Μετά την Νατάσσα Μποφίλιου που προσμένει ένα αρχηγό σαν τον Βελουχιώτη να τον ακολουθήσει στο βουνό, έχουμε το real thing: η Τάνια Τσανακλίδου, ξεσπαθώνει από βήματος Αυγής, καλώντας σε εξέγερση…
Αποσπάσματα από τη συνέντευξη της τραγουδίστριας στην εφημερίδα της αριστεράς:
«Πήγα στην πρώτη μου διαδήλωση σε ηλικία 12 ετών. Ήταν η εποχή που πλακώνονταν οι Λαμπράκηδες με τους τύπους της ΕΡE. Από τη δημοκρατική μου καταγωγή απουσίασαν τα βύσματα για να μας βολέψουν κάπου και, έχοντας γονείς με ελεύθερο πνεύμα και σχεδόν μποέμικη διάθεση, ταλαιπωρηθήκαμε οικονομικά, αφού όσα βγάζαμε τα τρώγαμε αμέσως, κάτι που το χαίρομαι, γιατί δεν είμαστε μίζεροι».
«Τη δεκαετία του ’80 είχε γίνει της μόδας η μη συγκίνηση. Ξεκίνησε από συγκεκριμένα περιοδικά, δημοσιογράφους, κέντρα και εκδότες. Η λέξη που κυριαρχούσε ήταν cool, δηλαδή ωραίος αλλά με μια απόσταση απ’ τα πράγματα. Την είχα μισήσει αυτήν τη λέξη τότε. Όλους εμάς που ήμασταν ευσυγκίνητοι, μας ονόμασαν μελό. Και αυτό νομίζω ότι δεν ήταν τελικά τυχαίο. Φτάσαμε στη σημερινή περίοδο, όπου παγκοσμίως οι άνθρωποι δεν συγκινούνται. Και είναι τραγικό, γιατί δεν συγκινούνται ούτε στις ερωτικές τους σχέσεις ούτε όταν κάποιος πεθαίνει δίπλα τους».
«Δεν είναι ο μετανάστης κι ο λωποδυτάκος από τους οποίους κινδυνεύουμε. Κινδυνεύουμε από όσους μας κυβερνούν, από τις μεγάλες εταιρείες που χτίζουν, δηλητηριάζουν, σκοτώνουν, κάνουν σκλάβους τους εργαζόμενους.
Βλέπω την οργή. Έχουμε στριμωχτεί, ο ζωτικός μας χώρος έχει ελαττωθεί κι όταν θα φτάσει να γίνει ασφυκτικός, ουαί κι αλίμονο σε αυτόν που θα βρεθεί μπροστά μας. Θα γίνουν τέρατα. Γιατί ο άνθρωπος είναι ένα άγριο θεριό άμα του στερήσεις τον ζωτικό του χώρο. Να ξέρουν λοιπόν αυτοί ότι οδηγούν την κοινωνία σε μια τρομακτική μελλοντική αγριότητα. Που δεν θα γλιτώσουν ούτε οι ίδιοι».
«Οι τελευταίες εκλογές ήταν για μένα ένα χαστούκι που γύρισε ο κόσμος ανάποδα. Δεν το περίμενα ποτέ. Δεν περίμενα μέσα σε τέσσερα χρόνια να ξεχάσει ο κόσμος ποιος τον έφερε σε αυτήν τη δυστυχία. Δεν περίμενα ότι θα είχαν κάνει τέτοια βρομερή δουλειά τα ΜΜΕ λασπολογώντας και κατηγορώντας ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα, που, αν μη τι άλλο, ήταν μια κυβέρνηση που δεν έκλεψε, δεν πήρε μίζες, συμπεριφέρθηκε με ήθος και συμπόνια απέναντι στις αδύναμες ομάδες. Ελπίζω σε μια μεγάλη, ωραία εξέγερση, η οποία δυστυχώς δεν θα είναι ούτε αναίμακτη ούτε πολιτισμένη. Θα είναι άγρια. Γιατί ελπίζω; Γιατί αυτός ο θάνατος που ζούμε κάθε μέρα, αυτή η αφαίμαξη όλης της ψυχικής υγείας και της πνευματικότητας, είναι χειρότερη».
