Το βιβλίο της Χάνα Ρότσιλντ “Η Βαρόνη της Jazz” [Εκδόσεις Κέρκυρα] εξιστορεί τη ζωή της προγόνου [για την ακρίβεια, θείας του πατέρα] της συγγραφέως, Νίκα Ρότσιλντ. Η Βαρόνη Νίκα Ρότσιλντ έχει περάσει στην ιστορία, απαθανατισμένη ως “Pannonica”, στο γνωστό κομμάτι του Thelonious Monk

Η εξιστόρηση ξεκινά από παιδικής ηλικίας, για να φτάσει στη στιγμή που η Βαρόνη ακούει το “Round Midnight”… Πρόκειται για εμπειρία φώτισης, που θα την οδηγήσει στο να εγκαταλείψει το γάμο της, να ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη και να εξελιχτεί σε προστάτιδα των μουσικών της jazz, ιδίως φυσικά του Monk, μεγάλου της ειδώλου. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου βλέπουμε πώς η “αντιπάθεια για τις συμβάσεις”, γεννημένη από την πλήξη μιας κυρίας της αριστοκρατίας για την εθιμοτυπία της αυλής της, συναντά και μπλέκεται με την βίαιη αντισυμβατικότητα ενός μουσικού του underground, υπό τους ήχους μιας μουσικής που αποτελεί κοινό καταφύγιο των δύο στην ανάγκη τους για έκφραση.
Η καταλυτική των διαφορών μαγεία της τέχνης; όχι ακριβώς. Και εν πάση περιπτώσει, όχι αυτό που κατορθώνεται να αναδειχτεί εδώ. Για να μην επεκταθούμε σε χώρους όπως η πατροπαράδοτη εμμονή της οικογένειας Ρότσιλντ με την Παγκοσμιοποίηση, της οποίας φυσικά ένα από τα πιο χρήσιμα πολιτιστικά εργαλεία ήταν και είναι …η jazz.
Ας μείνουμε στα του βιβλίου. Έχουμε και λέμε: η κοινωνιολογική οπτική της συγγραφέως είναι ανύπαρκτη, το αφηγηματικό τάλαντο μικρό, η γλώσσα της είναι φτωχή, η βιωματική επαφή με το θέμα ανεπαρκέστατη – η ίδια παραδέχεται ότι δεν γνώριζε το έργο του Monk πριν καταπιαστεί με το βιβλίο. Και, αν απολαμβάνεις κάτι τελικά, είναι η εντρύφηση σε ανέκδοτα και παραλειπόμενα, η χαλαρότητα της ανάγνωσης ενός δίχως απαιτήσεις, ενδιαφέροντος απλά απ’ το θέμα του κειμένου, και η απεριόριστη ελευθερία “επένδυσης” που παραχωρείται στη δική σου φαντασία…