“Ευκόλως εννοούμενα”, αλλά λησμονημένα, ως εκ τούτου να τα λέμε κάπου-κάπου:
Στο Twitter, hashtags όπως εκείνα για τις εμβολιαστικές παρενέργειες και τους πλειστηριασμούς για 15.000 χρέος σε μια γ@μημένη τράπεζα, βρίσκονται σε αγαστή συνύπαρξη με hashtags όπως #Αλεξια [whatever this is] και #θελωναδωτονπισινοσου.
Η “λογική” της ψηφιοποίησης είναι παράλογη και ανελέητη. Και όσα προοιωνίζεται για τον “πολιτισμό” θα έπρεπε να απασχολούν όσους δεν έχουν προσχωρήσει εντελώς σ’ αυτήν.
Φυσικά η ψηφιοποίηση [στην οικονομική εκδοχή της] ήταν η λογική και των παραδοσιακών μίντια, μεταλαμπαδευμένη απλώς στα νέα μέσα και αναβαθμισμένη : Όλοι οι καλοί χωράνε, αρκεί να εξυπηρετούν τον σκοπό = επικράτηση του ίδιου του μέσου. Όσοι νοιαζόμαστε για τη μουσική το ξέραμε ήδη : αληθινά κερδισμένοι από τη “θριαμβευτική επιτυχία” κάποιων σαν τους …Beatles φερ’ ειπείν, δεν ήταν οι Beatles, ή ο κόσμος που “άλλαξαν για πάντα”. Ήταν η μουσική βιομηχανία, στον “αγώνα τον καλό”, με απώτερο στόχο τη διάλυση [βλ. …ψηφιοποίηση] της λαϊκής κουλτούρας – όσων είχε αφήσει όρθια απ’ αυτήν.
Στόχο που, με το τέλος του millennium, είχε στεφθεί από όντως θριαμβευτική επιτυχία.
Enter free downloading [Napster etc] = επίσημη ταφόπλακα στη δισκογραφική κουλτούρα και, αμέσως μετά, web 0.2 = παροχή τεχνικών διευκολύνσεων στο σύνολο του πληθυσμού για “προσωπική έκφραση”.