Οι ερμηνείες που έχουν διατυπωθεί γύρω από τη μασονική ή μη φύση της ιστορίας του Μαγικού Αυλού, και του χειρισμού της απ’ τους Mozart, Schikaneder [λιμπρετίστα & μέλος της ίδιας βιεννέζικης στοάς με εκείνον] είναι άπειρες, αρχής γενομένης από το ξεκίνημα του 19ου αι. Η πρώτη μετά λόγου γνώσεως θεωρία περί “ύμνου στη Μασονία” από τον μη – μασόνο Leopold Von Sonnleithner διατυπώνεται το 1854. 12 χρόνια αργότερα, η μελέτη του μασόνου ιερέα Moritz Alexander Zille θα δώσει κάποια κλειδιά ερμηνείας της υπόθεσης που, σε γενικές γραμμές, εξακολουθούν να ισχύουν μέχρι σήμερα : η όπερα είναι ένα είδος υπεράσπισης / εξύμνησης της Μασονίας, διωκόμενης τότε στην αυστριακή επικράτεια. Στους χαρακτήρες της ο συγγραφέας αναγνωρίζει καταστάσεις και πρόσωπα της συγκεκριμένης περιόδου : ο Sarastro [συκοφαντούμενος αρχικά ως ενσάρκωση του κακού, θα αποκαλυφθεί στη συνέχεια ως ακριβώς το αντίθετο] είναι ο Ignaz Von Born, επικεφαλής της Στοάς στην οποία ανήκε ο Mozart και επιφανής διανοούμενος της Βιέννης της περιόδου. Η Βασίλισσα της Νύχτας, ενσάρκωση των Σκοτεινών δυνάμεων και της οπισθοδρόμισης, ταυτίζεται με τη Μαρία Θηρεσία – η αντιπαθειά της στη Μασονία ήταν τέτοια ώστε να στείλει στρατιώτες στο σπίτι όπου ο άνδρας της, Φραγκίσκος της Λωρραίνης παρακολουθούσε μια μασονική τελετή… Ο Tamino είναι ο Ιωσήφ ΙΙ, εκπρόσωπος της Φωτισμένης Δεσποτείας, η αγαπημένη του & κόρη της Βασίλισσας της Νύχτας, Pamina είναι ο αυστριακός λαός, ο Monostatos αντιπροσωπεύει τον παπισμό και τον μοναστισμό – επίσης σκοτεινές δυνάμεις.
Μοτίβο που διέπει το έργο είναι η πάλη του φωτός ενάντια στο σκότος, του αρχιερέα της Ίσιδας και του Όσιρι Sarastro ενάντια στη Βασίλισσα της Νύχτας. Η κοινωνική αρμονία θα προέλθει από την “τέλεια ένωση” άνδρα και γυναίκας, κατακτημένη
μέσα απ΄την αγνότητα της αγάπης. Ο ίδιος ο Αυλός αντιπροσωπεύει μια από τις βασικές μασονικές ιδέες, ότι η μουσική έχει τη δύναμη να μεταμορφώσει / ανυψώσει τον άνθρωπο απ’ τα επίγεια πάθη.
Οι δοκιμασίες απ’ τις οποίες περνούν ο Tamino και η Pamina παραπέμπουν στο μυητικό τελετουργικό της Στοάς. Σύμβολά της, αλλά και ο εμβληματικός αριθμός “3” εμφανίζονται σε ποικίλες περιστάσεις. Ο “κυνηγός πουλιών” Papageno, τέλος, συμβολίζει τον ανάξιο μύησης, καθημερινό άνθρωπο.
Θέματα όπως η σχέση Ελευθερομασονισμού της εποχής του Mozart και εκείνου της σημερινής δεν είναι της παρούσης. Σκοπός του post ειναι η παρουσίαση του αριστουργήματος του μεγαλύτερου από τους καλλιτέχνες που λάμπρυναν τη συγκεκριμένη παράδοση.
Είναι αξιοσημείωτο πάντως ότι η ίδια η λέξη “Ελευθερομασονισμός” ακούγεται τελευταία ιδιαίτερα αραιά, σε σχέση με παλιότερα. Αυτό σε μια εποχή όπου, σύμφωνα με τους “συνωμοσιολόγους”, το αιώνων διάρκειας Σχέδιο μπαίνει στην τελική του φάση.
Ακούμε μια σειρά αποσπασμάτων απο την όπερα, στην ανάγνωση του Karajan – 1980.
Ως προς την περίφημη άρια της Βασίλισσας της Νύχτας, Der Hölle Rache kocht in meinem Herzen, προτίμησα την [υπεράνω περιγραφής από κάθε άποψη] ερμηνεία της σοπράνο Dianna Damrau, βλ. βίντεο.
Σε βίντεο επίσης ο [σαφέστατα μασονικός] ύμνος του Sarastro στην Ίσιδα και τον Όσιρι, από τον μπάσο Tareq Nazmi.

