Σε κλίμα γενικευμένης δυπιστίας και εχθρότητας, ο “πολίτης” μετέχει στο δημόσιο διάλογο δίκην θεατή [- κριτή της πολιτικής ως performance], ή ψυχολόγου [- ασχολούμενου όχι με αυτά που λες, αλλά μ’ εκείνα που “αποκαλύπτουν” για σένα]. Οι νέοι αντιμετωπίζονται σαν μάζα, ενιαία και αδιαίρετη, λες και δεν αποτελούν μικρογραφία της κοινωνίας, λες και δεν υπάρχουν ανάμεσά τους Χίτλερ και Τζακ Αντεροβγάλτες. Ως [πελατειακή] μάζα άλλωστε πρωτοήλθαν στο προσκήνιο, στα μέσα του 20ου αιώνα, μέσω της youth culture, σχεδιασμένης για να κατευθύνει το πλεόνασμα της νεανικής ενέργειας σε “ακίνδυνες” για την εξουσία δραστηριότητες. Οι όποιες όντως εκτροπές αποτελούσαν πάντα εξαιρέσεις. Μεμονωμένα γεγονότα, σ’ ένα αγώνα χαμένο από χέρι, όπου η σαγήνη των ιδεών ξεθωριάζει από την επαφή με την “ωμή πραγματικότητα”.
Σ’ αυτό τον αγώνα, οι νέοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν πέρα από τα νιάτα τους.
Με την κυριαρχία του political correctness, και με το σεξ να ξαναγίνεται ταμπού, κύριο εργαλείο πειθούς απομένουν …τα παιδιά μας. Το χαμόγελο, τα δάκρυα, η οργή, ο θάνατός τους, είναι βαρειά επικοινωνιακά χαρτιά σε μια κοινωνία ανθρώπων που ό,τι κάνουν, το κάνουν για εκείνα …Στα μάτια τους, τα παιδιά ενσαρκώνουν την ελπίδα για το μέλλον. Ξεχνούν πως 20-30 χρόνια πίσω, την ίδια ελπίδα ενσάρκωναν οι ίδιοι για τους δικούς τους γονείς. Και ούτω καθ’ εξής, σε μια ιστορία που θυμίζει πικρό ανέκδοτο…
Στις προεκλογικές εκστρατείες, ο Ερντογάν χαϊδεύει παιδικά κεφαλάκια. Μιλώντας στον ΟΗΕ, βγάζει ξανά τη φωτογραφία του νεκρού παιδιού στην παραλία… Οι φωτογραφίες των βαρκών με μετανάστες στις ειδήσεις μας, εστιάζουν στις δυο μανούλες και τα τρία παιδάκια, εν μέσω δεκάδων ανδρών σε στρατεύσιμη ηλικία που παραμένουν εκτός κάδρου…
Η Γκρέτα Τούνμπεργκ κλαίει και οδύρεται, μορφάζει και κατηγορεί απ’ το απυρόβλητο της “αθωότητάς της”, δίχως κανείς να ενοχλείται. Μας θέλει όλους “πανικόβλητους”… Τολμά να ρωτάει “πώς τολμάμε” να κλέβουμε τα όνειρά της, να διαφωνούμε με όσα λέει. Είναι ξεκάθαρο ότι είμαστε ένοχοι, κι ο τόνος της είναι ξεκάθαρα απειλητικός: “θα σας παρακολουθούμε”, κλείνει την ομιλία, ρίχνοντας ένα τελευταίο διαταραγμένο βλέμμα στο ακροατήριο. Πάσα αρχή παυσάτω, το θεμα είναι λήξαν, για όποια απορία παραπέμπεσαι στην τάδε σελίδα της ανακοίνωσης του IPCC, οργανισμού, κατά πολλούς κατευθυνόμενου.
Ο ΟΗΕ αποθεώνει τον ασυνάρτητο, γεμάτο ανακρίβειες λόγο της, η “στοργική” Άνγελα Μέρκελ ξεκινάει μαζί της μια κατ’ ιδίαν συζήτηση…
Υπάρχει μεγαλύτερο επικοινωνιακό ατόπημα απ’ το να τα βάλεις μ’ ένα “ανυπεράσπιστο παιδί” που αγωνιά για το μέλλον του πλανήτη; πόσο μάλλον παιδί με βεβαρυμένη υγεία; Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, Μέρκελ και Σία πίνουν στην υγειά των κορόιδων…
Τα αυτά ισχύουν για την προσέγγιση των διαδηλωτών – φαν της ΓΤ σαν να πρόκειται για ενημερωμένους, ενήλικους πολίτες, για τα νιανια-δίσματα των δημοσιολόγων, τις “ενοχές”, τις “αυτομαστιγώσεις”, την παρουσίαση σειράς ασήμαντων events [Fridays For Future] σαν οικουμενική κινητοποίηση, με πρακτικές της βιομηχανίας του θεάματος.
Η Γκρέτα ήταν το πρόσωπο που χρειαζόταν για να κατασκευαστεί, γύρω από αυτό, το κίνημα των Climate Kids. Το κίνημα της Τσιγκολελέτας. Στο εξής, και άλλες Γκρέτες θα προβάλλουν [βλ. βίντεο], μα ο αληθινός σταρ θα είναι το νεανικό πλήθος. Μαχητικό, οικουμενικό, οικολογικά “ενήμερο”.
Αν το σκεφτείς, η ίδια η διαχρονική λατρεία της νεότητας, των νέων στο συνολό τους, είχε πάντα κάτι απ’ τη λατρεία των σταρ – ιδίως τις θεοφαγικές της αποχρώσεις: δεν είναι ο πρωταγωνιστής, αλλά η δόξα του που κάποιοι ονειρεύονται. Δεν είναι τα παιδιά, αλλά το κυνήγι της αιώνιας νεότητας, η ενέργεια που κάποιοι απορροφούν από εκείνα, σάν βρυκόλακες.