Έχοντας ξεκινήσει εύστοχα το άρθρο του στην Καθημερινή ο Π. Μπουκάλας, αναλύοντας με περιεκτικές φράσεις τον τρόπο με τον οποίο διαβρώνουν τα shooting games τον ψυχισμό ενός παιδιού / εφήβου, οδηγείται αίφνης σε μια νοηματική ακροβασία:

“Κι ωστόσο, αν έστεκε η ερμηνεία του Ντόναλντ Τραμπ, ότι για τις αλλεπάλληλες σφαγές στην πατρίδα του, για τις εκατοντάδες επιθέσεις με βαρύ οπλισμό, φταίνε τα βίαια βιντεοπαιχνίδια, τα μακελειά αυτού του είδους δεν θα συνέβαιναν κατά 90% στις ΗΠΑ. Θα τα βλέπαμε στις μεγαλουπόλεις κάθε ηπείρου. Πρέπει, λοιπόν, να συντρέχει και κάτι άλλο. Κάτι που ο Αμερικανός πρόεδρος δεν το βλέπει, επειδή δεν έχει την ηθικοπνευματική ετοιμότητα και εντιμότητα να το δει”.

Πρόκειται για επιχείρημα εύκολα αντιστρέψιμο: η οπλοκατοχή ήταν εξ ίσου εύκολη στις ΗΠΑ …από καταβολής τους. Γιατί πριν απ’ την ύπαρξη των shooting games δεν είχε διογκωθεί σε τέτοιο βαθμό το φαινόμενο των mass shootings;
Ο αρθρογράφος συνεχίζει:

“Δύο τινά συντρέχουν. Το πρώτο έχει μεγάλη ηλικία: η τερατώδης ευκολία απόκτησης όπλου. Αν ονειρευτείς το πιστόλι ή το ημιαυτόματο που θα σε κάνει ίδιον και απαράλλαχτο με το πατροπαράδοτο μοντέλο ισχύος και αυτοσεβασμού, καουμπόικης καταγωγής, τίποτε δεν θα σε εμποδίσει. Ινδιάνοι κυκλοφορούν παντού, πάντα βδελυροί, και δεν είναι ανάγκη να είναι κοκκινομούρηδες. Πλην του υπέροχου λευκού, όλα τα άλλα χρώματα είναι της μοχθηρίας και της κακότητας. Φθονούν τα πρωτεία που σου πρόσφεραν ο Θεός και η Φύση. Κατά συνέπεια, είναι σκοπεύσιμα και σκοπευτέα”.

Εδώ μιλάμε πιθανώς για συνειδητή παραπλάνηση: η οπλοκατοχή είναι προστατευμένη από το αμερικανικό σύνταγμα, υπάρχει πολύ πριν από την εποχή των …cowboys, έλκουσα την καταγωγή απο το αγγλικό δίκαιο. Συνδέεται με το δικαίωμα συγκρότησης πολιτοφυλακής, και με εκείνο της αυτοπροστασίας του πολίτη από αυθαιρεσίες, συμπεριλαμβανoμένων εκείνων ενός τυραννικού καθεστώτος.
Τα περί του “υπέροχου λευκού” κλπ., και η συνακόλουθη θυματοποίηση – παραχώρηση “ηθικού πλεονεκτήματος” σε όλες τις άλλες, πλην της λευκής, φυλές, αποτελεί επίσης, πιθανώς, συνειδητή παραπλάνηση: κάθε φυλή [με όποιο τρόπο και αν εκλάβει κανεις τη λέξη] έχει βαθειά μέσα της την πεποίθηση περί “ανωτερότητάς” της. Κι αυτό ισχύει από καταβολής κόσμου για τους πάντες: απ’ τους λευκούς χριστιανούς της διαστημικής εποχής, μέχρι τους Γιανομάμο του Αμαζονίου.
Ο δημοσιογράφος καταλήγει, που αλλού, στο …όπερ έδει δείξαι:

