Κατ’ αρχήν : το σκεπτικό των ανωτέρω συνανθρώπων μας (δε χρησιμοποιώ τη λέξη ειρωνικά, αλλά με οδύνη) δείχνει να συνοψίζεται στα εξής : “από τη στιγμή που οι τουρίστες υποστηρίζουν τα εγκλήματα που η Ισραηλινή κυβέρνηση εκτελεί, είναι συνένοχοί της. Οφείλουν επομένως να αντιμετωπίζονται όχι σαν τουρίστες αλλά ως γενοκτόνοι”.
Όμως, με βάση αυτό ακριβώς το σκεπτικό (δε χρειάζεται να πούμε ότι δεν το υιοθετούμε) και με δεδομένο ότι η συντριπτική πλειονότητα των άμαχων της Γάζας υποστηρίζουν τον “απελευθερωτικό αγώνα” της Χαμάς, μη παύοντας να τραγουδούν την εξαφάνιση του Ισραήλ, δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται σαν απλοί άμαχοι, αλλά σαν τρομοκράτες προς εξάλειψη.
Από την άλλη, έχεις την απάθεια με την οποία η “κυβέρνηση” παρακολουθεί την εμετική αναγέννηση του αντισημιτισμού στην Ελλάδα * συνδυασμένη με μια αποκλίνουσα συμπεριφορά προς το μοναδικό (υπολογίσιμο) σύμμαχό μας ** στην περιοχή, απέναντι σε μια επίβουλη κρατική οντότητα, την τουρκική, η βαρβαρότης της οποίας επιβραβεύεται αδιαλείπτως από Ευρωπαίους και Αμερικανούς “εταίρους”.
Αυτό είναι που σε κάνει τελικά να δεις με άλλο μάτι το συνωμοσιολογικό όργιο με εισαγγελική βούλα εναντίον μας, τη διεθνώς ενορχηστρωμένη δυσφήμιση της Ελλάδας σαν χώρας παραδομένης στο έλεος μαφιόζων.
Η φυσιολογική αντίδραση σ’ αυτό, η δική μου εν πάση περιπτώσει μέχρι σήμερα, ήταν “ΟΚ, έτσι είναι όπως τα λένε οι Ευρωπαίοι …φίλοι μας. Αλλά εκείνοι που τα λένε είναι – δεδομένα – τρισχειρότεροι. Και αυτή που έχουν στο μάτι δεν είναι η κυβέρνηση, αλλά η χώρα μου”.
Πλέον αρχίζω να σκέφτομαι : μήπως έχει έρθει η στιγμή να αποσυνδέσουμε τη χώρα απ΄ την υποτιθέμενη ηγεσία της; Και να υπομείνουμε ένα “εθνικό διασυρμό”, αν μόνο έτσι μπορούμε να ξεφορτωθούμε τη χειρότερη κυβέρνηση, όχι της μεταπολιτευτικής περιόδου, αλλά εκείνης που ξεκινά το 1830 με το “πρωτόκολλο του Λονδίνου”; Γιατί κάτι μου λέει ότι εδώ δεν ολοκληρώνεται ο κύκλος της μεταπολίτευσης, όπως διατείνονται διάφοροι, αλλά ο κύκλος της Ελλάδας ως ελεύθερου κράτους.
