Πάλι καλά που δεν έχω υπέρμετρα ανεπτυγμένο το πατριωτικό συναίσθημα. Διαφορετικά δεν ξέρω τι θα με έκανε να νιώσω η …Σύνοδος του Βερολίνου για τη Λιβύη, που ανακοινώθηκε για τις 19/1, και στην οποία συμμετέχουν χώρες δίχως σύνορα με αυτήν, όπως η Τουρκία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Ηνωμένο Βασίλειο, και το …Κονγκό, όχι όμως και η συνορεύουσα με τη Λιβύη, Ελλάδα [το νότιο τμήμα της Κρήτης βρέχεται από το Λιβυκό πέλαγος]. Ουδείς δύναται να γνωρίζει με ακρίβεια αν ήταν εφικτή μια άλλη εξέλιξη, αν δηλ. πρέπει να αναζητήσει ευθύνες για το φιάσκο στην κυβέρνηση που …προσπάθησε αλλά δεν τα κατάφερε. Καμία απορία βεβαίως ως προς τα πώς και τα γιατί: η “κόντρα” μεταξύ East Med και Nord Stream 2  βρίσκεται πίσω από τη διπλωματική απρέπεια της Καγκελαρίου και του Ρώσου προέδρου. Ως προς τους Τούρκους, οι απρέπειες και η ιταμότητα αποτελούν γνωρίσματα του “πολιτικού πολιτισμού” τους.
Στο Σκάι, εχτές το βράδυ, η ατζέντα του διαλόγου Παπαχελά-Κοσιώνη κυριαρχείτο απ’ το αγωνιώδες ερώτημα περί ειρήνευσης στη Λιβύη, ωσάν η κατάσταση εκεί να είναι αμφίρροπη, και μόνη διέξοδος θα ήταν η τελεσφόρηση της ρωσοτουρκικής πρωτοβουλίας. Ως προς το τι θα γίνει σε τέτοια περίπτωση με το “μνημόνιο κατανόησης”, ακόμα και ο κύριος Παπαχελάς βρισκόταν σε απορία.
Υπάρχει περίπτωση οι Τούρκοι που ανέλαβαν την “ειρηνευτική πρωτοβουλία” [=ύστατη προσπάθεια σωτηρίας του αχυράνθρωπού τους], να ξεχάσουν τον λόγο για τον οποίο την ανέλαβαν; με δεδομένο ότι τον κύριο Παπαχελά οφείλει κανείς να τον ακούει με προσοχή, ακόμα και αυτό παίζει ως πιθανότητα. Οι σημερινές δηλώσεις για το “μνημόνιο”, των Αμερικανών [κάθετα αντίθετων στους Nord Stream 2 / Turkstream και διαπρύσιων κηρύκων του “δικού μας” αγωγού] φαίνονται να την ενισχύουν.