Τι κρύβεται πίσω από [τις σκέψεις για] την παραχώρηση του απυρόβλητου, μετά τα μέλη της επιτροπής …σε όλους τους «ηρωικά αγωνιζόμενους» εναντίον του Covid; Προσπαθώντας να είμαι όσο γίνεται καλόπιστος, προκρίνω το θετικό σενάριο : κρύβεται η παραδοχή του ότι βρισκόμαστε σε αχαρτογράφητα νερά. Η οποία μεταφράζεται σε παραδοχή του ότι κάποιοι δεν ξέρουν ακριβώς τι κάνουν, και του ότι αυτό που συντελείται είναι «σ’ ένα βαθμό τουλάχιστον» ένα πείραμα. Ομολογία περί πειράματος αποτελεί και το αξιοσημείωτο «επιχείρημα» : με πάνω από 4 δις [or something] δόσεις παγκοσμίως, τα εμβόλια έχουν δοκιμαστεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλα στην ιστορία! Απίστευτο από μόνο του, χωρίς να αναφερθούμε στο κουκούλωμα πλήθους ακραίων παρενεργειών και θανάτων. Και, χωρίς μιλήσουμε για την μηδενική μέριμνα που λαμβάνεται για πρωτογενή περίθαλψη [γιατρός του δημοσίου στο σπίτι] ή για προληπτικές συστάσεις στους «πολίτες» για ενίσχυση του οργανισμού μέσω άσκησης / διατροφής / χρήσης συμπληρωμάτων.
Πρέπει επομένως, για κάποιο λόγο, να εμπιστευτούμε εν λευκώ ανθρώπους που ομολογούν αβεβαιότητα για τις επιλογές τους, χωρίς να κάνουν ούτε μια θετική πρόταση, πέρα απ’ το χυδαίο ποιηματάκι «εμβόλιο η μόνη λύση». Και οι οποίοι αναθεωρούν επί μονίμου βάσεως πράγματα που έλεγαν ένα – δυο μήνες πριν [φτάσαμε αισίως στην τριμηνιαία δόση …and counting].
«Η πανδημία είναι δυναμική κατάσταση, μαζί της εξελισσόμαστε κι εμείς», μας λένε, με «σεμνότητα» όχι ακριβώς συνάδουσα με τους επιτακτικούς τους τόνους.
Όμως αυτό που προσπαθούν να κρύψουν είναι η ουσία της «εξέλιξής τους». Η οποία δεν είναι παρά η σταδιακή υιοθέτηση, μίας προς μια, των θέσεων των «ψεκασμένων», των «τσαρλατάνων» και των «αρνητών της επιστήμης»…
Τι σημαίνει λοιπόν τελικά το ατιμώρητο;
Σημαίνει, πρώτον ότι η πιθανότητα συνεργασίας επίορκων επιστημόνων με επίορκους πολιτικούς στο πλαίσιο «σχεδιασμών», εξοβελίζεται a priori – λες και δεν υπάρχει τέτοιο προηγούμενο στην ιστορία.
Δεύτερον, ότι αδυνατεί να καταγγείλει πλέον, για ο,τιδήποτε, ακόμα κι ο ένας «ήρωας γιατρός» * τον άλλο. Το οποίο οδηγεί …εκεί που ξέρουμε: παγιοποίηση του ισχύοντος καθεστώτος – μια και μοναδική γραμμή για όλους. Και εξαφάνιση της όποιας πιθανότητας, αυτό που έχουν κάνει και εξακολουθούν να κάνουν, να αποκαλυφθεί, τουλάχιστον σε mainstream επίπεδο.

* Στοιχειώδης αισθητική θα επέβαλλε στους ίδιους να απεκδύονται τον τίτλο του ήρωα, απαντώντας με το παραδοσιακό “just doin’ my job”. Όμως η έννοια της αισθητικής, δεν απάδει μόνο του πολιτιστικού επιπέδου τους. Απάδει και των ηρωϊκών διεκδικήσεων – συνοδευτικών του τίτλου.