Στην τηλε-θεατρική παράσταση ενός debate, ο σταρ, ο ομιλών σε πρώτο ενικό, είναι υποτίθεται ο πολιτικάντης. Είναι εκείνος που προσπαθεί να καθηλώσει το κοινό, ακολουθώντας τις συμβουλές των επικοινωνιολόγων ή, ακόμα καλύτερα [σύμφωνα με τις συμβουλές των επικοινωνιολόγων πάντα] το θεατρικό του ένστικτο, παραμένοντας …ο εαυτός του. Πρέπει να παραγάγει αποτέλεσμα σε εύλογο, επικοινωνιακό χρόνο, αλλιώς η πλοκή παίρνει δυσάρεστη τροπή γι’ αυτόν. Οι πάντες περιμένουν την ατάκα που θα φτιάξει την είδηση.
Ο “διάλογος” ακολουθεί τους κανόνες που καθορίζουν τη λειτουργία μιας τυπικής συζήτησης, υπό τις ιδιαίτερες συνθήκες που εξασφαλίζει το τηλεοπτικό περιβάλλον. Οι επιλογές για τους συνομιλητές είναι δυο: 1. Να απαγγείλλουν από στήθους το “μάθημα” σε παράλληλους μονόλογους, και 2. Να “διαλεχθούν”, προσπαθώντας να χωρέσουν κόσμους ολόκληρους σε στιγμιαίες λέξεις. Αποτέλεσμα, εκείνο που χαρακτηρίζει επι της ουσίας κάθε συζήτηση, δημόσια η ιδιωτική: ένα όργιο αυτοσχεδιασμών και ημιτελών φράσεων, όπου κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας. Ο ισχυρότερος επικοινωνιακά κυριαρχεί στη συζήτηση, ανεξαρτήτως επιχειρημάτων, κάτι που οι επικοινωνιολόγοι επαναλαμβάνουν χωρίς ίχνος ντροπής από την εποχή του John F. Kennedy: του πρώτου υποψήφιου στη σύγχρονη ιστορία που κέρδισε ψήφους κερδίζοντας τις …τηλεοπτικές εντυπώσεις. Μέχρι και σήμερα οι “ειδικοί” αναφέρονται στη δύναμη του τηλεοπτικού μέσου, όπως αποκαλύφθηκε τότε, προχωρώντας σε αναλύσεις τακτικών και μεθόδων με ένα κυνισμό που θα έπρεπε να σοκάρει. Και όμως …”δεν”. Γιατί άραγε;
Γιατί ό,τι κι αν παρουσιάζεται από την τηλέοραση, βομβαρδισμός, βιβλική καταστροφή, προσγείωση εξωγήινων, απομυθοποιητική συζήτηση γύρω απ’ την τηλεόραση, είναι πάνω απ’ όλα …spettacolo. Ο ρόλος του δεν είναι σε καμιά περίπτωση να ερεθίζει, αλλά να ναρκώνει.