* Το φαινόμενο του …pushback Εβραίων τουριστών δείχνει (κατά τον stcigar) να αποτελεί μια ακόμα “ελληνική αποκλειστικότητα”…
** …όχι γιατί μας αγαπάει, ούτε γιατί έχει υπογράψει συμβόλαιο αιώνιας αφοσίωσης. Αλλά γιατί αυτό υπαγορεύουν τα συμφέροντα του, αναφερόμενα όχι σε μια στιγμιαία φάση, αλλά σε μια, ως φαίνεται, μακρόχρονη περίοδο. Για την ακρίβεια, το Ισραήλ δείχνει να έχει ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη την Ελλάδα απ’ ότι το έχει αυτή, εξ ου η υπομονή που επιδεικνύει με μια απερίγραπτη εξωτερική πολιτική όπως η “δική μας”.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Προτού ανακαλύψουν πάντως (εξ ανάγκης) τον ελληνικό παράδεισο, δημοφιλέστερος και με διαφορά τουριστικός προορισμός των Ισραηλινών υπήρξε η Τουρκία. Γενικότερα οι σχέσεις του Ισραήλ με την Τουρκία μέχρι το 2010 – οπότε άρχισαν σταδιακά να ψυχραίνονται από Τουρκία μεριά – ήταν περίπου μέλι γάλα. Δεν τους χωρίζει κανένα “προαιώνιο μίσος”, όπως χωρίζει καληώρα εμάς με τους τους Τούρκους. Ακόμα και την γενοκτονία των Αρμενίων είχε αρνηθεί το Ισραήλ παλιότερα προκειμένου να μην τα χαλάσει με τους Οθωμανούς. Και τώρα όμως δεν έχω ακούσει την παραμικρή απειλή από επίσημα ισραηλινά χείλη εναντίον της Τουρκίας. Δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ και το αντίστροφο, παρόλο που κατά πάσα πιθανότητα επρόκειτο απλά για “διαπραγματευτική τεχνική” του Ερτογάν. Με το που πήρε υπό τον έλεγχό του τη Συρία, τα έκανε όλα γαργάρα.
Με αφορμή εντωμεταξύ την ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας, να τονίσουμε την προνομιακή σχέση του Ισραήλ με το Αζερμπαϊτζάν που με τη σειρά του αποτελεί βασικό δορυφόρο της Τουρκίας. Η σχέση εν ολίγοις του Ισραήλ με την Τουρκία έχει πολύ μεγαλύτερη περιπλοκότητα και βάθος από την επιφανειακή και σχετικά πρόσφατη σχέση του Ισραήλ με την Ελλάδα.
Κατ’ αρχήν (επαναλαμβάνω ότι) υπάρχουν άλυτα προβλήματα μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας τα οποία συνοψίζονται στη φιλοδοξία του ΡΤΕ για αναβάθμιση σε ρόλο σουλτάνου – χαλίφη των μουσουλμανικών πληθυσμών μιας ευρύτατης ζώνης (από Πακιστάν μέχρι Ανατολική Μεσόγειο) και την αντίθεση του Ισραήλ σ΄αυτό. Εδώ εμφανίζονται άρθρα Ισραηλινών αναλυτών υποστηρίζοντα ακόμα και σενάρια …απελευθέρωσης του Βορείου τμήματος της Κύπρου απ’ το Ισραήλ, προς επίτευξη στρατηγικών του στόχων.
Ως προς την (όχι και τόσο) πρόσφατη σχέση μας με Ισραήλ : η σχέση του τελευταίου με το Αζερμπαϊτζάν είναι επίσης πρόσφατη, και υπαγορευμένη από συμφέροντα αντίστοιχα με εκείνα που υπαγορεύουν τη σχέση του με την “Ελλάδα”. Το ότι το Αζερμπαϊτζάν αποτελεί σημείο τομής συμφερόντων Ισραήλ – Τουρκίας δεν υποδηλώνει ντε και καλά κάποια υπόγεια διασύνδεση (όχι και ότι την αποκλείει, εννοείται). Αυτό που θα έπρεπε να προσεχτεί περισσότερο imo είναι το περιεχόμενο της πρόσφατης, “με σφραγίδα Trump” ειρηνευτικής συμφωνίας του Αζερ. με τους Αρμενίους, η οποία στην πραγματικότητα αποτελεί για τους δεύτερους …συνθηκολόγηση. Και αυτό το οποίο πιθανώς προοιωνίζεται αυτή η τελευταία …συνδυαζόμενη με τη συνάντηση Trump – Βλαδίμηρου ερήμην (δικαίως) του Ζελένσκι : μια στο όχι μακρινό μέλλον παρόμοια συνάντηση Trump – ΡΤΕ, ερήμην ημών (σε έδαφος …Αζερμπαϊτζάν πχ.) οι οποίοι …ημείς, θα είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχτούμε το αποτέλεσμά της ως τετελεσμένο.