Οι ασυναρτησίες που εκστομίζει η αοιδός για την δεκαετία του ’80, σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα: με εκείνο που, ξεκινώντας τότε, έφτασε να διέπει τη ζωή μας [την καθιέρωση της ιδεολογίας του χύδην συναισθήματος, που σήμερα κυβερνά δικτατορικά ως “πολιτική ορθότητα”] δίνουν μια ιδέα του επιπέδου της κοινωνικής της αντίληψης. Για να μη μιλήσει κανείς για το μετανάστη και τον λωποδυτάκο απ’ τους οποίους δεν κινδυνεύουμε, ή για τους ανθρώπους που άμα πιεστούν πολύ θα γίνουν άγρια θεριά, απ΄τα οποία θεριά θα προκύψει μια μεγάλη, ωραία εξέγερση, η οποία δεν θα είναι αναίμακτη ούτε πολιτισμένη… Είναι φανερό ότι μιλάμε για πολιτική σκέψη 10χρονου παιδιού, όχι ιδιαίτερα έξυπνου…
Το θέμα όμως δεν είναι πόσο αμετροεπής και ανιστόρητη είναι μια Τάνια Τσανακλίδου, ή μια Μποφίλιου. Αλλά το τι αντιπροσωπεύουν. Και δεν εννοώ το είδος των celebrities με άποψη…
…Αλλά ένα άλλο, πιο επικίνδυνο, που θα περίμενε κανείς ότι θα είχε εκλείψει. Εκείνο των ατόμων που περιφέρουν την “δημοκρατική” καταγωγή τους σαν παράσημο, αλλά και σαν …διαβατήριο για το “άβατο” της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και του πολιτισμού βεβαίως. Από τους λαϊκούς βάρδους του αντιδικτατορικού αγώνα και τους τραγουδοποιούς με τις κομματικές ταυτότητες, μέχρι διάφορους …αντιεξουσιαστές-entertainers, σε απευθείας επαφή με την Εξουσία και το Μεγάλο Κεφάλαιο, όλους εκείνους δηλ. που δρέπουν δάφνες, επιδεικνύοντας το αντιστασιακό τους pedigree, δεκαετίες τώρα.
Αν η προηγούμενη φουρνιά συστημικών αριστερών επεκαλείτο πατεράδες ΕΛΑΣ-ίτες, η νεώτερη [Μποφίλιου κλπ.] επιστρατεύουν τους παππούδες τους. Και βέβαια, είναι έτοιμοι να ονομάσουν “δοσίλογους” εμάς, που η μοίρα δεν το θέλησε να έχουμε τόσο ένδοξους προγόνους.
Αποτέλεσμα: ένας σωρός φωνές που δεν ακούγονται ποτέ, παρά μόνο με τίγκα παραμόρφωση. Η τακτική αυτή του αποκλεισμού ουδόλως διαφέρει από την κλασική λογοκρισία, των συνταγματαρχών, ας πούμε, τους οποίους εξακολουθούμε να καταγγέλουμε αυτάρεσκα κάθε 21η Απριλίου.
Όσο για τους διωγμούς που υπέστησαν οι πατεράδες κι οι παπούδες …τα ίδια και χειρότερα έκαναν οι ίδιοι, και θα τα ξαναέκαναν στην πρώτη ευκαιρία. Η δαιμονοποίηση του αντίπαλου δεν ήταν ποτέ μονοπώλιο της δεξιάς. Ούτε απάδει του εσχατολογικού χαρακτήρα της αριστερής θεολογίας …παρντόν, ιδεολογίας…
