Μετά τον Saint-Saëns, ένας ακόμα καλλιτέχνης που κατηγορήθηκε για έμφαση στον τεχνικό τομέα σε βάρος του συναισθήματος : ο Nicolo Paganini (1782-1840), grand master της βιολιστικής τέχνης και αρχέτυπο του δαιμονιακού performer (προάγγελλος σε ανύποπτη στιγμή των rock κονσέρτων του 20ου αι. – δες εδώ). Να σημειώσουμε ότι από μόνη της η υπερβατική δεξιοτεχνία, ο φθόνος δηλ. που προκαλεί η επιτυχία που συνεπάγεται, φαντάζει επαρκής ως αιτία αποφάνσεων περί “επιδειξιομανίας” και “ρηχότητας συναισθήματος” : στα μάτια του κόσμου η υπεροχή σε κάτι, πρέπει να συνοδεύεται οπωσδήποτε από “ασυγχώρητα ελαττώματα”.
Σε κάθε περίπτωση, ακούμε ένα από τα καταλυτικά επιχειρήματα εναντίον τέτοιου είδους κριτικών για τον Paganini. Είναι το πρώτο μέρος του πρώτου κονσέρτου του για βιολί και ορχήστρα, με σολίστ ένα από τους κορυφαίους του 20ου αι. : ο Arthur Grumiaux συμπράττει με την Orchestre National De L’ Opera De Monte-Carlo υπό τον Pierro Bellugi.
Ο μελίρρυτος μελωδισμός του συνθέτη και τα γοητευτικά τρικ του πυροτεχνουργού βρίσκονται εδώ σε τέλεια αναλογία : κάποιες στιγμές του Allegro maestoso – Tempo giusto είναι, για μένα, το μουσικό αντίστοιχο της χαράς της ζωής.

After Saint-Saëns, another artist accused of emphasizing the technical field at the expense of emotion : Nicolo Paganini (1782-1840), grand master of violinist art and archetype of the demonic performer (herald at an unsuspected moment of 20th century rock concerts – see here). It should be noted that transcendent virtuosity alone, meaning the envy the success following it arouses, seems sufficient as a reason for pronouncements of “exhibitionism” and “shallowness of feeling”: in the eyes of the crowd, superiority in something must necessarily be accompanied by “unforgivable defects”.
In any case, we hear a catalytic argument against such criticisms of Paganini. It is the first part of his first concerto for violin and orchestra, performed by one of the leading soloists of the 20th century. : Arthur Grumiaux collaborates with the Orchestre National De L’ Opera De Monte-Carlo conducted by Pierro Bellugi.
The composer’s mellifluous melodies and the pyrotechnician’s engaging tricks are here in perfect analogy : to me, some moments of Allegro maestoso – Tempo giusto are the musical equivalent of the joy of life.