Στο βαθμό που έχουμε υποκαταστήσει την κατανόηση της πραγματικότητας με την άρνηση της πραγματικότητας και με τους ευσεβείς πόθους, κανένα τετελεσμένο γεγονός δεν πρόκειται να δεχτούμε εις βάρος μας εδώ στο Ελλάντα!
Πέρα πάντως από το δίπολο “κατανόηση πραγματικότητας – υποκατάστασή της με ευσεβείς πόθους” υπάρχει και το λιγότερο …περίπλοκο ψυχολογικά “σωστή – λάθος εκτίμησή της“. Και κατά τη δική μου σωστή / λάθος εκτίμηση, αν δεν υπήρχε η εναντίον των Τούρκων στρατηγική συμμαχία με τους Ισραηλινούς, θα έπρεπε να την εφεύρουμε. Το ότι μας προσφέρεται στο πιάτο και εμείς τη “σνομπάρουμε”, είναι υπεράνω κατανοήσεως, και ένας απ’ τους λόγους που θέλω να τελειώνει εδώ και τώρα, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, αυτή η “κυβέρνηση”.
Ως οπαδός της realpolitik δεν διαφωνώ καθόλου στο σημείο αυτό. Σε μεγάλο βαθμό πάντως μια τέτοια συμμαχία υπάρχει από τον καιρό ακόμα του.. Σύριζα. Το επόμενο στάδιο θα ήταν μια τύπου Α’ Βαλκανικού Πολέμου επιθετική συμμαχία, για την οποία δεν υπάρχει καμία εμφανής βούληση εκ μέρους του Ισραήλ and rightly so. Η άποψή μου εν ολίγοις είναι ότι χρειάζεται πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική – στα πρότυπα δηλαδή της Τουρκίας και στο μέτρο φυσικά του δυνατού – και όχι μονοδιάστατη πρόσδεση στο άρμα του εκάστοτε από μηχανής θεού. Αν θες να γίνεις όπως η Τουρκία, πρέπει να το κάνεις όπως η Τουρκία!
Δεν μπορείς να “γίνεις” Τουρκία, για τα επόμενα 20 χρόνια τουλάχιστον, ακόμα κι αν προσπαθήσεις (όπως ο ίδιος έχεις επισημάνει)
Ευελιξίες κινήσεων και τηρήσεις λεπτών ισορροπιών είναι για άλλης τάξεως μεγέθη όπως εκείνης …ή του Ισραήλ.
Μια πιο στενή συμμαχία με αυτό είναι η μόνη περίπτωση να μετακινηθεί στο μέτρο του δυνατού ο Τραμπάκουλας προς τις δικές μας θέσεις. Αλλιώς προβλέπεται εφαρμογή του “τουρκολιβυκού” τερατουργήματος de jure, όχι απλώς de facto όπως ισχύει ήδη.
Fair enough. Απλά δεν πρέπει να κλείσουμε όλες τις πόρτες χάριν μιας όχι και τόσο.. νομοτελειακής εξέλιξης των πραγμάτων.
Αν με το “να κλείσουμε όλες τις πόρτες” εννοείς την “παγκόσμια κατακραυγή εναντίον του Ισραήλ” απ’ τους ανθρωπιστές του κώλου, συμφωνώ ότι αυτή είναι όντως μεγάλο πρόβλημα. Και είναι λόγος για να δείξει κάποιος κατανόηση στη διστακτικότητα της κουλοκυβέρνησης. Πάντως αυτή είναι πάγια, καιρό τώρα, πολύ πριν φτάσει η “κατακραυγή” στο σημερινό σημείο.
