Έχω αποφύγει οποιαδήποτε αναφορά στα Τέμπη :
1. Γιατί το θέμα, όσο σημαντικό και μη επιδεκτικό υποτίμησης κι αν είναι, δεν παύει να είναι υποδεέστερο από το απίστευτο (αν και όχι τόσο …αξιοποιήσιμο επικοινωνιακά) concept “πανδημία – εμβόλια” που αντιμετωπίσαμε, ως πλανήτης / χώρα, και τείνει σήμερα να ξεχαστεί. Για το οποίο δεν άνοιξε ρουθούνι, πέρα από σποραδικές διαδηλώσεις “γραφικών θρησκόληπτων”. Και του οποίου οι πολλαπλές συνέπειες δεν έχουν πάψει, ούτε αναμένεται να πάψουν να εκδηλώνονται. Για να μη μιλήσουμε για τις φαρμακευτικές και τους “ήρωες γιατρούς” που μένουν στο απυρόβλητο, ή για το ποσοστό συμπολιτών μας οι οποίοι, σήμερα ακόμα …εμβολιάζονται, φοράνε μάσκα και μιλούν για ψεκασμένους.
2. Γιατί το θέμα των Τεμπών έχει τύχει αισχρής εκμετάλλευσης, ενώ ταυτόχρονα η κυρία Καρυστιανού αναφέρεται από διάφορες πλευρές σαν παράγοντας της πολιτικής ζωής του τόπου – ακόμα και σαν μελλοντική πρωθυπουργός της χώρας. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσε να μην είναι ενήμερη επ’ αυτού, επομένως δεν ξέρω και αν η σιωπή της αφορά στη συναίσθηση της γελοιότητας του θέματος (θεωρώ ότι αυτό είναι που συμβαίνει), η σε σιωπηρή συγκατάνευση…

…Τούτων δοθέντων, και σε πείσμα της …συμπαράστασης σ’ αυτόν απ’ τους γνωστούς και μη εξαιρετέους “πολιτικούς φορείς”, αυτό που περιγράφει, βλ. screen shot, ο πατέρας – απεργός πείνας και δίψας, παραείναι απίστευτο.
Το της εκταφής μπορεί με λίγη “καλή θέληση” (βλ. ξεδιαντροπιά) να αναγορευτεί σε αμφισβητούμενο. Όμως …ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν και διατάσσουν ότι ένας γονιός δεν έχει δικαίωμα κατ’ αρχήν να αντικρύσει νεκρό το παιδί του; με ποιο σκεπτικό, ηθικό και, κυρίως, νομικό;