Θεϊκό;
Έτσι νομίζω…
ΥΓ. Συγκινητικά στη ματαιότητά τους τα λεκτικά σχήματα μιας άλλης εποχής τα οποία μετέρχεται ο ΣΓ [“διάφοροι επιτηδειοι”, “επιφυλάσσομαι για κάθε νόμιμο δικαίωμά μου”]. Το αυτό και για τις αντδράσεις των οπαδών του, κάτω. Παρεμπιπτόντως, οι δυο “συνεργάτες” είναι οι μόνοι συμπαθείς μου απ’ το συγκεκριμένο χώρο…
(Visited 97 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Δεν μπορώ να πω για τις δηλώσεις του που σήμερα σχεδόν όλοι έχουν την δυνατότητα να αποκτήσουν 5 λεπτά δημοσιότητας, πάντως η φωνή του περισσότερο ταιριάζει για τα γυφτοτούρκικα τραγούδια και έχει βοηθήσει και αυτός με τα τραγούδια του στην γενικότερη υποβάθμιση της ελληνικής μουσικής σκηνής, είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει για τα μουσικά ακούσματα των αποκαλούμενων “λαϊκών” και το επίπεδο αντίληψης τους…
Άνθρωποι σαν τον Γονίδη δεν ευθύνονται περισσότερο για την υποβάθμιση της ελληνικής σκηνής [-παρακολούθημα μιας “πλανητικής” τάσης] απ’ ότι οι ίδιοι οι ακροατές τους. Η δισκογραφία, φαινόμενο κατ’ αρχήν υποσκαπτικό του τρόπου λειτουργίας του λαϊκού τραγουδιού [μιλάω ακόμα και για τις “χρυσές της εποχές”] πέρασε κάποια στιγμή στον απόλυτο έλεγχο των λογιστών της. Οι οποίοι απάλειψαν εν μια νυκτί παραμέτρους τύπου “καλλιτεχνική αξία”, “κυνηγός ταλέντων” κλπ. στα οποία η δισκογραφία είχε στηριχθεί. Μιλάω μετά λόγου γνώσεως γιατί ήμουν εκεί τον καιρό που συντελείτο – δεκαετία του ’80. Από κει και πέρα ο ερχομός στο προσκήνιο ατόμων όπως αυτά που ξέρουμε ήταν μαθηματική νομοτέλεια.
Παρόλα αυτά [εξακολουθώ να] προτιμώ τα ψήγματα “λαϊκότητας” περιπτώσεων όπως οι Γονίδης, Σφακιανάκης, απ’ τη σοβαροφάνεια/αταλαντοσύνη των περισσότερων του “έντεχνου”, που ήταν τάχα το αντίπαλό τους δέος.
Παρεμπιπτόντως – μιας και περί πολέμαρχου Δένδια ο λόγος – ο Σφακιανάκης πρωτίστως και ο Γονίδης δευτερευόντως ήταν τα κυρίαρχα νούμερα στο “ράδιο αρβύλα” (με την κυριολεκτική σημασία) όταν υπηρετούσα στο στρατό περί την εποχή των Ιμίων. Ειδικότερα το ρεφρέν “δυόμιση κι εγώ περιμένω” (σε διασκευές που κωλύομαι να παραθέσω) ήταν το σήμα κατατεθέν του ταλαίπωρου φαντάρου που περιμένει άγρια χαράματα τον αντικαταστάτη του στη σκοπιά!😁
Είναι σαφές ότι πρόκειται για κάπως νορμάλ περιπτώσεις σε σχέση με διάφορους γνωστούς και μη εξαιρετέους τουλάχιστον.
Παρεμπιπτόντως ο Γονίδης συνδέεται με μια σημαδιακή φάση για μένα, εκ της οποίας θα μπορούσα και να τον αντιπαθώ άμα λάχει, αλλά δεν είναι αντιπαθητικός ο “καημένος” :
Το πρώτο άτομο από δισκογραφική στο οποίο είχα δώσει κασέτα με κομμάτια μου, in the early ’80s, είχε αποφανθεί σε φίλο – μεσολαβητή : “δεν μπορώ να κυκλοφορήσω αυτά τα πράγματα, είναι πολύ προχωρημένα για την Ελλάδα. Εκτός αυτού, ο Σωκράτης μου έκανε τη χειρότερη εντύπωση σαν άτομο”.
