Η Μαρία Καρυστιανού (βίντεο, κάτω) αποτελεί πλέον παράγοντα μιας πολιτικής ζωής ασφυκτικά οριζόμενης από το “συναίσθημα”.Εκείνο που είναι αποστολή των ΜΜΕ να συντηρούν υποδαυλίζοντας, προς όφελος των μιντιαρχών και των …μετόχων.
Το κέρδος από τη συντήρηση / υποδαύλιση είναι τριπλό : μικροπρόθεσμο, με τη μορφή διαφημιστικών πακέτων. Μεσοπρόθεσμο, με τη μορφή της επίτευξης των στόχων, “πολιτικών” ή άλλων. Και βέβαια …μακροπρόθεσμο, με τη διαμόρφωση μιας κοινωνίας μόνιμα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Κάτι σαν τις γυναίκες του Αλμοντοβάρ ένα πράμα. Το ότι η “γυναίκα” αποτελεί το παρόν ενός κόσμου για τον οποίο υπήρξε κάποτε “το μέλλον” * μόνο άσχετο δεν είναι με τη επέλαση αφενός της woke κουλτούρας (τη λες και τυραννία του “συναισθήματος”) αλλά και του …στερεοτυπικά γυναικείων προδιαγραφών ναρκισσισμού, που χαρακτηρίζει τη διαδικτυακή κουλτούρα γενικότερα.
Πίσω στην Καρυστιανού. Αυτό που εντυπωσιάζει (;) είναι η επιμέλεια με την οποία έχει γίνει η κλιμάκωση : η ηγετική αύρα αυξάνεται ανεπαίσθητα σε κάθε νέα εμφάνισή της, οι αντιδράσεις του κοινού καταγράφονται real time στα data banks των εκλογολόγων (- εκλογολόγων wannabees) και …η στιγμή που το πράγμα θα σερβιριστεί ως συντελεσμένο, δεν αργεί. Και πάντως όχι πιο πολύ απ’ τις εκλογές, που πιθανώς θα λάβουν χώρα εντός του ’26.
Το πρόβλημα είναι ότι το κόμμα του “αλαλούμ”, της σιωπηλής μειοψηφίας (;) που εκπροσωπεί η κυρία Καρυστιανού αναμένεται ακόμα τραγικότερο από εκείνα που προέκυψαν από τους Αγανακτισμένους (δια να μη λησμονώμεθα : Χρυσή Αυγή και ΣΥΡΙΖΑ). Και θα κάνει τους παραδοσιακούς πολιτικούς σχηματισμούς, με όλη τη φρίκη που τους ακολουθεί, να δείχνουν μπροστά του …ασφαλής μονόδρομος.

ΥΓ. Υπό ποια ιδιότητα άραγε η ΜΚ ετοιμάζεται να μιλήσει στο …Ευρωκοινοβούλιο;

* Το Μέλλον Είναι Γυναίκα, ταινία του Μάρκο Φερέρι, 1983, με τις Χάνα Σιγκούλα, Ορνέλα Μούτι.