Ας ξεχάσουμε τη μουσική. Σε όλα τα μήκη και πλάτη, έχει εκπέσει από “βασίλισσα των τεχνών” σε ταπεινή παραδουλεύτρα. Στην Eurovision πιο συγκεκριμένα, ο ρόλος της είναι εκείνος ενός μακράς διάρκειας jingle στο διαφημιστικό Ben-Hur της συναδέλφωσης. Η ίδια η λέξη “Eurovision” αναφέρεται σε θέαμα. Βεβαίως και στο “ευρωπαϊκό” όραμα, με βασική ατζέντα την …ανοχή στη διαφορετικότητα. Η οποία αφορά …ιδιαιτερότητες όπως, κυρίως η σεξουαλική προτίμηση, οι ενδυματολογικές επιλογές, η παχυσαρκία, η αναπηρία…

Είσαι ελεύθερος να ντύνεσαι όπως θέλεις, να παντρεύεσαι τον/την ομόφυλο/-η αγαπημένο/-η σου, να είσαι ένας άνδρας που παριστάνει τη γυναίκα που παριστάνει τον άνδρα (Conchita) κοκ. Βεβαίως η ανοχή σταματά απότομα, αν το όραμά σου διαφέρει από εκείνο των Βρυξελλών για την Ευρώπη. Σε τέτοια περίπτωση, είναι καλό να το σκεφτείς ξανά, και να δηλώσεις επειγόντως “παρών” στο πανηγύρι της συναδέλφωσης.

Η συνδυασμένη προβολή διαφορετικότητας και ανοχής είναι ένα περίεργο πράγμα. Γιατί  “διαφορετικότητα” [οφείλει να] σημαίνει διαφορά ιδεών και συμφερόντων, ήπια έστω! αντιπαράθεση. Η ολοκληρωτική απουσία αυτών, είναι αντιπροσωπευτική τελικά του ευρωπαϊκού οράματος, Eurovision-style: ένας κόσμος-σούπερ-μάρκετ, ομογενοποιημένων, μέσα απ’ την ανταλλακτική αξία τους …διαφορετικών προϊόντων.

Η Eurovision είναι ευρωπαϊκό αντίστοιχο της κεντρικά σχεδιασμένης αμερικάνικης “showbiz”, ρυθμίστριας των ηθών του πλανήτη. Στο πλαίσιο εκείνης, στο σενάριο μιας χολιγουντιανής ταινίας φερ’ ειπείν,  δεν έχει σημασία αν είσαι το καλό ανθρωπάκι, ο γοητευτικός παράνομος, ή ο hitman του homeland security… Είναι ο Έρωτας που έχει τη δύναμη, που καταλύει τα πάντα, εξιλεώνει και εξομοιώνει.

Παρόμοια, δεν έχει σημασία αν είσαι η Ρούλα – Hulk – Κορομηλά εκ “Βορείου Μακεδονίας”, η Africans only …Swedish team ή η “αισθησιακή” Τάμτα, διάδοχος της “αισθησιακής” Φουρέιρα. Αρκεί ο έρωτας και οι παρενέργειές του να είναι το αποκλειστικό σου θέμα. Iδεολογικό φόντο είναι ο ορθολογικοποιημένος αντιορθολογισμός, και κεντρικό σύνθημα το: brake all the rules. Κανείς απ’ τους παλιούς κανόνες δεν μπορεί να ισχύει. …Γιατί αυτός είναι ο Νέος Κανόνας της Ευρωπαϊκής – Παγκόσμιας Τάξης.

Βεβαίως ο Duncan Laurence και το “Arcade” ήταν μακράν ό,τι καλύτερο ακούστηκε φέτος. Ο άνθρωπος έχει φωνή, το τραγούδι του ήταν αυθεντικά συγκινητικό και όμορφο. Τα τελευταία χρόνια άλλωστε, δίπλα στα r’n’b κλισέ και τις τσιγκολελέτες του νηπιαγωγείου έχουν αρχίσει να εισχωρούν  και κάποιοι καλλιτέχνες με υπόσταση: με την οριστική, λόγω του free downloading, κατάρρευση της δισκογραφίας, ο μουσικός αναζητεί διέξοδο, δοκιμάζοντας εκεί που δεν θα διανοούνταν προηγουμένως να το κάνει  …ακόμα και στην Eurovision.

Αυτό, σε βάθος χρόνου δεν είναι αναγκαστικά καλό, καθώς συνάδει με μια ευρύτερη κουλτούρα αποενοχοποίησης. Με τα σύνορα “ποιότητας” και “μη” όπως και κάθε σύνορα, να βαίνουν προς κατάργηση, το σύμπαν της Eurovision γίνεται άπειρα εκτατό, απορροφώντας, απονευρώνοντας και ενσωματώνοντας. Συνθήκη επιβίωσης γίνεται η υπαγωγή των πάντων στο κυρίαρχο παράδειγμα,  που εξακολουθεί βεβαίως να είναι η τσιγκολελέτα.