Η φοβερή ιστορία που προέκυψε με τη μετονομασία σταθμού του Μετρό Αθήνας σε “Παύλος Μπακογιάννης” αξίζει δυο λόγια, όχι τόσο για το ίδιο το γεγονός [σημαντικότερο εντούτοις από ότι φαίνεται] αλλά, κυρίως σαν να δείγμα του πώς λειτουργεί ο δημόσιος διάλογος στη “χώρα”. Βεβαίως με την συνεπικουρία των social media: τα τελευταία λειτουργούν ιδανικά ως πολλαπλασιαστής του “πνεύματος” που διέπει ανησυχητικά μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.
Πάμε πρώτα με την ανάρτηση κάποιου Dimitris Tsirkas στο FB – την αλίευσα από δημοσίευσή της στο Twitter του συγγραφέα Νικου Σαραντάκου. Πιστεύω ότι είναι πιο ενδιαφέρουσα από όσο είναι βαρετή. Και πάντως, αντιπροσωπευτική του κλίματος. Σε bold τα “ζουμερά” σημεία:

Η οικογένεια Μπακογιάννη «αρνείται ευγενικά» τη μετονομασία του σταθμού Ευαγγελισμός σε «Παύλος Μπακογιάννης», απόφαση που είναι βέβαιο ότι προέκυψε μετά τις αντιδράσεις. Και αυτό γιατί είναι αδύνατο η οικογένεια να μην είχε δώσει την έγκρισή της για τη μετονομασία, τη στιγμή που αυτή είχε προγραμματιστεί από την Αττικό Μετρό, να γίνει σε μια «μεγάλη εκδήλωση στον σταθμό, παρουσία του προέδρου της δημοκρατίας που θα εκφωνήσει την κεντρική ομιλία, του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη που θα κάνει τα αποκαλυπτήρια και μελών της οικογένειας του τιμώμενου», όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση. Τι συνέβη λοιπόν; Είναι απλό, ορμώμενη από τις απανωτές εκλογικές νίκες, τις συνεχείς δημοσκοπήσεις που εμφανίζουν ολοκληρωτική αποδοχή για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό και το καθημερινό λιβάνισμα μέχρι αηδίας από όλα τα ΜΜΕ, η οικογένεια Μητσοτάκη αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να περάσει στο επόμενο στάδιο εδραίωσης της συμβολικής κυριαρχίας της πάνω στη χώρα. Θα ονόμαζε έναν από τους πιο κεντρικούς σταθμούς του Μετρό της Αθήνας, με το όνομα ενός εκ των μελών της. Αν η κίνηση γινόταν αποδεκτή, θα ακολουθούσαν και άλλες. Η τοποθέτηση π.χ. αγαλμάτων του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στις πλατείες των μεγάλων πόλεων, γιγαντοαφίσες του Κυριάκου με μαγιό σε κάθε παραλία της χώρας και τοιχογραφίες του στην Κυψέλη με τις θαυμάστριες να του φωνάζουν «καλέ τι γκόμενος είσαι εσύ». Έλα όμως που η Αγία Οικογένεια έκανε λάθος. Μπέρδεψε την εικονική πραγματικότητα της μαζικής αποδοχής και αγάπης που κατασκευάζουν τα μίντια για χάρη της, με την πραγματική εικόνα που έχει ο κόσμος για εκείνη. Ότι δηλαδή παραμένει μισητή από την πλειοψηφία της κοινωνίας, συνώνυμη του νεποτισμού και του παρασιτισμού που μαστίζουν διαχρονικά αυτή τη χώρα. Γι αυτό και στο άκουσμα και μόνο της μετονομασίας ξέσπασε ένα αυθόρμητο και βιτριολικό πανηγύρι σαρκαστικής αποδόμησης, γκρεμίζοντας βίαια την οικογένεια από το βάθρο που τοποθέτησε τον εαυτό της. Ο βασιλιάς αποφάσισε να «αποκαλυφθεί» στους υπηκόους του προσμένοντας τον σεβασμό και τη λατρεία τους αλλά ετούτοι οι βλάσφημοι απάντησαν με ύβρεις και σαρκασμό. Γύρισε λοιπόν απογοητευμένος στο εικονικό του παλάτι – στον ΣΚΑΙ, στα Παραπολιτικά, στον ΔΟΜ – στο ασφαλές περιβάλλον των αυλικών και των σφουγκοκωλάριων.

