https://twitter.com/sotiridi/status/1224287549679722496

Σε πείσμα των μιντιακών σειρήνων περί παγκόσμιου συναγερμού, η υπόθεση είναι αρκετά περίεργη, και με πολλές παραμέτρους, με τον “συναγερμό” μια από αυτές [δες post ΚΟΡΟΝΟΪΟΣ. ΑΠΟ ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ Ή ΑΠΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ; και άλλα για το θέμα, σ’ αυτό το blog].
Μια άλλη παράμετρος είναι η κινεζική προπαγάνδα και ο οικουμενικός θαυμασμός που εκμαιεύει, με τελευταίο δείγμα το νοσοκομείο που τα [εργαζόμενα υπό συνθήκες “πολεμικού κομμουνισμού”] συνεργεία κατάφεραν να φτιάξουν σε 9 μέρες. Το επίπεδο διαστροφής που διέπει τη “δημοσιογραφικού” τύπου αφήγηση, φαίνεται από τον θρίαμβο των αριθμών και των ρεκόρ επί των λέξεων, που συντελείται, ιδίως σε στιγμές …ανθρωπιστικού ενδιαφέροντος, πλημμύρες, πυρκαγιές, επιδημίες κλπ.
Έτσι και εδώ, αυτό που μένει ανεξέταστο είναι οι συνθήκες που επικρατούν στο νοσοκομείο και οι οποίες, σύμφωνα με αυτό το βίντεο [προτιμητέα η δεύτερη βερσιόν, με αγγλικούς υπότιτλους] το καθιστούν περισσότερο ένα είδος καραντίνας – κολαστήριου ψυχών, απευθείας συνδεδεμένου με …κρεματόριο.
Ακόμα περισσότερο, έως και …εφιαλτικά ενδιαφέρον, είναι το βεληνεκές της μνήμης, μικρότερο από εκείνο ενός χρυσόψαρου [αν δεν είναι απλώς  χυδαία αδιαφορία], που κάνει τους σχολιαστές να αναφέρονται στους ασθενείς σαν σε ανθρώπους που είναι “πολύ άρρωστοι”, και στον κορονοϊό σαν σε “ασθένεια προς θάνατον”.
Κι όμως θυμάμαι, εκτός κι αν έχω παραισθήσεις, να επαναλαμβάνεται – μέχρι και χτες το άκουσα από “επίσημα χείλη” – ότι η μεταδοτικότητα του ιού μπορεί να είναι μεγαλύτερη εκείνης του SARS, αλλά η θνησιμότητα πολύ μικρότερη: 10% εκείνος, 2%, υποτίθεται, αυτός εδώ. Και τα κρούσματα είναι σίγουρα πολύ περισσότερα από όσα ανακοινώνονται [άνθρωποι δεν παρουσιάζονται στις δομές με ελαφρά συμπτώματα – κάποιοι περνούν τον ιό χωρίς καν να το καταλάβουν…]. Που σημαίνει ότι η θνησιμότητά του είναι πολύ μκρότερη και από αυτό το ποσοστό, αντίστοιχη μιας εποχικής γρίπης, και αφορώσα άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.