Ο “χρήσιμος ηλίθιος” του Σόιμπλε έχει επανέλθει ως “χρήσιμος ηλίθιος” της Νέας Δημοκρατίας: τα φιλελέ κανάλια παίζουν δυνατά Βαρουφάκη, ως κόφτη ψήφων του ΣΥΡΙΖΑ. Πέραν αυτού, άλλο ζητούμενο δεν φαίνεται να υπάρχει, ή να ευσταθεί σε περίπτωση που υπήρχε: ο άνθρωπος, του οποίου ένεκα η Ελλάδα είναι ακόμα σε capital controls, έχει περιστοιχίσει εαυτόν από ακτιβιστές και προσωπικότητες του πνεύματος και της τέχνης [φοιτητές φιλοσοφίας, καθηγητές οικονομικών, οικολόγους, ερμηνευτές του παραδοσιακού και του έντεχνου τραγουδιού, συγγραφείς, ψυχαναλυτές κοκ,] χωρίς να μας εξηγείται με ποιο τρόπο η επιτυχία καθενός στο χώρο του, εγγυάται κάποια πολιτική οξυδέρκεια ή ικανότητα να ασκεί διακυβέρνηση. Μπορεί κανείς να τους δει σε διαδικτυακούς τόπους του [Carpe] Diem: άπαντες χαλαροί και χαμογελαστοί, νεαροί και νεανίζοντες, casual ντυμένοι, σε μια διαδικασία ρετουσαρίσματος του σλόγκαν με το οποίο ο κύριος Τσίπρας είχε αρπάξει την εξουσία: “Παλιό Vs Καινούργιο”, συνοδευόμενου από φορτισμένες διακηρύξεις, στο πλαίσιο μιας ανώδυνης απεραντολογίας.
Το πρόβλημα, σε επίπεδο Μεγάλης Εικόνας, αφορά μια έξαρση διάθεσης για προσφορά στα κοινά, του καλλιτεχνικού / πνευματικού κόσμου. Ακόμα περισσότερο, το ότι αυτή εκλαμβάνεται από κάποιους ως εναλλακτική στη σαπίλα του παλαιοπολιτικού συστήματος.
Προσωπικά προτιμώ ακόμα και τον κλασικό παλαιοπολιτικό “μειωμένων αντιστάσεων”, από έναν πολιτικά ηλίθιο. Ο πρώτος ξέρει τουλάχιστον πού να σταματήσει, αν όχι τίποτα άλλο για να σώσει το τομάρι του. Ο δεύτερος είναι πιο επικίνδυνος …γιατί δεν ξέρει ούτε αυτό. Για να μη θίξουμε το …συνωμοσιολογικό σενάριο, που μιλάει για συγκεκριμένους κύκλους υπό την αιγίδα των οποίων λειτουργούν κινήματα τύπου Βαρουφάκη, και των οποίων κύκλων βιτρίνα αποτελούν άτομα τύπου Σόρος.
Με δεδομένο πάντως ότι…η κωλοτούμπα είναι η μόνη θετική κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο Αλέξης Τσίπρας, θα έλεγα ότι, ως “ηλίθιος” της Νέας Δημοκρατίας, ο κύριος Βαρουφάκης είναι πιο χρήσιμος απ’ ότι ως “ηλίθιος” του Σόιμπλε.