Ο ίδιος άνθρωπος, κάποια χρόνια αργότερα, στο πλαίσιο έρευνας για τις δισκογραφικές του ΗΧΟΥ – με τον οποίο δεν είχα ακόμα σχέση – είχε πει : “εμένα το ίδιο ή και περισσότερο απ’ το ταλέντο, με ενδιαφέρει ο ανθρώπινος παράγοντας. Θέλω να εκτιμώ, να εμπιστεύομαι αυτόν που έχω απέναντί μου. Γι αυτό έχω αδυναμία στον [νεόκοπο τότε] Σταμάτη Γονίδη. Γιατί ξέρω ότι ο Σταμάτης, εκτός από σπουδαίος καλλιτέχνης, είναι και ένας αληθινός άνθρωπος”.
Όπως καταλαβαίνεις το event είχε σημασία για μένα, αποδεικνύοντας αυτό που είχα υποθέσει : για να ευδοκιμήσεις στο χώρο, πρέπει οπωσδήποτε να σε “εγκρίνει” ο “x” τυχάρπαστος από θέση ισχύος. Όχι ως καλλιτέχνη, αλλά ως …άνθρωπο.
Αυτό περί έγκρισης χαρακτήρα ισχύει σε όλες τις δουλειές ανά την ελληνική επικράτεια και αυτός είναι ο λόγος που δεν έχουμε προοδεύσει ως χώρα αλλά βασιζόμαστε σε “συνεντεύξεις” στημένες ενώ έχουν ήδη προ-αποφασίσει κάποιοι για τον/την υποψήφιο…
Ούτε συζήτηση, παντού το ίδιο ισχύει, αλίμονο σε όσους ενδιαφέρονται για την “ουσία” της όποιας υποθέσεως.
Καλά το ίδιο ισχύει στο Ελλαδιστάν για όλες τις “συνεντεύξεις” προς εύρεσιν εργασίας. Τις οποίες παρεμπιπτόντως ποτέ δεν κατάλαβα γιατί διεξάγουν οι εργοδότες, αφού δε γνωρίζω κανένα που να βρήκε δουλειά με συνέντευξη και βιογραφικό. Το πιθανότερο είναι ότι απλώς διασκεδάζουν με το να το παίζουν ανώτεροι, ενώ μεγάλος αριθμός εξ αυτών το θεωρεί ευκαιρία για να γαμήσει καμιά γκομενίτσα (ή και.. γκομενίτσο στους καλλιτεχνικούς κύκλους) που είναι διατεθειμένη να κάνει “παραχωρήσεις”.
Η τοξική, “στην νιοστή” υψωμένη & διεθνοποιημένη βερσιόν αυτού είναι τα ESG politics – οι woke προδιαγραφές που πρέπει να πληρούν οι εταιρίες για να αξιολογηθούν ως κατάλληλες για επενδυτικοί στόχοι. Οι οποίες εταιρίες αισθάνονται μόνιμα υποχρεωμένες να δίνουν εξετάσεις, εξ ου το καραγκιοζιλίκι που [θα] τρώμε στη μάπα, των politically correct διαφημίσεων.
Θυμάμαι στην τελευταία συνέντευξη που πήγα πριν από χρόνια, δεν άντεξα και, προτού φύγω, του λέω του τύπου: “Και τι κατάλαβες τώρα που με είδες ρε φίλε? Δηλαδή άμα ήμουνα σίριαλ κίλερ νομίζεις ότι θα το καταλάβαινες?”. Ο συγκεκριμένος πάντως φαινόταν σα να το έκανε από υποχρέωση και χαζογέλασε στην ερώτησή μου αφήνοντας να εννοηθεί ότι συμφωνούσε.