Σε φάση ακραίας παράκρουσης, ο “ινσπέκτορ Πουαρώ” [κατά το “μέγας Ναπολέων”] συναντάει την Κατίνα της γειτονιάς στο virtual ψυχιατρείο όπου συν-νοσηλεύονται, και ξεκινούν τη διαλεύκανση της υπόθεσης Γλυκών Νερών.
Περί την οποία να ομολογήσω την πλήρη άγνοιά μου πέρα απ’ τα τελείως βασικά. Ως εκ τούτου, μου κάνει τεράστια εντύπωση το ύφος αυτών των ανθρώπων, χωρίς να πολυκαταλαβαίνω σε τι αναφέρονται – προφανώς σε κάποια ψυχολόγο που τελικά δεν είναι ψυχολόγος, και που αποκάλυψε πράγματα που δεν έπρεπε [αλλά …γιατί δεν έπρεπε εφόσον δεν υπήρχε τελικά απόρρητο;], ενώ στο φόντο διαγράφεται το σενάριο όπου ο σύζυγος είναι τελικά ο δολοφόνος!
Θέλω να πω, μπορεί ακόμα και κάποιοι απ’ αυτούς να έχουν δίκιο, αλλά …WTF!
Κάτω ένα μικρό απάνθισμα…
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Να πω την αμαρτία μου κι εμένα μου είχε κάνει εντύπωση το απολύτως παράλογο της υποθέσεως. Χωρίς ιδιαίτερη σκέψη κατέληξα εξαρχής εκεί που τείνουν πλέον όλο και περισσότεροι και δεν ξανασχολήθηκα με το θέμα. Ούτε κι έτσι βγαίνει βέβαια νόημα, όμως κατά ένα διεστραμμένο τρόπο ακούγεται καθησυχσστικό να σε σκοτώνει ένα οικείο σου πρόσωπο..
Τι να πω, μπορεί να είναι κι έτσι. Επειδή κι εγώ θέλοντας και μη άκουσα από δικούς μου ανθρώπους τη θεωρία [για την ακρίβεια από 4 τον αριθμό “ντετέκτιβ”, …όλες γυναίκες], η απλούστατη απορία μου είναι : από που κι ως που ένας άνθρωπος αποφασίζει να σκοτώσει είκοσι χρόνων γυναίκα, που την παντρεύτηκε πρόσφατα, και η οποία είναι μητέρα του ηλικίας μηνών παιδιού τους; Όχι απλώς δεν βγάζει νόημα αλλά είναι absolute paranoia. Απο κει και πέρα βέβαια, από υποθέσεις περί το γιατί, όρεξη να ‘χεις.
Αλλά έχω ένα είδος αλλεργίας με τις προσωπικές υποθέσεις που απασχολούν το πανελλήνιο και με το που ακούω ψυχοπονιάρικη φωνούλα καριόλας εκφωνήτριας και μουσικούλα από πίσω, το βάζω στα πόδια. Η υπερβολική μου αντίδραση υποδηλώνει ίσως τη νοσηρή περιέργεια που θέλω να καταπνίξω. Αλλά ακόμα κι αν είναι έτσι, νομίζω ότι το σωστό είναι αυτό, η κατάπνιξή της. Αν εμφανιζόταν μια στις τόσες μια “τέτοια” ιστορία, η ενασχόληση της “κοινότητας” θα ήταν φυσιολογική. Αλλά αυτό το πράγμα, κάθε τρεις και λίγο τραγωδίες, δράματα, δυστυχήματα, απλώς δεν αντέχεται. Οι τύποι που κανονίζουν τα της ροής των ειδήσεων είναι …εχθροί της ανθρωπότητας.
Κι όμως μια τέτοια εκδοχή έχει ανάλογα προηγούμενα, ενώ η εκδοχή του συζύγου είναι παντελώς ακατανόητη. Κι εμένα μου το είπαν αργότερα διάφορες γυναίκες (μεταξύ των οποίων και μια γιαγιά) – έτσι και τους έλεγα όμως με ποια λογική κατέληξα στο συγκεκριμένο συμπέρασμα, όταν όλοι ακόμα έκλαιγαν και καταριόντουσαν τους λαθρομετανάστες, δε θα μου ξαναμιλούσε καμία. Ο λόγος που τον υποπτεύονται κυρίως γυναίκες είναι η πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με τους άντρες ικανότητά τους να μυρίζονται το ψέμα (όταν βεβαίως δεν απευθύνεται στις ίδιες) και η συμπεριφορά του συγκεκριμένου είναι ομολογουμένως περίεργη. Εννοείται φυσικά ότι μπορεί να είναι αθώος ο άνθρωπος, αν και αυτό που με παραξενεύει περισσότερο είναι η αδράνεια της αστυνομίας και η εσκεμμένη ανοχή, για να μην πω υπόθαλψη, των ανωτέρω φημών. Ίσως ελπίζουν ότι θα χάσει την ψυχραιμία του και θα κάνει το λάθος που περιμένουν, ίσως πάλι κρύβονται περίεργες πολιτικές σκοπιμότητες. Anyway θα διαφωνήσω με τη σεβαστή αλλεργία σου στα προσωπικά δράματα, παρόλο που έχεις απόλυτο δίκιο για την συναισθηματική χειραγώγηση του κοινού. Για μένα είναι οι μόνες ειδήσεις με γνήσιο ενδιαφέρον, δεδομένου ότι όλες οι άλλες είναι απροκάλυπτα ψέματα. Κι αυτές αλλοιωμένες παρουσιάζονται φυσικά, γιαυτό και προτιμώ την ενημέρωση μέσω κουτσομπολιών που είναι σαφώς πιο αξιόπιστα σε σχέση με την επίσημη εκδοχή. Έτσι κι αλλιώς ο χρόνος που αφιερώνω στην ανάγνωση οποιωνδήποτε ειδήσεων τα τελευταία χρόνια μοιράζεται σε 5% για το δημοσιογραφικό κείμενο και 95% για τα σχόλια των αναγνωστών, όχι γιατί τα τελευταία παρουσιάζουν ενδιαφέρον σαν απόψεις, αλλά για τον αντίθετο ακριβώς λόγο, επειδή αναδεικνύουν το επίπεδο της διανοητικής κατάπτωσης και συναισθηματικής υπερβολής που χαρακτηρίζει όλο και περισσότερο το δημόσιο διάλογο με όλες τις προεκτάσεις που αυτό συνεπάγεται.
“I hear you”, που λένε, και όχι ότι δεν βρίσκω λογική σ’ αυτό που λες. Αλλά επιμένω στην άποψή μου, που δεν είναι άποψη, αλλά αντανακλαστική αντίδραση.
Η αποχή από προσωπικά δράματα ανθρώπων που δεν ξέρω, και που δεν βλέπω γιατί πρέπει να ασχολούμαι μαζί τους [πόσο μάλλον όταν ενδιάμεσος είναι η καρικατούρα Φώσκολου του δελτίου ειδήσεων] είναι όρος επιβίωσης – του νευρικού μου συστήματος τουλάχιστον.