The interpretations been put forward about the Masonic or non-Masonic nature of the story of the Magic Flute, and its handling by Mozart, Schikaneder [librettist and member of the same Viennese lodge as him] are endless, starting from the beginning of the 19th century. First theory about a “hymn to Freemasonry” was formulated in 1854 by non-Mason Leopold Von Sonnleithner. 12 years later, a study by Mason priest Moritz Alexander Zille would give some keys of interpretation that, in general, are valid to this day : the opera is a kind of defense of / praise to Freemasonry, then persecuted on Austrian territory. In its characters the author recognizes situations and persons of the time: Sarastro [initially slandered as the embodiment of evil, he ‘ll be later revealed as exactly the opposite] is Ignaz Von Born, leader of the Lodge to which Mozart belonged and a prominent Vienna intellectual of the period. The Queen of the Night, embodiment of dark forces and backwardness, identifies with Maria Theresa – her dislike of Freemasonry was such that she sent soldiers to the house where her husband, Francis of Lorraine, was attending a Masonic ritual… Tamino is Joseph II, representative of the Enlightened Despotism, his beloved Pamina, daughter of the Queen of the Night, represents the Austrian People, Monostatos represents the papacy and monasticism – also dark forces. The motif that governs the play is the struggle of light against darkness, of Sarastro, high priest of Isis and Osiris, against the Queen of the Night. The social harmony will come from the “perfect union” of man and woman, conquered through the purity of love. The Flute itself represents the masonic idea of music having the power to transform/elevate man from earthly passions. The trials that Tamino and Pamina go through are reminiscent of the masonic initiatory ritual. Various symbols and the iconic number “3” appear on a variety of occasions. The “bird hunter” Papageno, finally, symbolizes the unworthy initiator, everyday man.
Issues such as the relation between Freemasonry in the age of Mozart and the present day are not of this moment. The purpose of the post is to present the masterpiece of the greatest artist who brightened this particular tradition.
It is noteworthy, however, that the word “Freemasonry” itself has been heard very sparsely lately, compared to previous decades. This at a time when, according to “conspiracy theorists”, the centuries-old Plan is entering its final phase.
We hear a series of excerpts from the opera, in Karajan’s version -1980.
As for the famous aria of Queen of the Night, Der Hölle Rache kocht in meinem Herzen, I picked soprano Dianna Damrau’s performance [indescribable from any aspect] on video.
Also on video is Sarastro’s [clearly Masonic] hymn to Isis and Osiris, by bass Tareq Nazmi.

Sarastro : Jose Van Dam
Konigin Der Nacht [Βασίλισσα της Νύχτας / Queen Of The Night] : Karin Ott
Pamina : Edith Mathis
Tamino : Francisco Araiza
Papageno : Gottfried Hornik
Monostatos : Heinz Kruse

ACT 1
00:00 Arie : Der Vogelfänger Bin Ich Ja [Papageno]
02:45 Rezitativ und Arie : O Zittre Nicht, Mein Lieber Sohn! [Konigin Der Nacht]
08:02 Duett : Bei Männern, Welche Liebe Fühlen [Pamina, Papageno]
ACT 2
11:35 Marsch Der Priester
14:11 Quintet : Wie? Wie? Wie? Ihr An Diesem Schreckensort? [Die Drei Damen, Papageno, Tamino]
17:43 Arie : Ein Mädchen Oder Weibchen Wünscht Papageno Sich! [Papageno]
FINALE
21:36 Bald Prangt, Den Morgen Zu Verkünden [Die Drei Knaben, Pamina]
27:28 Der, Welcher Wandert Diese Strasse Voll Beschwerden [Die Geharmischten, Tamino, Pamina]
32:58 Tamino Mein! O Welch Ein Glück! [Pamina, Tamino, Chor]
40:29 Nur Stille, Stille, Stille, Stille! [Monostatos, Konigin Der Nacht, Die Drei Damen]
42:57 Die Strahlen Der Sonne Vertreiben Die Nacht [Sarastro, Chor]