“Η Peyroux είναι από τις σύγχρονες γυναικείες φωνές που ακολουθούν το ύφος των μεγάλων κυριών της τζαζ της δεκαετίας του ’30” αποφαίνονται οι ειδικοί της Lifo. Την ίδια στιγμή, από μικρότερης εμβέλειας “πολιτιστικό” site, έχουμε άλλου ειδους ενημέρωση:“η καλλιτέχνις συνεχίζει να χαράζει νέα σύνορα στη jazz, με ασίγαστη περιέργεια και τολμηρά ανοίγματα στους γόνιμους χώρους της σύγχρονης μουσικής”.
Αυτά, και άλλα, με αφορμή την επικείμενη εμφάνιση της MP μεθαύριο στο Νιάρχος, …

Η δημοσιογραφία υπήρξε εξ αρχής πονεμένη ιστορία. Κύριος λόγος που λέγονται και γράφονται τα πάντα, είναι το ότι ο δημοσιογραφικός χρόνος και ο αντίστοιχός του χώρος …πρέπει να περιέχουν λέξεις. Σε μια δημοσιογραφία τύπου διαδικτύου, αυτό δεν είναι απλώς ο κύριος λόγος, αλλά ο μοναδικός: το διακύβευμα δεν αφορά κάποια έγκυρη ενημέρωση, όταν το μόνο που μετράει είναι ποιος δημοσιεύει πρώτος, μια είδηση που αναπαράγεται επ’ άπειρον, και την οποία ο ίδιος έχει εξασφαλίσει με γκουγκλομετάφραση.

Ας πούμε δυο λόγια για την Madeleine Peyroux. Μια τραγουδίστρια έμμονα προσανατολισμένη, όχι ακριβώς στην Billie Holiday, όπως λέγεται, αλλά στο στερεότυπο «δυνατή-μέσα-από-την-αυτοεγκατάλειψή-της», με το οποίο ατυχώς, έμελλε να περάσει στην ιστορία η “μεγάλη κυρία της τζαζ της δεκαετίας του 30”: η Madeleine Peyroux δεν έπαψε να πουλά, απ’ το ξεκίνημα της καριέρας της, μουσικό lifestyle – ακριβέστερα, μουσικό loser attitude.
Ο λόγος για τον οποίο ηχεί πειστική, είναι ότι υποστηρίζει τον ρόλο με αυθεντικό συναίσθημα, πιστεύοντας σ’ αυτόν, πριν από όλους, η ίδια… Και φυσικά, το ότι ξέρει να επιλέγει το υλικό και τους συνεργάτες της…
Το ερώτημα είναι: τι μας χρειάζεται η «Billie Holiday του σήμερα», όταν υπάρχει εκείνη του …χτες, και μάλιστα σε ποικίλες, πέραν του απελπισμένου έρωτα, αποχρώσεις;
Ή, όπως το είχε θέσει ο Mick Jagger, σαρκάζοντας τον προσωπικό του κλώνο Steven Tyler:
«Why do you want the fake Mick, when you can have the real one?»
Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στις δυο περιπτώσεις, που δίνει την απάντηση στο ερώτημα:
Η Billie δεν βρίσκεται εδώ για να διεκδικήσει το θρόνο της. Και η ουσία της σημερινής “σκηνής” είναι η υποβάθμιση της δισκογραφίας, χάριν της live παράστασης [μην ξεχνάμε και την …εποχή των εικόνων]. Ο καλλιτέχνης πουλάει την παρουσία του, και την “αυθεντική” αφήγηση της “αντισυμβατικής” ζωής του. Η μουσική είναι απλώς το soundtrack αυτού του storytelling, που για τον φαν αποτελεί δια βίου εκπαίδευση…
Η Madeleine είναι η ιδανική «εναλλακτική» ιέρεια, μιας εποχής όπου κυριαρχούν τα roleplaying games, το fake loser attitude, το «εκλεπτυσμένο γούστο» και ο επαγγελματισμός δίχως δημιουργικές εξάρσεις.