Άρθρο full αντιπροσωπευτικό της κατάστασης πραγμάτων “εν έτει 2022” : Ένα ασήμαντο περιστατικό, αδιάφορο για οποιονδήποτε φυσιολογικό άνθρωπο, άμεσα εντασσόμενο στην κατηγορία “τι να κάνουμε, αυτά συμβαίνουν”, με αποκλειστικό κόστος [όχι ευκαταφρόνητο βεβαίως γι’ αυτούς αλλά …και πάλι, τι να κάνουμε…] δυο ώρες ανησυχίας για δυο γονείς, προκρίνεται ως θέμα για ειδησεογραφικό site [και όλα τα υπόλοιπα του είδους του]. Το screen shot, κάτω, περιλαμβάνει μόνο το ξεκίνημα. Επακολουθεί εκτενέστατο ρεπορτάζ, με πληροφορίες γύρω από τη σύλληψη του οδηγού και του συνοδού […], δηλώσεις του δικηγόρου της οικογενείας […], πλήθος από αναγουλιαστικά γελοίες λεπτομέρειες και μπόλικο συναίσθημα. Συμπεριλαμβανομένου, φυσικά, βίντεο με το …ξέσπασμα των γονέων, όλα αυτά τη συνοδεία μουσικής από κάποιο Friday 13th – εκτός κι αν είναι ο Δρόμος Με Τις Λεύκες.
Κάτι παρόμοιο μου έχει συμβεί και μένα! Μόλις είχα γυρίσει για λίγο στην Αθήνα με άδεια φαντάρος και πήρα το βράδυ το λεωφορείο για να πάω στο σπίτι μιας θείας μου στα Λιόσια. Έλα όμως που με πήρε ο ύπνος από την κούραση και ξύπνησα στο αμαξοστάσιο μετά τα μεσάνυχτα με το λεωφορείο κλειδωμένο. Άνοιξα τελικά κάποιο παράθυρο και βγήκα στη μέση του πουθενά, χωρίς να έχω ιδέα πού βρίσκομαι και χωρίς να υπάρχει ψυχή να ρωτήσω. Αφού περπάτησα κάμποση ώρα στα κουτουτού, βρέθηκα περιέργως κάποια στιγμή μπροστά στο σπίτι της θείας μου που με περίμενε ξάγρυπνη και αλαφιασμένη. Το πρώτο πράγμα που έκανα με το που έβαλα στο στόμα μου δύο μπουκιές, ήταν – το θυμάμαι ακόμα – να πιω μονορούφι έντεκα ποτήρια νερό..
Το απορίας άξιο είναι ότι πρόσφατα είχε συμβεί ξανά κάτι παρόμοιο, με σχολικό και πάλι, και με τη ίδια αιτία. Και εν πάση περιπτώσει το 1/10 της ενέργειας που καταναλώνουν οι γονείς …ξεσπώντας στην κάμερα αν το κατανάλωναν για να σκεφτούν λιγάκι, το πράγμα θα είχε κρατήσει λεπτά κι όχι (2) ώρες. Αλλά η κάμερα ξέρει πως να εκμαιεύει τον καλύτερο εαυτό.
Καλά στο λεωφωρείο δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και μέρα ολόκληρη να σε ξεχάσουν. Έχουν ακουστεί όμως και αρκετά περιστατικά που οι γονείς κλείδωσαν τα παιδιά στο αυτοκίνητο και πήγαν αμέριμνοι για ψώνια, με αποτέλεσμα να σκάσουν από τη ζέστη και την έλλειψη οξυγόνου. Παρεμπιπτόντως πριν ακόμα πάω στα νήπια μου είχε δώσει μια γειτόνισσα να κρατήσω ένα πιθανότατα τραυματισμένο πουλάκι, για ποιο λόγο δε θυμάμαι ακριβώς ούτε και μπορώ να φανταστώ. Ελλείψει πρόχειρου κλουβιού και γνώσεων φυσικής εγώ το έκλεισα προσωρινά σε μια κατσαρόλα, όπου το ταλαίπωρο έσκασε από ασφυξία. Εντάξει δικαιολογούμην λόγω ηλικίας, κάπου θα έφταιγε υποθέτω και η γειτόνισσα, η αλήθεια όμως είναι ότι ακόμα μου σφίγγεται το στομάχι όταν το σκέφτομαι ψόφιο στην κατσαρόλα. Εννοείται ότι από τότε αρνούμαι κατηγορηματικά κάθε πρόταση για διακοσμητικό πουλάκι σε οτιδήποτε μοιάζει από μακριά με κλουβί..
Είχα μια φρικτά παρόμοια εμπειρία ως παιδάκι, με ένα γατάκι στο χωριό. Το είχα βρει (δεν υπάρχει πιο συγκινητικό πράγμα απ’ τη φωνή ενός γατιού) του είχα φτιάξει ένα πρόχειρο σπιτάκι όπου είχε βολευτεί, το τάιζα γαλατάκι κλπ. Κάποια μέρα νωρίς απόγευμα ετοιμαζόμουν να κατέβω με τους δικούς μου στην πόλη. Και επειδή το [άσπρο] γατάκι είχε ψύλλους, είχα τη φαεινή ιδέα να το ψεκάσω με αεροζόλ. Και όχι μόνο αυτό αλλά από υπερπροστατευτική διάθεση το ψέκασα …big time. Επιστρέφοντας κάνα τρίωρο αργότερα, το γατάκι ήταν νεκρό. Είναι απίστευτο το πόσο ζωντανό είναι στη μνήμη μου αυτό το πράγμα, τόσα χρόνια μετά.