …κορωνοϊού, αν είχε ζήσει ως τότε. Γιατί χαζός δεν ήτανε.
Θυμάμα κι εγώ απίστευτες φάσεις, από διηγήσεις φίλων – δεν είχα υπάρξει ποτέ στο χωριό σε (προ-)εκλογική περίοδο. Γενκά πάντως, η ατμόσφαιρα του καφενείου του χωριού, με τους καφέδες, τα τσιγάρα, τα ουζάκια και τους ουζομεζέδες, τους “ανθρώπους του μόχτου” να παίζουν πρέφα, τον καφετζή να ετοιμάζει διάφορα πίσω απ’ τον πάγκο, την τηλεόραση σε “περίοπτη” θέση, είναι απ’ τς αγαπημένες μου αναμνήσεις.
Κι εμένα παίζει να ήταν η τελευταία φορά που πήγα στο χωριό του πατέρα μου. Την επόμενη χρονιά πέθανε η γιαγιά μου και γκρεμίστηκε το (ήδη ετοιμόρροπο) της. Μετά δεν ήθελα να ξαναπάω. Μου φαινόταν κάπως ξένο.