Τις παραπάνω απόψεις επικροτεί ο γλωσσαμύντωρ και τοποτηρητής της αστικής ευγένειας κύριος Σαραντάκος, με μια σειρά από tweets όπως:
Η Αγία Οικογένεια έκανε λάθος. Μπέρδεψε την εικονική πραγματικότητα της μαζικής αποδοχής και αγάπης που κατασκευάζουν τα μίντια για χάρη της, με την πραγματική εικόνα που έχει ο κόσμος για εκείνη.
και:
H “οικογένεια Μπακογιάννη” δήλωσε ότι δεν γνώριζε τίποτα για τη μετονομασία του σταθμού του Μετρό. Όμως ο Ν. Ταχιάος αποκαλύπτει πως βρισκόταν σε διαρκή συνεννόηση μαζί τους και πως θα κάλυπταν και τη δαπάνη της εκδήλωσης. Παναπεί: ΠΘ και Δήμαρχος Αθηναίων είπαν ψέματα.

Η πρώτη διαστρέβλωση του Dimitris Tsirkas – γέννημα εμπάθειας και πιθανώς χαμηλής ευφυίας – αφορά σε μια σκανδαλώδη αντιμετάθεση εικονικής και αληθινής πραγματικότητας… Γιατί ασφαλώς οι “απανωτές εκλογικές νίκες”, ακόμα και οι “δημοσκοπήσεις”, διεκδικούν πειστικότερα τον τίτλο της πραγματικότητας από τα …”αυθόρμητα και βιτριολικά πανηγύρια σαρκαστικής αποδόμησης” των …social media που αποτελούν την επιτομή του virtual. Κι αυτό από καθε άποψη, συμπεριλαμβανομένου του πόσο “αυθόρμητα” είναι. Αν μπέρδεψε κάτι η “αγία οικογένεια” είναι ακριβώς το ότι λειτούργησε εκλαμβάνοντας αυτά τα τελευταία ως πραγματικότητα.
Η δεύτερη και μάλλον σοβαρότερη διαστρέβλωση: ως πάπλωμα του καυγά προτάσσεται το αν η “αγία οικογένεια” ζήτησε κάτι, όχι το αν θα ήταν σωστό να γίνει. Σ’ αυτή τη χώρα και όχι μόνο, κάθε δημόσια εκδήλωση κρίνεται όχι από την τυχόν κοινωφελή χροιά της, αλλά από το ποιος την έκανε, υπηρετώντας το, εξ ορισμού ιδιοτελές, συμφέρον του. Λες και είναι αδύνατο, ακόμα και από ιδιοτέλεια κάνοντάς το, η “αγία οικογένεια” να προκρίνει κάτι κοινωνικά ωφέλιμο… Το τελευταίο που ακούστηκε σ’ αυτή την εφιαλτική παρωδία δημόσιου διαλόγου ήταν μια στοιχειώδης αναφορά στην προσωπικότητα του Παύλου Μπακογιάννη, και σε ό,τι κατέληξε να συμβολίζει με το θάνατό του: το ναυάγιο, αρχές της δεκαετίας του ’90, της ιδέας της Εθνικής Συμφιλίωσης.
Οι άνθρωποι που δούλεψαν γι΄αυτό, με ιδεολογικούς μπροστάρηδες τα παλικάρια της 17Ν, πρέπει να αισθάνονται άριστα ικανοποιημένοι, σε ενα τοπίο γεμάτο Μελιγαλάδες και virtual Βελουχιώτες. Γιατί η ολική επαναφορά του εμφυλιοπολεμικού κλίματος μπορεί να είχε τις “πολιτικοοικονομικές” αιτίες της, αλλά η ιδεολογική ατμόσφαιρα εντός της οποίας συντελέσθηκε υπήρξε γέννημα – θρέμμα της ρητορείας των Κουφοντίνα – Γιωτόπουλου. Με τελικό στάδιο της διολίσθησης σ’ αυτήν, την περίοδο “διακυβέρνησης” του ΣΥΡΙΖΑ.