Το πολιτικό τερατούργημα που προκύπτει από τις εκλογές είναι το ακριβές αντίστοιχο του (τερατώδους) σκεπτικού που το είχε γεννήσει : εκείνου της “ανάγκης” για κατατρόπωση της “ακροδεξιάς” πάση θυσία. Πίσω απ’ τα τέρατα αναδεικνύεται η τετράγωνη λογική των κατασκευαστών τους : μόνο αναγορεύοντας την άνοδο της ακροδεξιάς σε Νο 1 κίνδυνο μπορούσε να προκληθεί μια συσπείρωση του επιπέδου αυτής που βλέπουμε : ενός “πολιτικού” hocus pocus, προορισμένου να εξαφανιστεί άμα τη εμφανίσει.
Το τετράπτυχο της “συμμαχίας” της οποίας προΐσταται ο κύριος Μελανσόν (Ανυπότακτη Γαλλία, Κομμουνιστές, Σοσιαλιστές, Οικολόγοι) δεν διαθέτει την ομοιογένεια / ευστάθεια του μακρονικού τριπτύχου (Renaissance, MoDem, Horizon), για να μη μιλήσει κανείς για τη σχέση μεταξύ των δύο “νικητήριων” μπλοκ. Ως πιθανότερη διέξοδος του ενδοσυμμαχικού αδιεξόδου της αριστεράς (οι άλλοι τρεις δεν αποδέχονται πρωθυπουργικό σενάριο για τον ηγέτη των Ανυπότακτων) ακούγεται το όνομα του (σοσιαλιστή) …Φρανσουά Ολάντ – αποδεκτού τρόπον τινά και από τους περί τον Μακρόν. Κάποιοι απ’ τους οποίους διαθέτουν γέφυρες με την δεξιά (όχι βεβαίως το τμήμα της που συμμαχεί με τη ΛεΠέν).
Κοιτάζοντας τις συσπειρώσεις, θυμήθηκα τις (λυκο-) φιλίες των γυμνασιακών-λυκειακών μου χρόνων : άτομα με τα οποία αυτό που μας ένωνε ήταν ο κοινός εχθρός. Με το που εξαφανιζόταν, με το που ερχόταν η στιγμή μιας θετικής διατύπωσης, ξεκίναγε το χάος. Αυτό που ξεκινάει, πιθανότατα, από σήμερα στην πολιτική σκηνή της “φίλης και συμμάχου”, με τις εξελίξεις να σχετίζονται άμεσα με τη δική μας :
Ο άμεσος φόβος αφορά στη διαφαινόμενη διατήρηση της εξωτερικής πολιτικής της Γαλλίας τουλάχιστον ως προς το ουκρανικό. Ίσως όχι στους ναπολεόντειους τόνους του ΕΜ, αλλά πάντως, στην ίδια ΝΑΤΟϊκής εκπόρευσης κατεύθυνση. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, άσχετα με τα (σχετικώς) επουσιώδη, η Γαλλία παρουσιάζεται να αγκυροβολεί …με ασφάλεια στη “Σωστή πλευρά της ιστορίας”. Και αυτό ήταν το ζητούμενο.