Δεν είναι της παρούσης μια συζήτηση για τις ιδιωτικοποιήσεις, τους ανθρακωρύχους, τα Φόκλαντ και γενικά τις “αντιανθρωπιστικές” πολιτικές της Thatcher, πολιτικού που η γενιά μου μεγάλωσε μισώντας.
Απλώς, η παρέλαση απ’ την πολιτική σκηνή του Ηνωμένου Βασιλείου σειράς εκπληκτικών προσωπικοτήτων, με αποκορύφωμα τη σημερινή καρικατούρα πρωθυπουργού (και ανθρώπου!) κάνει την πολιτεία της να φαντάζει, στα μυαλά κάποιων, σαν Χαμένη Ουτοπία. Στα μυαλά πολλών, για την ακρίβεια, όπως προκύπτει από το σημερινό trend στο X.
Ακολουθούν σε (διορθωμένη) μετάφραση του Grok αποσπάσματα λόγων της Iron Lady, ερανισμένα από δεκάδες αναρτήσεις. Δεν πρόκειται για τίποτα βαθιές φιλοσοφίες, αλλά για πράγματα που μέχρι μια εποχή θεωρούνταν αυτονόητα. Νομίζω ότι …μας αφορούν.
«Δεν υπάρχει αυτό που λένε “δημόσιο χρήμα”. Υπάρχει μόνο το χρήμα των φορολογουμένων»
«Οι παράνομοι μετανάστες θα επιστραφούν. Και ο διεθνής νόμος ορίζει ότι οι χώρες πρέπει να δέχονται πίσω τους δικούς τους μετανάστες. Αν ο αξιότιμος κύριος (…) υπονοεί ότι θα φτάσουμε σε ένα σημείο όπου δε θα μπορούμε να επιστρέψουμε τους παράνομους μετανάστες στη χώρα προέλευσής τους, αυτό που στην πραγματικότητα επιλέγει είναι ένα διεθνές χάος»
«Πρώτο καθήκον μιας κυβέρνησης είναι να προστατεύει τον λαό της από εξωτερικές επιθέσεις. Να εγγυάται την επιβίωση του τρόπου ζωής μας»
«Η Ευρώπη δεν βασίζεται σε μια κοινή γλώσσα, κουλτούρα και αξίες… Η Ευρώπη είναι αποτέλεσμα σχεδίων επί χάρτου. Είναι ένα κλασικό ουτοπικό εγχείρημα, μνημείο ματαιοδοξίας των διανοουμένων, πρόγραμμα του οποίου η αναπόφευκτη μοίρα είναι η αποτυχία· η κλίμακα της τελικής ζημιάς που θα προκύψει είναι το μόνο αβέβαιο»
«Οι σημερινοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής παγκόσμια, έχουν υποκύψει σε μια φιλελεύθερη μόλυνση. Το ανησυχητικότερο σύμπτωμά της είναι ότι προτιμούν κάθε νέα και τεχνητή δομή από μια παραδοσιακή και δοκιμασμένη»
«Ο σοσιαλιστής συγγραφέας και πατριώτης, Τζορτζ Όργουελ, περιέγραφε τους αριστερούς διανοούμενους ως ανθρώπους κινούμενους κυρίως από μίσος για τη χώρα τους. Οι σοσιαλιστές που μιλούσαν περισσότερο για “ανθρωπότητα” και “αδελφοσύνη”, δεν μπορούσαν στην κυριολεξία να αντέξουν τους συμπατριώτες τους, παραπονιόταν ο ΤΟ»
«Το πρόβλημα με το σοσιαλισμό είναι ότι κάποια στιγμή ξεμένεις από ξένα χρήματα»
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Λίγο που την εποχή της Θάτσερ και του Ρίγκαν ήμουνα σχετικά μικρός, λίγο που προέρχομαι από (ακρο)δεξιό περιβάλλον, ποτέ μου δεν κατάλαβα what the fuss was all about. Τα συνεχή αναθέματα των συντακτών του Ήχου για το ανωτέρω “δίδυμο” τα προσπερνούσα επί τροχάδην για να φτάσω στο κύριο μέρος της μουσικοκριτικής. Το ίδιο φυσικά και τις ουκ ολίγες αναφορές των ίδιων των μουσικών.
Αν υπήχε κάτι αρνητικό στις δυτικές κοινωνίες των late 70s – early 80s, αυτό ήταν μια έξαρση της νεανικής παραβατικότητας (βία, ναρκωτικά κλπ – εγώ έκανα συστηματικό shoplifting😁). Κατά τάλλα όλα καλά.
Την εποχή εκείνη επίσης γίνονταν ακόμα πραγματικοί βιασμοί. Με την προσφορά που υπάρχει σήμερα, ο πραγματικός – όχι #metoo – βιασμός φαντάζει πλέον.. διαστροφή😉
Καλά ας μη συζητήσουμε για την πολιτική σκέψη της “ελληνικής ροκ κοινότητας” in general, γιατί θα γελάσει το παρδαλό κατσίκι. 🐐
Οι πολιτικές της Θάτσερ φαίνονται εκ των πραγμάτων “αντιανθρωπιστικές” – το σκοτεινό πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού, αν και δεν μπορώ να έχω 100% άποψη, μη διαθέτοντας πλήρη εικόνα της κατάστασης πραγμάτων στην Αγγλία των ’80s.
Οι καταγγελίες τώρα της πολιτικής …Μητσοτάκη ως ελληνικής βερσιόν εκείνης της Θάτσερ ήταν κλασικά πασοκικά πουστριλίκα (είχε βοηθήσει σ’ αυτό ο ίδιος ο ΚΜ, χρησιμοποιώντας τον όρο “νεοφιλελευθερισμός” πριν γίνει κυβέρνηση).
Γεγονός είναι ότι η Θάτσερ ταυτίζεται τρόπον τινά με την αποδυνάμωση του πρωτογενούς & δευτερογενούς τομέα και το πέρασμα στην εποχή των υπηρεσιών και της οικονομίας καζίνο. Ο “φουκαράς” ο Μητσοτάκης πήγε απλώς να μαζέψει το μπουρδέλο του Ανδρέα. Τώρα, το τι θα έκανε μετά …αυτό είναι άλλο θέμα. Κάτι σαν το Σημίτη, υποθέτω.
Ο “νεοφιλελευθερισμός” έφτασε κλασικά στην Ελλάδα με καθυστέρηση ενισχυμένος από το επικείμενο “τέλος της ιστορίας”. Πολιτικές τύπου Αντρέα ήταν συνήθεις επίσης κατά τη δεκαετία του 80 σε μεσογειακές χώρες με πρόσφατο δικτατορικό παρελθόν (Ισπανία, Πορτογαλία). Το πέρασμα στις υπηρεσίες και η συνακόλουθη αποβιομηχάνιση πάντως αποτελούν αναπόφευκτο στάδιο εξέλιξης για χώρες που έχουν φτάσει στο απόγειο της βίομηχανικής τους ανάπτυξης. Δεν εννοούμε φυσικά την Ελλάδα, στην οποία η ανάπτυξη των υπηρεσιών συνέπεσε απλώς με την καταστροφή της γεωργικής της παραγωγής.
Εννοείται ότι δεν “ευθύνεται” η Θάτσερ για τις επιλογές της – ήταν απλώς ο “κατάλληλος” άνθρωπος για τη δουλειά. Η οποία δε θα αργούσε να αποτελέσει μονόδρομο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η αντίστοιχη περίπτωση “κατάλληλου” γι’ αυτήν στο Ellada θα ήταν ο …εκσυγχρονιστής Σημίτης.