Η “κατακραυγή εναντίον του Ισραήλ” στην παρούσα τουλάχιστον μορφή της θα ήταν το μικρότερο πρόβλημα για μας. Το μισού τρις χρέος μας από την άλλη προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το συνακόλουθο γεγονός ότι δεν έχουμε δικά μας λεφτά ούτε για εμφιαλωμένο νερό.. είναι πολύ μεγαλύτερο.
Η σχέση του Ισραήλ με το Αζερμπαϊτζάν είναι πρόσφατη με την έννοια ότι πρόσφατο είναι και το ίδιο το κράτος του Αζερμπαϊτζάν. Κάθε άλλο παρά επιφανειακή όμως είναι η σχέση αυτή, αφού το Ισραήλ εισάγει από εκεί το 50% τουλάχιστον του απαραίτητου για την επιβίωσή του πετρελαίου και φυσικού αερίου. Επιπλέον οι αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ που αναφέρεις, είναι ως επί το πλείστον υποθετικές – όχι όμως και αβάσιμες – ενώ οι μέχρι πρόσφατα σχέσεις καλής μεταξύ τους γειτονίας είναι πραγματικές και παντελώς αποσιωπούμενες από τους δικούς μας αναλυτές.
“Υποθετικές”…Εδώ έως και για απόπειρα δολοφονίας του Νετανιάχου έχουν μιλήσει οι Ισραηλινοί με τουρκική εμπλοκή.
Όπως είπα.. υποθετικές. Αυτό που δεν βλέπω καθόλου με τα ματάκια μου είναι ισραηλινές απειλές (από επίσημες εννοείται πηγές) εναντίον της Τουρκίας. Ακόμα και οι δικοί μας καλύτερα τα πάνε σε αυτό τον τομέα. Όχι ότι ποτέ είχαμε πρόβλημα στα έπεα πτερόεντα!
Η επικοινωνιακή τακτική των δικών μας απέναντι στους Τούρκους περιορίζεται σε πίπες και υποκλίσεις.
Όσο για απειλές, εννοείται ότι τη μερίδα του λέοντος έχει ο φαφλατάς (πειστικός βέβαια ως τέτοιος…) ΡΤΕ.
Οι Ισραηλινοί είναι πιο φειδωλοί σε επικοινωνιακές μπουρμπουλήθρες αλλά “ελαφρώς” πιο mean business απ’ αυτόν : Φέτος τον Ιανουάριο, η κυβερνητική Επιτροπή Nagel, προειδοποίησε ότι η Τουρκία αντιπροσωπεύει απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ μεγαλύτερη απ΄εκείνη του Ιράν, λόγω, πλην άλλων, των νεο-οθωμανικών φιλοδοξιών της και της υποστήριξης σε τζιχαντιστικές φατρίες στη Συρία. Η έκθεση συμβούλευσε την προετοιμασία για άμεση σύγκρουση με την Τουρκία, με αύξηση του αμυντικού προϋπολογισμού του Ισραήλ κατά 15 δισεκατομμύρια σέκελ το χρόνο.
Ακριβώς τα ίδια λένε και στην Τουρκία για το Ισραήλ, στην Ευρώπη για τη Ρωσία, στην Κίνα για τις ΗΠΑ και φυσικά στην Ελλάδα για την Τουρκία. Πολύ θα ήθελα να πιστέψω φυσικά ότι πρόκειται μόνο για λόγια. Οι θεμιτοί και βάσιμοι – για να μην παρεξηγούμαστε – προβληματισμοί σου μεταφράζονται στα πλαίσια της γενικότερης πολεμικής προετοιμασίας ως εξής: ο Τρίτος Παγκόσμιος πλησιάζει και η Ελλάδα δεν πρέπει να μείνει αμέτοχη.
