Ας παρακάμψουμε την ηλιθιότητα (τα όσα υφίστατο η κοπέλα απ’ τον ψυχοπαθή, εν τέλει δολοφόνο της, δεν ήταν ενδοοικογενειακή βία) και την κακογουστιά της “δημοσιογραφικής” παράστασης, και ας πάμε στην ουσία :
Το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας δεν είναι ακριβώς ανύπαρκτο. Όπως δεν είναι εκείνο της εξωοικογενειακής, και της παραβατικής συμπεριφοράς εν γένει. Ώθηση σ’ αυτήν δίνεται από πολλές και διάφορες πλευρές. Περίοπτη θέση ανάμεσά τους έχει ο σύγχρονος “εκφραστής” του ρομαντικού πνεύματος, το ερεβώδες σύμπλεγμα μίντια-διαφήμιση, με ιδεολογικοποιημένες παροτρύνσεις προς τα …άκρα, εσωτερικευόμενες από ένα πολίτη – καταναλωτή που ακολουθεί τυφλά εντολές “οικεία βουλήσει”.
Επίσης : υπάρχουν ειδικά γραφεία για ληστείες, κλοπές, κλοπές αυτοκινήτων/μηχανών, βία σε ηλικιωμένους, βία γενικώς, τα οποία ειδοποιούνται άμεσα για κάθε περιστατικό; Φυσικά όχι. Πρέπει όμως να υπάρχει ειδικό γραφείο για την ενδοοικογενειακή βία, για κάποιο λόγο.
Ο ανυποψίαστος μπορεί και να υποθέσει ότι ο λόγος αφορά στην προστασία της οικογένειας. Η αλήθεια είναι ότι το σχέδιο (δεκαετιών ολόκληρων) στοχεύει στη διάλυσή της.
Η έμφαση που δίνεται, ο γελοίος νεολογισμός της γυναικοκτονίας, οι συνοπτικές διαδικασίες τύπου “σκάσε και κολύμπα”, φωτογραφίζουν την γυναίκα ως χρήζουσα αμέσου προστασίας από το πάλαι ποτέ συμπληρωματικό της. Όχι ακριβώς έμμεσα ενοχοποιημένο :
Αν η πατριαρχία ευθύνεται για ό,τι κακό μαστίζει τον πλανήτη μας, αν το τοξικό αρσενικό είναι εξακριβωμένα ο Άγγελος – Καταστροφέας του κόσμου, με τι μούτρα θα αρνηθεί όσα του καταμαρτυρεί η σύζυγος & μητέρα των παιδιών του; Με ποιο δικαίωμα, σε ποια δικαστική αίθουσα, θα αμφισβητήσει κάποιος τη δική της ειλικρίνεια;
Το 2020 έγινε το μεγάλο breakthrough με απροσδόκητη επιτυχία. Τώρα μπορεί σταδιακά να ενταχθεί στη δικαιοδοσία του κράτους το σύνολο της ανθρώπινης δραστηριότητας με τους δικαιωματιστές κλπ σε ρόλο χαφιέδων σήμερα και αύριο θυμάτων themselves.
Ακριβώς αυτή είναι η εικόνα. Η σύζυγος θα ρουφιανεύει τον σύζυγο ίσως και μόνο επειδή τον βαρέθηκε, το παιδάκι θα απειλεί τους γονείς ότι θα τους κατηγορήσει για κακοποίηση αν δεν του πάρουν καινούργιο κινητό κοκ.
Είχα διαβάσει προ εικοσαετίας ένα βιβλίο (δεν θυμάμαι τίτλο ή όνομα συγγραφέα, πρώτη και τελευταία φορά τον έβλεπα) όπου περιγραφόταν γλαφυρά η κατάσταση στις ΗΠΑ, με ολόκληρη βιομηχανία, κανονικά και με το νόμο, διαζυγίων σε βάρος των συζύγων με τέτοιες καταγγελίες. Πολύ προ #MeToo μιλάμε, με διάφορες κακοπαθημένες, βάσει προγαμιαίων συμβολαίων ή και χωρις αυτά, να παίρνουν τα αυγά και τα καλάθια από το “τοξικό αρσενικό”, μαζί με τα παιδιά εννοείται.
…Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ποιος θα αναλάβει τελευταίος τη σκυτάλη της ρουφιανιάς : το “έξυπνο σπίτι”, το οποίο θα καταγράφει κάθε στιγμή της ζωής του “πολίτη”. Η εκπαίδευση / πτώση του ψυχικού ανοσοποιητικού του οποίου γίνεται 20 χρόνια τώρα με εργαλεία το laptop και το smartphone. Το τελευταίο ιδίως ήρθε ως χαριστική βολή στην ιδιωτικότητά του, εξ ου και από τα middle ’00s δεν έχει σημειωθεί άλλο ground breaking event στον “επικοινωνιακό” χώρο.
…Όχι συμπτωματικά, με την επικράτηση (της μάστιγας) του smartphone, αρχίζουν τα false alarms με κορωνοϊούς etc. Αλλά και οι κινητοποιήσεις για το climate change γνωρίζουν από τότε ακριβώς τεράστια αναβάθμιση.
Ικανή και αναγκαία συνθήκη για το ψηφιακό μπουρδέλο που κάθεται στο σβέρκο μας είναι η συγκεκριμένη τεχνολογία. Όσο πιο γρήγορα γίνει αντιληπτό, κι όσο πιο γρήγορα “τολμήσει” (σιγά τα ωά) ο κόσμος να διανοηθεί τη ζωή του εκτός αυτού, τόσο υπάρχει ίσως μια ελπίδα. Με τον πληθυσμό των digital / mobile natives να πυκνώνει, το κόλπο θα γίνει μη αντιστρέψιμο – αν δεν είναι ήδη.
Συμφωνώ σε όλα. Βασικά το σύστημα είναι από τεχνικής απόψεως ήδη ολοκληρωμένο. Το μόνο που λείπει για την οριστική μετάβαση στον θαυμαστό καινούριο κόσμο του 1984 είναι η σχετική πολιτική βούληση. Το πιο εύκολο δηλαδή.
…Υπήρχε πάντα. Η τεχνολογία της λύνει επιτέλους τα χέρια.