Η ίδια η πόζα του Bernard – Henri Levy καταμεσίς της Μόριας, από όπου καταγράφει για λογαριασμό της Paris Match [“ενεός” απ’ την ανείπωτη δυστυχία που αντικρύζει, σημειωματάριο – πένα στα σταυρωμένα, σε θέση προσευχής, χέρια] είναι αντιπροσωπευτική του πόσο χυδαία θεατρικός μπορεί να γίνει κάποιος, όταν η χυδαιότητά του υποστηρίζεται από ένα επιστημονικό τίτλο και μια επιτυχημένη συγγραφική καριέρα. Ο BAL περιφέρει εαυτόν ως φιλόσοφο, ανήκοντας στο είδος των public intellectuals, των διανοουμένων που τα βιβλία τους έρχονται πρώτα σε πωλήσεις [κατηγορία στην οποία μπορεί κανείς να συναντήσει από τον Uberto Eco μέχρι τον Richard Dawkins, και από τη Naomi Klein μέχρι τον Fareed Zakaria, anchorman του CNN].
Κάποιοι από τους public intellectuals αποτελούν το αντίστοιχο για την “διανόηση” των μουσικών των top: αν ρόλος εκείνων είναι η σύνθεση μουσικής για μη φιλόμουσους, δουλειά των P.I. είναι η συγγραφή δοκιμίων για ανθρώπους που διαβάζουν ένα βιβλίο το χρόνο, το “καλό βιβλίο” που παίρνουν μαζί στις καλοκαιρινές διακοπές τους.

Η εικόνα του ανδρός είναι αυτοσχολιαζόμενη: το βλέμμα του καθορίζει η γελοιογραφική έπαρση μιας ανθυπομετριότητας. Ο στόμφος με τον οποίο αγορεύει ο ρήτωρ – πτωχός θεατρίνος, “ακούγεται” χωρίς καν να ακούσεις τη φωνή του.
Ας μη βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι όλους τους Γάλλους “Νέους Φιλοσόφους”, στους οποίους εντάσσεται ο άνθρωπός μας [πρώην μαρξιστές ο οποίοι, στα ’70s έκοψαν τους δεσμούς με την παλιά τους ιδεολογία]. Ας περιοριστούμε σ’ αυτόν, που είναι και ο επινοητής του όρου: ο BAL έχει πουλήσει [όντως] ακριβά το χοντρό τομάρι του, έχοντας γίνει απολογητής των αόρατων ελίτ, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου που εκπροσωπούν οι “εθνικισμοί” για το παγκοσμιοποιητικό όραμα, και …παρέχοντας ιδεολογικό άλλοθι στις “ανθρωπιστικές” επεμβάσεις των αμερικανοευρωπαίων όπου Γης, με έμφαση σ’ εκείνες επί ευρωπαϊκού εδάφους – υπήρξε από τους υπερήφανους υποστηρικτές της ΝΑΤΟϊκής επίθεσης στη Σερβία.
Η χυδαιότητα της ευκoλίας με την οποία χρησιμοποιεί τη λέξη “φασίστας” για όποιον διαφωνεί μαζί του, είναι αντιπροσωπευτική του πνευματικού και όχι μόνο, ήθους του. Ο BAL έχει τους “φασίστες” στο τσεπάκι. Διαβάζοντας την ανταπόκρισή του απ’ την Μόρια συνειδητοποιείς ότι …η Μυτιλήνη είναι γεμάτη από τέτοιους.

«Δεν μου έδωσαν σεντόνια. Γέννησα έτσι, χωρίς τίποτα, στη σκηνή μου, πάνω στο πλαστικό, αιμορραγώντας…». Με ποιους τα έχει; Με την ελληνική διοίκηση, που έχει οχυρωθεί πίσω από την περιφραγμένη περίμετρο; Με τις ΜΚΟ που βρίσκονται στην πιο άγρια ζώνη του στρατοπέδου, εκείνη που ξεχειλίζει και ανηφορίζει πάνω στους λόφους με τα ελαιόδεντρα, σέρνοντας μαζί της όλη τη δυστυχία του κόσμου; Με τους ακτιβιστές που αντιμετωπίζουν τους νεοφασίστες και που δεν ξέρουν από πού να αρχίσουν; Με τους Αφγανούς γείτονες, που δεν απάντησαν στις εκκλήσεις της για βοήθεια επειδή είναι Σουδανή; Γεγονός είναι ότι η Φατίμα είναι μόνη της σήμερα στο καταφύγιο με το λευκό, αδιάβροχο πλαστικό. Το έξι μηνών μωράκι της κρέμεται στην πλάτη της, τυλιγμένο σε ένα T-shirt που γράφει «Καλωσήρθατε στη Λέσβο.