Δεν έχω την εποπτεία που χρειάζεται για να έχω άποψη περί παγκοσμίου.
Πάντως οι ισραηλινές αναλύσεις μου ακούγονται πολύ πιο έγκυρες απο εκείνες των Ευρωπαίων φραμπαλάδων (Φον Ντερλάιεν, Ρούτε, Κάργια Κάλας etc) και με πολύ μεγαλύτερο potential …πρακτικής εφαρμογής από τις “μακράς πνοής” των Κινέζων για τις ΗΠΑ και τανάπαλιν.
Για να μη μιλήσουμε για τους δικούς μας. Τα πουστάκια του ΕΛΙΑΜΕΠ δηλ., δια να εξηγούμεθα.
Κατά τη γνώμη μου ένα “ελληνοϊσραηλινό σχέδιο εξουδετέρωσης της Τουρκίας” θα μπορούσε να έχει επιτυχία – με τεράστιο ρίσκο εννοείται – μόνο στα πλαίσια μιας γενικότερης διεθνούς πολεμικής αναταραχής. Απομονωμένο από αντίστοιχες διεθνείς εξελίξεις και με δεδομένη την γεωπολιτική μας ασημαντότητα chances are ότι θα κατέληγε σε άνευ προηγουμένου εθνική πανωλεθρία.
Για μένα, στο βαθμό που μπορώ να έχω άποψη (και όχι επειδή …έχω “δικαίωμα” να την έχω 🤮) δεν τίθεται θέμα γενικότερης αναταραχής, προς το παρόν τουλάχιστον. Τίθεται όμως θέμα κάποιος να μαζέψει τον κωλότουρκο, ο οποίος την έχει δει γενικός νταβάς Αν. Μεσογείου, και δεν αφήνει να συμβεί τίποτα (fuck “χωρικά ύδατα”, fuck everything) χωρίς την …άδειά του. Αν αντιμετώπιζε σθεναρή αντίδραση από κάποιον σαν το Ισραήλ, θα έβαζε την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια. Ή έτσι θέλω να πιστεύω. Εννοείται άλλωστε ότι το Ισραήλ δε θα αντιδρούσε απλώς για …πάρτη μας, αλλά για τα συμφέροντά του.
Αν τώρα πάμε σε ευρύτερη αναταραχή – που και πάλι με το Ισραήλ είμαστε δηλ. imo – χέσε μέσα Πολυχρόνη.
Ο Κονδύλης έλεγε ότι μια εθνικιστική και σταθερά επεκτατική Ρωσία θα ήταν το μοναδικό ανάχωμα στην προς ημάς τουρκική επιθετικότητα. Δυστυχώς έκανε λάθος.
Ως προς τον κυρ-Κονδύλη : όχι απλώς λάθος, αλλά ακατανόητα μεγάλο λάθος, για να μην πω τεράστιο.
Διαισθητικως εκτιμω ( δηλ. να πω την πιπα μου κι εγω αμα λαχει ) οτι η συμμαχια με το Ισραηλ πρεπει να ειναι πολυ προσεκτικη.. Δεν με πειθει και πολυ η κοντρα Ισραηλ – Τουρκιας. Εχουν συνεργαστει πολλακοις σε διαφορα επιπεδα ακομα και τωρα . Επισης το κτηνωδες ενστικτο αυτοσυντηρησης του Ισραηλ (και μαγκια του) μπορει να το κανει , αν κρινει πως ετσι ειναι το συμφερον του (εχει ο καιρος γυρισματα), να μας παρατησει στα κρυα του λουτρου χωρις να δωσει λογαριασμο σε κανεναν.. Εδω μας κανουν νερα Αιγυπτιοι και Λιβυοι , σιγα μην κωλωσουν οι Ισραηλιτες. Ακομα , δεν βλεπω πως θα επιτρεψουν οι Αμερικανοι χωρα του ΝΑΤΟ (Τουρκια) να συγκρουστει με οποιοδηποτε τροπο με τον μεγαλυτερο τους συμμαχο , το Ισραηλ , ασε που οι διαπροσωπικες σχεσεις μεταξυ Τραμπ- Ερντογκαν και Νενταναχιου-Τραμπ απομακρυνουν ακομα περισσοτερο αυτο το σεναριο.. Μαλιστα υπαρχει , λεγεται , σχεδιασμος να ενταχθει και η Τουρκια στις συμφωνιες του Αβρααμ μαζι με Αζερμπαιτζαν , Συρια κ δεν ξερω ποιους αλλους εκει τριγυρω . Κραταω μικρο καλαθι λοιπον και βλεπουμε ..
