“Πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι” …άντε λοιπόν δυο λόγια και περί Eurovision, έτσι για την τιμή των όπλων.
Με δεδομένο ότι πρόκειται για θεσμό που έχει πάψει προ πολλού να είναι μουσικός [αν υποτεθεί ότι υπήρξε τέτοιος], δεν έχει νόημα να προβεί κανείς σε σχόλια επί των “τραγουδιών”. Εκτός κι αν είσαι ο …Καπουτζίδης, ή η what’s her name διάδοχος της Μπόκοτα. Αυτό που παίζεται εδώ, όπως ουσιαστικά παντού, είναι η προϊούσα διαδικασία μαζικής λοβοτομής / μύησης του κοινού στις φαιδρότητες των identity politics.
Ως εκ τούτου, στο φινάλε της πιο πληκτικής, μέχρι του χρόνου, βραδιάς τελικού της Eurovision, μπορεί κανείς να εκφράσει μια μικρόψυχη ικανοποίηση για ζητήματα ανάξια λόγου όπως …ο καταποντισμός του κήτους της Μάλτας [με το #Metoo μήνυμα] και ο επίσης καταποντισμός των τράβελων της Σερβίας. Οι δυο τους μοιράζονται το βραβείο αποκρουστικής τσιρίδας, σε ένα διαγωνισμό που έβριθε από τέτοιες, με την τριάδα να συμπληρώνεται από την, επίσης καταποντισθείσα, αηδιαστική περίπτωση της Κύπρου.
Μπορεί επίσης κάποιος να εκφράσει μια απορία για το …τι είχαν στο μυαλό τους οι Άγγλοι επιλέγοντας το συγκριμένο άτομο. Η αίσθηση που είχες βλέποντας και ακούγοντας, ήταν ότι, μπήκαν στο πρώτο μπαρ που βρήκαν, διάλεξαν τον πρώτο άνθρωπο που είδαν μπροστά τους, και …του ανάθεσαν την αποστολή, με μόνη οδηγία “να είναι ο εαυτός του”.
Συμπαθητικοί [πάντα υπάρχει ένας τέτοιος σε κάθε Eurovision. Είναι θέμα …ενσυναίσθησης], με την έννοια του ότι ήταν άνετοι, ανθρώπινοι και τελικά ευχάριστοι, ήταν για μένα οι Λιθουανοί [The Roop : “Discoteque” – φωτό]. Τερμάτισαν όγδοοι, μια θέση κάτω απ’ τον #Metoo φαλαινοφυσητήρα.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Καθώς ανέφερες και την χοντρούλα θυμήθηκα ότι ο περισσότερος κόσμος ψιλοπάχυνε την περίοδο της καραντίνας. Εγώ πάντως πήρα 3-4 κιλά πρώτη φορά τα τελευταία 15 χρόνια, το ίδιο και η γυναίκα μου που προσπαθούσα ματαίως να την παχύνω εδώ και δεκαετίες. Τα παιδιά μάλλον κρατάνε ακόμα λόγω ηλικίας, αλλά σε λίγο τα βλέπω να γίνονται σα μαϊμουδάκια έτσι πως τους φοράνε τις μάσκες από τα 2, που τους τραβάνε ταφτιά και τους πατάνε τη μύτη..
Εγώ πάλι κατάφερα όχι μόνο να διατηρήσω τη “σιλουέτα μου” αλλά και να χάσω 1-2 κιλά περαιτέρω – η παραμονή σπίτι κάνει πιο εύκολη την συμμόρφωση με τις εντολές του διατροφολόγου ο οποίος κυριολεκτικά με έσωσε, από μια κατάσταση η οποία 3-4 χρόνια πριν είχε αρχίσει να ξεφεύγει.
Το παχύσαρκο ον της Μάλτας ήταν ένα από τα πιο αντιπαθητικά “πράγματα” που έχω δει και ακούσει τους τελευταίους μήνες και αυτό είναι επίτευγμα.
Επίσης θα είχε ενδιαφέρον να προβληματιστεί κανείς γιατί τόσο μεγάλος αριθμός Ευρωπαϊκών χωρών, ακόμα και το Ισραήλ, επέλεξαν μαύρους καλλιτέχνες για να τις εκπροσωπήσουν. Θέλω να πω, πού είναι η αρχή της αναλογικότητας;
Πάντως δεν είχα καταλάβει τι ντόρο έχει κάνει, ειδικά στο νεαρόκοσμο ο “ροκ” γαλακτομπεμπές της Ιταλίας. Για ανθρώπους σαν κι εμάς που μεγαλώσαμε με είδωλα όπως ο …Iggy Pop, “σκληροί” και “σκοτεινοί” τύποι όπως o …Damiano What’s-his-name, είναι το άλας της ζωής…
Πρέπει κι εγώ να ξαναρχίσω κάποια στιγμή το περπάτημα, γιατί το φαγοπότι δυσκολεύομαι κλασικά να το περιορίσω. Να σου πω την αμαρτία μου δεν ήξερα ότι μένουνε μαύροι στη Μάλτα. Θα μου πεις εδώ εμείς “γίναμε γνωστοί” (στη φαντασία μας) με τον Αντετοκούμπο. Για τα “επαναστατημένα νιάτα” εντωμεταξύ σκεφτόμουν το πρωί ακριβώς τα ίδια με αυτά που έγραψες πριν από λίγο. Την άποψή του για τον ανθρώπινο τύπο της εποχής την έχει διατυπώσει πάντως ο Ιγκι γλαφυρότατα στο τελευταίο κατά δήλωσή του κομμάτι που ξαναέβαλα τις προάλλες😁