Ο Γάλλος “φιλόσοφος” θα συνεχίσει την ανταπόκριση, μιλώντας για την αβάσταχτη αιχμαλωσία, την έλλειψη νερού που αντιμετωπίζουν οι “πρόσφυγες”, και για …αυτοκτονίες 12χρονων παιδιών με ξυραφάκια που έχουν ανταλλάξει με κουτιά μπισκότων. Με “αριστοτεχνικό” τρόπο στήνει το σκηνικό μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας της οδύνης. Η κατακραυγή δεν θα αργήσει να έρθει, ενάντια στους φασίστες – κατοίκους του νησιού, που επιτρέπουν όλα αυτά να συμβαίνουν με την αναλγησία τους.

Ηθελα να βρω και τους φασίστες. Οπως όλοι οι αναγνώστες του Paris-Match, είχα δει τις εικόνες ντόπιων που απωθούσαν με τα καμάκια τις λέμβους που έφθαναν από την Τουρκία και ήθελα να ξέρω τι μπορεί να σκέφτεται κάποιος που κάνει κάτι τέτοιο. Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ. Τη συνάντηση την οργάνωσε ο περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου Κωσταντίνος Μουτζούρης στην αίθουσα με τα μπρούτζινα όπου, υποθέτω, συνεδριάζει το περιφερειακό συμβούλιο. Να τοι, λοιπόν, καθισμένοι φρόνιμα ο ένας δίπλα στον άλλο, καθένας μπροστά στο μικρόφωνό του, καμιά εικοσαριά επιφανείς, κάποιοι ψαράδες, άλλοι έμποροι ή καθηγητές, που δεν έχουν άλλο πράγμα στο μυαλό τους παρά μόνο τους μετανάστες. Και αρχίζουν. Για τον εξισλαμισμό του νησιού. Για εκκλησίες που βεβηλώθηκαν. Για διείσδυση του Ισλαμικού Κράτους. Για συνωμοσία του Τζορτζ Σόρος. Για τις κόρες και τις συντρόφους τους που δεν μπορούν πια να βγουν τα βράδια γιατί ορδές ξένων θέλουν να τις βιάσουν. Και, τέλος, το κλου. Ο συνταξιούχος ξενοδοχοϋπάλληλος Κώστας Αλβανόπουλος διηγείται, σαν να επρόκειτο για ηρωική ενέργεια, πως είδε μια βάρκα να περιμαζεύει ναυαγούς και πως όταν διαπίστωσε ότι δεν είχε ελληνική σημαία, ότι ο καπετάνιος ήταν Γερμανός και ότι η ακτοφυλακή δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει την αποβίβαση των «εισβολέων», «έγινε έξαλλος» και πήρε τα πράγματα στα χέρια του, απωθώντας τη λέμβο. Είναι υπερήφανος για ό,τι έκανε; Βεβαίως. Παρότι υπήρχε ο κίνδυνος να πνίξει παιδιά; Φυσικά. Περιλαμβάνεται στον κατάλογο των αυτοαποκαλούμενων υπερασπιστών του νησιού, που διώκονται επειδή έθεσαν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές; Ναι. Αλλά αφού πρόκειται για την καθαρότητα της ελληνικής φυλής, αξίζει να πάει κανείς στο δικαστήριο. Ναυτία.
Πώς αντιδρά κανείς σε τέτοιο όνειδος; Δυστυχώς, δεν αντιδρά. Απλά περιμένει να μιλήσει η Δικαιοσύνη.

Οι τελευταίες τρεις προτάσεις του υπανθρώπου ισχύουν. Απλώς όχι όπως τις εννοεί. Ισχύουν για όλους εκείνους που έχουν χάσει τη ζωή τους, με το φυσικό τους χώρο να κυριεύεται από ορδές ανθρώπων απροσδιόριστης προέλευσης, ασύμβατων μεταξύ τους, όπως και με το κοινωνικό περιβάλλον. Οι οποίοι, όχι μόνο παραβιάζουν τα σύνορα μιας χώρας μένοντας ατιμώρητοι, αλλά και …στηλιτεύουν στην συνέχεια την αναλγησία των ντόπιων, απαιτώντας “χαρτιά εδώ και τώρα”, δουλειές, σπίτια και επιδόματα. Δασκαλεμένοι από σκουλήκια του φυράματος του Bernard Henri Levy.
Στο όνειδος της “αναφοράς” του οποίου οι ντόπιοι θα έπρεπε να αντιδράσουν καταφεύγοντας στη Δικαιοσύνη, για κακόβουλη μονομέρεια στη διαχείριση των πληροφοριών, και συκοφαντική δυσφήμιση.

Κάτω, μια εναλλακτική μορφή αντίδρασης σε “θέσεις” του Γάλλου “φιλοσόφου”: