Η επιστροφή του κυρίου Τσιόδρα ανακοινώθηκε ως “κόκκινο καμπανάκι”, όντας στην πραγματικότητα ένα είδος yellow alert. Συνέχεια στις ενημερώσεις δεν θα υπάρξει, όπως είπε, και αν υπάρξει, “αυτό θα σημαίνει ότι δεν έχουμε πάει καλά”…
Το πόσο θλιβερό & γκροτέσκο είναι το φαινόμενο του “σύγχρονου πολίτη”, ο οποίος κρέμεται από τα χείλη του οποιουδήποτε Τσιόδρα, περιμένοντας με κομμένη ανάσα τη στιγμή που θα λάβει απ’ αυτόν οδηγίες για ότι αφορά την καθημερινότητά του, θα εκτιμηθεί, ελπίζω, από τον κοινωνιολόγο / ιστορικό του μέλλοντος.
Η ατζέντα του κυρίου Τσιόδρα, γιατί περί ατζέντας πρόκειται, ταυτόσημης μ’ εκείνην που γνωρίζουν όσοι παρακολουθούν τη διεθνή επικαιρότητα, αφορά στα εξής:
Πρώτο και κύριο: “ο εφησυχασμός παράγει κίνδυνο”. Δεν είναι φράση του κυρίου Τσιόδρα, αλλά του Νίκου Λυγερού, του …ευφυέστερου Έλληνα [με “IQ 189” or something] από συνέντευξή του προ δωδεκαετίας – μια φράση που συγκράτησα για τη “μεγαλόπρεπη απλότητα” της διατύπωσης, και το …ιδιαίτερα ενδιαφέρον του νοήματος.
Με νουθετικές, στη θέση των φιλοσοφικών, τάσεις, ο κύριος Τσιόδρας θέλει με κάθε τρόπο να εμφυσήσει στους νέους ανησυχία περί το ότι “δεν είναι άτρωτοι στον ιό”, χωρίς φυσικά καμιά αναφορά σε […τελείως αντιπαραγωγικά εδώ] στατιστικά μεγέθη. Το ότι με τις πρακτικές που “υποβάλλει” στην κυβέρνηση βυθίζει ένα τεράστιο ποσοστό νέων στην ανεργία και την ανέχεια, με το πρόσχημα της σωτηρίας των ηλικιωμένων, δεν είναι κάτι που απασχολεί τον κύριο Τσιόδρα. Το ότι η σωτηρία των ηλικιωμένων αποτελεί πρόσχημα, προκύπτει …εύκολα από το “ενδιαφέρον” που έχει δείξει το πολιτικό προσωπικό της χώρας για τα “περήφανα γηρατειά” δεκαετίες τώρα…*
Δεύτερο: de facto απόρριψη κάποιων φαρμάκων και προώθηση άλλων. Έχω ακούσει με τα αυτιά μου τον κύριο Τσιόδρα, όπως και άλλους γιατρούς να μιλούν για τα άριστα αποτελέσματα που είχαν εξ αρχής την πανδημίας με την χλωροκίνη. Έχω ακούσει προ μηνών τον κύριο Τσιόδρα να αρνείται “προς το παρόν” την ενολή του WHO περί κατάργησης της χλωροκίνης, προτάσσοντας με παρρησία το επιχείρημα ότι “ως χώρα έχουμε αρχεία στα οποία δημοσιεύεται η πορεία κάθε ασθενούς, και τα καταγεγραμένα αποτελέσματα δεν αμφισβητούνται”. Τώρα, να υποθέσω, όλα τα ανωτέρω γίνονται γαργάρα. Η χλωροκίνη μεταπίπτει σε “γρίφο” και, μπορεί να συμπεράνει κανείς, αφαιρείται από τον …”αλγόριθμο” του ιατρικού staff της χώρας. Προς χάριν φαρμάκων έντονα κριτικαρισμένων, από Έλληνες γιατρούς στην τηλεόραση, όπως η “αναποτελεσματική σε επίπεδο placebo” και […φυσικά!] πανάκριβη ρεμδεσιβίρη.

Δεν ξέρω πόση κακοπιστία / συνωμοσιολογική διάθεση χρειάζεται για να υποθέσει κανείς ότι, ζητούμενο δεν είναι η προστασία από τον ιό [όχι ακριβώς επιθετικό εσχάτως, παρά την προπαγάδα: πού είναι ο ασθενείς σε ΜΕΘ; πού οι διασωληνώσεις; πού οι θάνατοι;] αλλά η επαναφορά / διατήρηση συγκεκριμένων μέτρων που στοχεύουν σε συγκεκριμένα αποτελέσματα: ο διατελών υπό καθεστώς ψυχικού βιασμού πολίτης, δεν θα αργήσει να αρχίσει να επιδεικνύει μια κλιμακούμενη αντικοινωνική συμπεριφορά. Πράγμα που αποτελεί το …τελικό ζητούμενο: διάλυση του κοινωνικού ιστού, γενικευμένος & ανεξέλεγκτος “πόλεμος όλων εναντίον όλων”. Η επιτυχία των ανωτέρω συνίσταται, το έχω ξαναγράψει, στο ότι: οι άνθρωποι που έχουν την τάση της αμφισβήτησης, δεν περιορίζονται στο να αμφισβητούν την επίσημη αφηγηση: αμφισβητούν τον ίδιο τον εαυτό τους. Αποτέλεσμα; προσωπικά, “καλού κακού” ακόμα και πριν την καθιέρωση προστίμου, φόραγα τη μάσκα μου σε κλειστούς χώρους, επιμελέστερα, υποθέτω, απ’ τους πιστούς του κυρίου Τσιόδρα.

Αυτό δεν αλλάζει την άποψή μου για τον εν λόγω: αποτελεί αντηχείο ανθρώπων ανηκόντων σε διεθνή διευθυντήρια, ανθρώπων που ουδείς έχει εκλέξει. Ούτε τους έχει αναθέσει να κανοναρχούν τη ζωή του χωρίς να αναπτύσσουν, όταν πρόκειται για καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης [η αυθεντικότητα των οποίων οφείλει επίσης να αμφισβητείται] πειστικά επιχειρήματα.
Η “επιστήμη” την οποία κάποιοι επικαλούνται για να βουλώνουν στόματα, δεν είναι κάτι ενιαίο, δεν αποτελεί θρησκεία, ούτε έλλογη οντότητα. Είναι μια έννοια που υπηρετείται από ανθρώπους, οι οποίοι ονομάζονται επιστήμονες, και οι οποίοι εκφέρουν διαφορετικές απόψεις για τα ίδια θέματα. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ: υπάρχουν επιστήμονες που εκφράζουν διαφορετικές απόψεις εφ’ όλης της ύλης, οι φωνές των οποίων “εξαφανίζονται” απ’ τον δημόσιο διάλογο. Ο οποίος στην ουσία παύει να υφίσταται ως τέτοιος, δίνοντας τη θέση του στο μονόλογο μιας επιστημονικής ελίτ που κάνει κουμάντο με τακτικές εκφοβισμού, τακτικές δηλ. ταυτισμένες ιστορικά με τη μαφία.

*Σύμφωνα με την Καθημερινή, από Σεπτέμβριο παγιώνονται η τηλεργασία και το κυλιόμενο ωράριο στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα…

ΥΓ. Μόλις πληροφορήθηκα τα περί παράλληλης της του Τσιόδρα – “καλού μπάτσου” κινητοποίησης Χρυσοχοΐδη – “κακού μπάτσου” για την προστασία [της υγείας] του πολίτη. Σύμφωνα με το σκεπτικό του κυρίου Χρυσοχοΐδη: ο κύριος Τσιόδρας μπορεί να λεει ό,τι θέλει. Ο επιστήμων με αντίθετη άποψη από εκείνη του κυρίου Τσιόδρα μπορεί επίσης να λέει ό,τι θέλει. Ο “απλός πολίτης” που επιθυμεί να αναπαραγάγει την άποψη του κυρίου Τσιόδρα, μπορεί ελεύθερα να το κάνει. Ο “απλός πολίτης” που επιθυμεί να αναπαραγάγει μια άποψη επιστήμονος αντίθετη εκείνης του κυρίου Τσιοδρα …θα διώκεται ποινικά.