Έχω κρατηθεί όσο πιο μακριά γίνεται απ’ την υπόθεση Πισπιρίγκου. Τη θεωρώ ανυπόφορα τοξική και “διακυβευτική” της στοιχειώδους ισορροπίας που με νύχια και με δόντια προσπαθώ να διατηρήσω. Στην αρχή μάλιστα, ακριβώς γι’ αυτό [και από α-νοησία] είχα εκλάβει την ενοχή της ως δεδομένη. Τα σχόλια του stcigar επ’ αυτού μου άνοιξαν τα μάτια : με μια στοιχειώδη εξέταση και σε ανύποπτο χρόνο, ο άνθρωπος του Θεού είχε καταλάβει ότι η υπόθεση είναι στον αέρα, χωρίς ίχνος στοιχείου που να δικαιολογεί το όργιο που επικρατεί στα σόσιαλ μίντια.

Παρακολουθώντας σήμερα, όσο άντεξα, απ’ τη σχετική συζήτηση στο Σκάι, με τη συμμετοχή κοινωνικών λειτουργών, ψυχίατρων, δικηγόρων κλπ., προεξάρχοντος του συνηγόρου της ΡΠ * σκεφτόμουν τα εξής:
Κάθε αφήγημα, αληθινό ή φανταστικό, έχει τη σκοτεινή πλευρά του [νόμος της φύσεως]. Το ίδιο ισχύει και για τα …τηλεγραφικά αφηγήματα – διαφημιστικά σλόγκαν που αποτελούν, δίκην επιγραμμάτων, την αισθηματική αγωγή μας.
Πέρα λοιπόν απ’ τα γνωστά περί αποπροσανατολισμού : αυτό που διέπει το concept “κοινωνική κατακραυγή εναντίον μιας γυναίκας που έχει χάσει τρία παιδιά και έχει βρεθεί από πάνω να κατηγορείται, χωρίς αποδείξεις, για τη δολοφονία τους”, δεν είναι άλλο από τη σκοτεινή πλευρά του “Impossible Is Nothing”.
Ο κόσμος θέλει να δει μπροστά του, ολοζώντανο, με σάρκα και οστά, το “ανθρωπόμορφο τέρας”.
Γιατί η μανία που έχει συσσωρευμένη μέσα του, μόνο με κάτι τέτοιο ως στόχο μπορεί [;] να εκτονωθεί.

* …προς τον οποίο απευθυνόμενος ο Γιώργος Αυτιάς, έχοντας εκθειάσει το ήθος και τη νομική του επάρκεια, είπε : “αμφιβάλλω για το αν θα πείσετε το δικαστήριο“…