Το δεύτερο που συντρέχει είναι μόλις τριών ετών: ο ίδιος ο Τραμπ. Οχι μόνον επειδή πολιτεύεται ως ασμένως όμηρος του λόμπι των οπλοκατασκευαστών, αλλά και επειδή είναι φλογερός κήρυκας της θεωρίας της αντικατάστασης: ποικίλοι «εισβολείς», ισπανόφωνοι, μουσουλμάνοι, Αφρικανοί, απειλούν να εκτοπίσουν τους λευκούς από την ίδια τους την έδρα, να κυριαρχήσουν και να τους αντικαταστήσουν… Και άλλοι Αμερικανοί πρόεδροι είχαν ρατσιστικές πεποιθήσεις, στη δημόσια ρητορική τους όμως πρόσεχαν να μη γίνονται σπορείς φονικής φυλετικής μισαλλοδοξίας. Ο Τραμπ δεν έχει τέτοιο πρόβλημα. Είναι το πρόβλημα.

Ως προς τον “ρατσισμό” του DT, βλ. προηγούμενο post: Ο TRUMP, Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΉ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ.
Διάλεξα το συγκεκριμένο άρθρο Της Καθημερινής, ως προερχόμενο από σοβαρό αρθρογράφο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γράφονται εδώ πράγματα αβάσιμα, έως και ασυγχώρητα.
Σαν σενάριο, το ότι υπάρχει μια πλανητική anti-Trump συνωμοσία, στην οποία συμμετέχουν όλοι οι έχοντες δημοσιογραφικό βήμα ή εκπομή στην τηλεόραση, είναι γελοίο. Όμως μια συνωμοσία δεν θα ήταν απαραίτητη για την μιντιακή υστερία εναντίον του. Κι αυτή η τελευταία δεν αποτελεί σενάριο.
Το πράγμα λειτουργεί όπως τα trends. Κανείς δεν έδωσε όρκο τιμής ότι θα τα ακολουθήσει. Όμως, με την διαμόρφωση κάθε φορά ενός “κλίματος”, η υπόθεση παίρνει το δρόμο της με όρους χιονοστιάδας. Όποτε κριθεί χρήσιμο, το trend παγιώνεται, σπάζοντας τα δεσμά της επικαιρότητας. Τέτοια είναι η περίπτωση Trump. Πέρα απ’ την εγγενή ανάγκη του πλήθους να εστιάζει, “λυτρωτικά”, μίσος σε επιφανείς προσωπικότητες [κοινή πηγή κάθε ανθρωποθυσίας και θεοφαγίας] υπάρχουν συγκεκριμένα συμφέροντα, ανθρώπων με ατζέντα και ονοματεπώνυμο. Τυχαίνει να είναι κυρίαρχοι, εκτός των άλλων, των mainstream media. Η περίπτωση Trump είναι η επιβεβαίωση της δύναμής τους να ελέγχουν το δημόσιο διάλογο.
Οι δημοσιογράφοι είναι ευάλωτοι στα trends, όπως είμαστε όλοι. Επιπροσθέτως, κάποιοι από αυτούς βάζουν σε θέση προτεραιότητας την …διατήρηση της θέσης τους. Κι αν το συμφέρον του αφεντικού “συνδέεται” με την εκτόξευση κάποιου, ή την απάλειψή του, η επιθυμία του είναι διαταγή για κείνους.
Αυτός είναι ένας λόγος που δεν θα δεις ποτέ μια στοιχειώδη γενναιοδωρία προς τον “αντίπαλο”. Είναι επίσης ένας λόγος για να μην μπλέξεις με την πολιτική ή την δημοσιογραφία. Αλλιώς, πρέπει να ακολουθείς το τελετουργικό, να λες όσα αυτό επιβάλλει, να “αποδεικνύεις” τα αναπόδεικτα, άντε καμιά φορά και να σωπαίνεις αξιοπρεπώς, όποτε η περίσταση σου επιτρέπει να το κάνεις.