Δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο του τραβεστί για τις γυναίκες – τόσο συχνά απαντώμενο τουλάχιστον. Διάσημη κυρία περιφερόμενη ως κύριος, δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου – η mrs Degeneres επιδεικνύει τα κοστούμια, το ala garçon μαλλί και τις κατά καιρούς συμβίες της, δεν βλέπω όμως να εγκαταλείπει τα συμπεριφορικά στερεότυπα του δικού της φύλου, για χάρη ενός macho attitude.
Οι λόγοι είναι δυο : πρώτο, ό,τι θυμίζει έστω από μακρυά το τοξικό αρσενικό πρέπει να εκτοξευθεί εις το πυρ το εξώτερον. Και δεύτερο, παρεμφερές του πρώτου : Ποια γυναίκα θα απεκδυόταν της γυναικείας της ιδιότητας …σ’ αυτήν εδώ την εποχή; Το “μέλλον” του 1984 “ήταν γυναίκα”. * Και είναι το παρόν που ζούμε σήμερα.
Η διαδικασία πόρρω απέχει από κάποιο είδος δαρβίνειας επιλογής. Ελπίζω να μη παρεξηγηθώ [όχι ότι θα σκάσω κιόλας] αν πω το σκεπτικό πίσω αυτήν : μόνο μια γυναίκα – για την ακρίβεια, το προϊόν διανοητικού photoshop που κυριαρχεί ως γυναίκα σήμερα – μπορεί να υποδεχτεί το μέλλον που έρχεται.
Αυτό που δεν υποψιάζεται είναι το μέλλον του μέλλοντος : η τελική αποδόμηση της ίδιας, πρώτο στάδιο της οποίας είναι η κατάργηση των “στερεότυπων” : του γάμου, της οικογένειας, και βέβαια της μητρότητας – όλα σατανικά δημιουργήματα του αρσενικού για την υποδούλωσή της.
Η σύγχρονη “γυναίκα” συρρικωνένη σε patterns όπως η ευπιστία, η ανασφάλεια και ο ναρκισσισμός [κουλτούρα των selfies] προσφέρει τον ιδανικό πολλαπλασιαστή των υπαγορευμένων τάσεων. Όταν αυτές παγιοποιηθούν, θα είναι άχρηστη …και ως μηχανή αναπαραγωγής ακόμα. Γιατί εκτός απ΄τις προοπτικές της σχετικής τεχνολογίας, η ίδια η αναπαραγωγή ως ιδέα βαίνει προς απόρριψη, στο όνομα της σωτηρίας του πλανήτη.
Όχι τυχαία, ένας από τους advocates του Αιώνα της Γυναίκας ήταν ο φοβερός Jeffrey Epstein, πράκτορας της Mossad, εκπαιδευτής γυναικών – honeytraps για ισχυρούς της πολιτικής και της οικονομίας. Τα [αληθινά] του αισθήματα γι’ αυτές μοιράζεται πλήθος ανθρώπων σήμερα, από τους gay και τους transgenders, ** παραδοσιακά ανταγωνιστές του real thing, μέχρι τους αρνητές της φυσιολογικότητας *** ανθρώπους των ελίτ – απ’ το Νταβός μέχρι τη Silicon Valley, και από τις Big Pharma μέχρι τα mainstream media. Όλους εκείνους που δαιμονοποιούν την έμφυτη γυναικεία ανάγκη για δημιουργία οικογένειας.
Λες και η γυναίκα που πρέπει να χτίσει καριέρα κι έπειτα να παντρευτεί / τεκνοποιήσει [αν προλάβει] δεν αποτελεί στερεότυπο. Ή λες και υπάρχει πιο γελοίο στερεότυπο απ’ την νοοτροπία του καριερίστα και τα πηχιαία σλόγκαν που τη διαφημίζουν : “δώσε τα όλα” γι’ αυτό που αγαπάς, μέχρι να νιώσεις τη “γλυκειά” γεύση της μοναξιάς στην κορυφή – εκπλήρωση μιας μισανθρωπικής φιλοδοξίας.

* ”Το Μέλλον Είναι Γυναίκα”, τίτλος ταινίας του Μάρκο Φερέρι του 1984 [Ορνέλα Μούτι, Χάνα Σιγκούλα].
** Στις ΗΠΑ, αρχής γενομένης πέρυσι απ’ την κολύμβηση, transgenders εισχωρούν σε ευρεία γκάμα γυναικείων αθλημάτων, σαρώνοντας τις πρώτες θέσεις. Η απουσία αντίδρασης από τις “γυναικείες οργανώσεις” δίνει μια πρόγνωση του μέλλοντος του μέλλοντος.
** Επιτομή αυτής είναι το αναπαραγωγικό σεξ.