…Αυτό στο οποίο φυσικά δεν θα αναφερθεί κανείς απ’ τους λακέδες του “δημοκρατικού τόξου”, είναι το ιστορικό background των γεγονότων του Πολυτεχνείου : με τους σκληροπυρηνικούς [Ιωαννιδικούς] να διαχωρίζουν κάθετα τη θέση τους απ’ την ομάδα Παπαδόπουλου [σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει, η απόφαση για “εκδημοκρατισμό” της χώρας] και ένα μήνα πριν απ’ τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, θα ξεσπάσει κρίση Ελλάδας – ΗΠΑ [νεόκοπος υπουργός εξωτερικών τους ο Χένρι Κίσσινγκερ]. Ο λόγος: άρνηση Παπαδόπουλου στους Αμερικανούς να χρησιμοποιήσουν τα αεροδρόμια Ελευσίνας και Σούδας, στο πλαίσιο του αραβοϊσραηλινού πολέμου του Γιομ Κιπούρ.
Η ανακοίνωση του Ξανθόπουλου – Παλαμά, υπουργού εξωτερικών της νεο-ορκισμένης τότε κυβέρνησης Μαρκεζίνη είχε ως εξής :
«Αι φιλικαί σχέσεις της Ἑλλάδος μέ τας αραβικάς χώρας, αποκλείουν οιανδήποτε συμμετοχήν, είτε άμεσον είτε έμμεσον, εις τυχόν ενέργειαν στρεφομένην εναντίον αυτών… Ο ελ­λη­νι­κός χώρος, θαλάσσιος καί εναέριος, δεν χρησιμοποιείται δι’ οιαν­δήποτε ενέργειαν, σχέσιν έχουσα με την εμπόλεμον κατά­στασιν εἰς την Μέσην Ανατολήν».
Θα ακολουθούσε διάβημα Παπαδόπουλου προς τον πρεσβευτή Τάσκα, με το οποίο ο δικτάτωρ ξεκαθάριζε ότι λόγω διαγραφόμενου κινδύνου πυρηνικής ανάφλεξης, τα τρία πολεμικά σκάφη του 6ου Αμερικανικού Στόλου που ελλιμενίζονταν στην Ελευσίνα [διαθέτοντα πυρηνικό εξοπλισμό] έπρεπε άμεσα να αποπλεύσουν.
Η ιστορία είναι περίπλοκη και σχετικά περιορισμένου ενδιαφέροντος υπό τις παρούσες πλέον συνθήκες [χώρια τις κατηγορίες που συνεπάγεται περί …συμπάθειας στη Χούντα από ελλοχεύοντες ηλίθιους]. Αξίζει να την ψάξει όποιος παρόλα αυτά ενδιαφέρεται, όπως και τον ρόλο του Ναυάρχου Αραπάκη, αρχηγού του Πολεμικού Ναυτικού ο οποίος έδωσε τελικά το ελεύθερο στους Αμερικανούς παρακάμπτοντας την κυβέρνηση… [θα διατηρούσε τη θέση του μετά την ανατροπή της Χούντας Παπαδόπουλου, όχι απ’ τον “λαϊκό αγώνα”, αλλά απ’ την πολύ σκληρότερη Χούντα Ιωαννίδη].
Αυτό που κρατάμε είναι ένα συγκριτικό τεστ υποχωρητικότητας [aka δουλοπρέπειας] ανάμεσα στη δικτατορική κυβέρνηση Παπαδόπουλου και τη “δημοκρατική” Μητσοτάκη, υπό παρεμφερείς συνθήκες. Για να μην το κουράζουμε με τεχνικές λεπτομέρειες [διαθέσιμες στο διαδίκτυο] : η στάση της δεύτερης συνοψίζεται σε ένα “ναι σε όλα”.