Στο περιθώριο της “πολιτικής” αναμέτρησης [το θέμα προέκυψε on election day] “το Twitter” παίρνει θέση, ως …δικαιούται άλλωστε, στα αλληλοφαγώματα της Τσιτσιπο-οικογένειας.
Προσωπικά απορώ, ως μνήμων άνθρωπος : τόσο εγώ, όσο και διάφοροι παιδικοί μου φίλοι, μιλούσαμε με παρόμοιο [προσωπικά, και με χειρότερο] τρόπο στους γονείς μας, χωρίς αυτό να υποδηλώνει κάποια έλλειψη σεβασμού ή αγάπης. Οι ίδιοι οι γονείς ήταν συνήθως πολύ έξυπνοι για να θεωρήσουν κάτι τέτοιο.
Τι είδους επιστροφή στο κατηχητικό είναι αυτή εδώ;
Τι είδους ψυχική καχεξία είναι αυτή που καλλιεργείται;
Το λέω γιατί η συμπεριφορά του παιδιού στο γονιό, έχει κάτι απ’ τη συμπεριφορά στην εξουσία του μετέπειτα ενήλικου.