Ας ξεκινήσουμε από κάτι απλό: στη σημερινή κατάσταση πραγμάτων, “δεν έχεις δικαίωμα” να θεωρείς αστείο το θέαμα ενός άνδρα με μούσι και γυναικείο φόρεμα. Σύμφωνα με την δεσπόζουσα φιλοσοφία των identity/gender politics, ζητούμενο είναι η αποδόμηση, ως στερεότυπων, των παραδοσιακών συνδυασμών, και η επανασύνδεση κατά το δοκούν των δομικών στοιχείων. Αυτό λαμβάνει χώρα με όρους μιας καρναβαλικού τύπου ελευθεριότητας που, δραπετεύοντας από το εορταστικό πλαίσιο, εισβάλλει στην καθημερινότητα ως ρουτίνα, εμπνεόμενη από τις απεριόριστες εικονοποιητικές δυνατότητες της virtual reality. Αν μπορώ να φτιάξω έναν άνδρα με έξη μάτια, εννέα ουρές και τρία βυζιά στην οθόνη μου, γιατί όχι και στην αληθινή ζωή;
Ένα πλήθος τέτοιων χαρακτήρων, και οι εξ αυτών, τεχνητά μεγεθυμένες μειονότητες, κατασκευάζονται ενσυνείδητα ως στόχοι-μαγνήτες επιθέσεων. Με απώτερο σκοπό, μέσα απ΄τη δημιουργία εμπόλεμης ατμόσφαιρας, μια γενική αντεπίθεση στο ρατσισμό και τα στερεότυπα*. Και βέβαια η “φροντίδα” των αοράτων διευθυντηρίων (που καθορίζουν την καθημερινότητα όχι πια μόνο με προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, αλλά με νομοθετήματα) αφορά αποκλειστικά …σε μειονότητες, αληθινές ή τεχητές, είτε αυτές είναι οι ομοφυλόφιλοι / transgenders / bisexual / whatever, είτε είναι ανάπηροι** είτε μουσουλμάνοι και λοιποί [;] αλλόθρησκοι “ενσωματωμένοι” στον κοινωνικό ιστό της Δύσης, είτε βέβαια, πρώτα και κύρια, μετανάστες μεταβαπτισμένοι σε πρόσφυγες.
Η τακτική των διευθυντηρίων δεν αφορά στην προστασία της “σιωπηρής πλειοψηφίας”, αλλά στην αποδόμηση της ίδιας της “πλειονότητας” ως έννοιας.  Και στην καθιέρωση ενός μοντέλου πολυπολιτισμικής κοινωνίας, μη έχουσας σημείο αναφοράς πέραν του αέναου εορτασμού της διαφορετικότητας. Αποτελούμενης από ανθρώπους που συμφωνούν ότι διαφωνούν σε όλα. Τουτέστιν, μιας …μη κοινωνίας. Το λεκτικό φλερτ της εξουσίας με την παραβατικότητα είναι θεμελιώδες στοιχείο μιας προπαγάνδας που επιθυμεί να εξουδετερώσει την αντίδραση των κοινωνικών ομάδων με τρόπο ακοπίαστο γι αυτήν: στρέφοντάς τες τη μία εναντίον της άλλης.
Η παράλληλη προώθηση του concept “virtual reality”, η μετατροπή της πραγματικότητας σε σύνολο σημείων επιλεγόμενων και αναδιατασσόμενων κατά το δοκούν, ολοκληρώνει το concept αγελαίου αυτισμού που τα διευθυντήρια επεξεργάζονται για το μέλλον. Αντίσταση είναι δύσκολο έως αδύνατο να υπάρξει, απ’ τη στιγμή που οι παραδοσιακά πιο ευεπίφοροι σ΄αυτήν, οι νέοι, αποτελούν τον νούμερο ένα στόχο μιας προπαγάνδας σχεδιασμένης για να αξιοποιεί την νεανική ενεργητικότητα, επιτιθέμενης στο “παλιό” με νεωτεριστικά συνθήματα στο όνομα μιας ολοένα επιταχυνόμενης κίνησης προς ένα γεμάτο υποσχέσεις μέλλον. Πυρήνας αυτής της κουλτούρας είναι η υπόσχεση της διαρκούς ανανέωσης και της αιώνιας νεότητας. Αυτό το τελευταίο αφορά στο ότι η τεχνολογία δηλώνει έτοιμη να καταφέρει αποφασιστικό πλήγμα στην προαιώνια αντίπαλό της, θρησκευτική πίστη, εισβάλλοντας στο μέχρι τώρα δικό της άδυτο και υποσχόμενη την αθανασία. Όχι ως μεταφυσική, όπως την πρόσφερε εκείνη, αλλά ως “ρεαλιστική” ελπίδα.

*Η γελοία ρητορική των πιο ακραίων ΛΟΑΤΚΙ+ στοιχείων εναντίον της …ετεροκανονικότητας, θα έπρεπε να κάνει εντύπωση, προερχόμενη απο ανθρώπους που Νο 1 σύνθημά τους είναι ο σεβασμός στην διαφορετικότητα…

**εκφράσεις όπως “άτομα με ειδικές ανάγκες”, ή “άτομα με ιδιαιτερότητες” που είχαν καθιερωθεί κάποια στιγμή …αποσύρθηκαν – θεωρήθηκε προφανώς ότι η διεκδικητική αξία της λέξης “ανάπηρος” είναι σημαντικότερη από την ψυχολογική βλάβη που μπορεί να συνεπάγεται. Αυτό, σε μια διαφωτιστική επίδειξη ελλείμματος ευαισθησίας εκ μέρους των σχεδιαστών του newspeak.