Ακούγοντας την κτηνώδη, εκτός ορίων προπαγάνδα που διακινεί αυτοπροσώπως ο “Πρόεδρος Ζελένσκι”, περί ομαδικών βιασμών από Ρώσους στρατιώτες [“γυναικών, ανήλικων κοριτσιών, ακόμα και βρέφους”!], με πολιτικούς & μίντια να σιγοντάρουν μιλώντας για γενοκτονίες και εγκλήματα πολέμου [τα οποία τείνουν να καταστούν “αδιαμφισβήτητα γεγονότα” διά της συνεχούς επαναλήψεως ] θυμήθηκα μια από τις πιο ακραίες περιπτώσεις fake news / πολεμικής προπαγάνδας όλων των εποχών :
Αυτήν της δεκαπεντάχρονης “νοσοκόμας” Nayirah al-Sabah απ’ το Κουβέιτ, η οποία καταθέτοντας στο αμερικάνικο Κονγκρέσο πριν από τον Πόλεμο του Κόλπου [1991] είχε δώσει την “προσωπική της μαρτυρία” για τη δολοφονία βρεφών μέσα στις θερμοκοιτίδες τους [!] από Ιρακινούς στρατιώτες.
Η “μαρτυρία” θεωρήθηκε αξιόπιστη. Σημαντικός αριθμός Γερουσιαστών την αναπαρήγαγαν, απαιτώντας άμεση χρήση βίας, με επικεφαλής τον ίδιο τον πρόεδρο Μπους 1. Θεωρείται βέβαιο ότι ήταν από τα στοιχεία που επηρέασαν την κοινή γνώμη υπέρ της επέμβασης.
Η κατάθεση θεωρείται σήμερα κλασικό παράδειγμα παραπληροφόρησης : όπως αποδείχτηκε, ήταν οργανωμένη από τη εταιρία δημοσίων σχέσεων Hill & Knowlton, μέσω της Medialink, διασυνδεδεμένης με εκατοντάδες τηλεοπτικούς σταθμούς στις ΗΠΑ.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Το ενδιαφέρον με τις ειδήσεις – τελευταία περισσότερο από ποτέ – δεν είναι το τι λένε, αλλά γιατί το λένε.
Πράγματι. Κι αυτό βάζει ανθρώπους σαν κι εμάς στον άχαρο ρόλο ενός …ψυχολόγου των anchormen / columnists, ας πούμε.
Αν όχι τίποτα άλλο, δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη δουλειά.
Αυτό να λέγεται, αν και τα κίνητρα των αφεντικών τους παραμένουν ως επί το πλείστον σκοτεινά. Η σχετική απορία μου τις τελευταίες μέρες είναι γιατί επιμένουν τόσο πολύ στο θέμα της Σανγκάης. Προπαγανδιστικός αντιπερισπασμός ή προετοιμασία για τα πράγματα που μας περιμένουν μετά το καλοκαίρι?
Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, αν και ισχυρότερο φαίνεται το δεύτερο.
Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση αλλά δεν έχω βρει καιρό να ασχοληθώ όσο σοβαρά θα ήθελα [πιθανώς αύριο] είναι αυτή η ιστορία με τον Elon Musk και το Twitter.
Η οποία παρεμπιπτόντως από αισθητικής απόψεως [όλο αυτό το “Elon this”, “Elon that”, including hashtag “#GoElon” στο Twitter, κοκ] έχει αρχίσει να με κουράζει.
Θέλω να πω, κοντεύει να θυμίζει “ψεκασμένες” ιστορίες παλαιάς κοπής, του τύπου “ο Αντίχριστος θα εμφανιστεί σαν σωτήρας της Ανθρωπότητας πριν αποκαλύψει το πραγματικό του πρόσωπο”…
Κι εμένα ψιλογελοίο μου φαίνεται το ζήτημα, στο βαθμό που έχω κάποια στοιχειώδη γνώση για τα τεκταινόμενα στο τουίτερ. Από την άλλη βέβαια πρέπει να υπάρχει και κάτι το γνήσιο στην larger than life προσωπικότητα του EM, όπως αντίστοιχα υπήρχε και στον Τραμπ. Πιστεύω μάλιστα ότι κάπου θα βλέπει τον εαυτό του σαν την ενσάρκωση του Τόνι Σταρκ, κάτι μεταξύ μεγαλοδιαπλεκόμενου playboy και ανιδιοτελούς υπερήρωα, χωρίς αυτό φυσικά να επηρεάζει στο παραμικρό τον αντικειμενικό του ρόλο στα πλαίσια του συστήματος.
Μιλώντας για Tony Stark, είχα συγκινηθεί μαθαίνοντας ότι ο ούτως άλλως συμπαθέστατος Robert Downey Junior ήταν big fan των Genesis – Gabriel era [όπως και επίσης συμπαθέστατος Robin Williams και ο συμπαθής Bruce Willis (!)]