Για το νεοέλληνα πολίτη – μαλάκιο, η 21η Απριλίου είναι η μέρα του δημοκρατικού virtue signalling. Πρόγονός του άλλωστε (ούτε δυο γενιές απόσταση) υπήρξε το μαλάκιο – χειροκροτητής του Γιώργου Παπαδόπουλου.
Τι αντιμετωπίζουμε σήμερα; μια χούντα χειρότερη απ’ την απριλιανή, όχι μόνο γιατί εμφανίζεται σαν δημοκρατία : μέσο επιβολής της δεν είναι ο στρατός, γιατί δεν τον χρειάζεται. Αρκεί η κατασκευή συναίνεσης των media, με φόντο μια διαρκή, εφιαλτική, κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Η τελευταία παρουσιάζεται σαν αποτέλεσμα επιστημονικής διάγνωσης, όπως και ο “γύψος” της επάρατης – όχι μεταφορικά όμως.
Να μη ξεχάσω και το αντίπαλο δέος – κερασάκι : μια “Αριστερά” που “διεκδικεί” την εξουσία, ως νοσταλγός του Υπαρκτού και του ηρωϊκού αγώνα της στο Γράμμο.