Δε νομίζω ότι λέμε πίπες ούτε εσύ ούτε κανένας άλλος εδωπέρα. Με πάσαν μετριοπάθεια μιλάμε to begin with,* και αν καμιά φορά φαινόμαστε και καλά πολύ “σίγουροι”, ο λόγος είναι ότι μιλάμε με ένα στοιχειώδες amount σαφήνειας, η οποία κάνει την όποια διαφορά από άλλους.
Τούτων δοθέντων, η κόντρα Ισραήλ – Τουρκίας είναι υπαρκτότατη, και αυτό δεν αναιρείται ακόμα και αν μεθαύριο τερματιστεί όπως ξεκίνησε, για λόγους δηλ. (τι άλλο;) συμφερόντων.
Τώρα αν “παραλείπουμε” διαρκώς να εκμεταλλευτούμε ευκαιρίες που παρουσιάζονται με το σκεπτικό ότι μπορεί οι προσδοκίες να αποδειχτούνε μάταιες, μας βλέπω να μένουμε αγκαλιά τους κωλότουρκους.
Το περί συμμάχων των ΗΠΑ δεν το δέχομαι : ο κυρ- Τραμπάκουλας – τον οποίο πλέον έχω ψιλοαντιπαθήσει – αδιαφορώντας για σύμμαχους και μη, αφήνει καταστάσεις να εξελίσσονται κι αυτός …έρχεται και βάζει την υπογραφάρα του. Με άλλα λόγια, το γνωστό “βρείτε τα” έχει ποικίλες ερμηνείες, μεταξύ των οποίων το “αλληλοσκοτωθείτε και τα λέμε με όποιον ζήσει”. Η μόνη εξαίρεση σ’ αυτό το σενάριο είναι το Ισραήλ, λόγω λόμπι.
Στην ιδέα για ένταξη της Τουρκίας στις συμφωνίες Αβραάμ είχα αναφερθεί τις προάλλες.
https://oannes.gr/%ce%bf-%ce%ba%ce%bf%cf%82-trump-%ce%b4%ce%b5-%ce%bc%ce%b1%cf%83-%cf%84%ce%b1-%ce%bb%ce%b5%ce%b5%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%ce%bb%ce%b1/
Αυτό ήταν άλλωστε το κερασάκι που με έκανε να τον αντιπαθήσω.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η μόνη πιθανότητα να νιώσει το Ισραήλ ασφάλεια στο πλαίσιο ενός προνομιακού ρόλου που επιφυλάσει ο βλαξ για το “φίλο του” σουλτάνο, είναι να αισθάνεται σοβαρό back up από Ελλάδα και Κύπρο.
* …Μετριοπάθεια βέβαια δε σημαίνει, ότι όταν ακούω κάποιο να προτείνει για πρωθυπουργό την Καρυστιανού, δε θα …επισημάνω ότι είναι ηλίθιος.
Ως προς το μικρό καλάθι, ούτε συζήτηση. Αλλά άλλο αυτό, κι άλλο η διατεταγμένη νεκρική ακαμψία αυτών εδώ των πούστηδων.