Η τροπή που παίρνει το θέμα με τα εμβόλια [με «επιτροπές» να αγνοούν πλήθος εξόφθαλμων, θανάσιμων παρενεργειών, διατάσσοντας την υποχρεωτική συνέχιση του εμβολιασμού και την επέκταση σε έφηβους και παιδιά] δημιουργεί συνθήκες αγώνα για την επιβίωση. Σ’ αυτό το πλαίσιο, τείνει κανείς να θεωρήσει σύμμαχους και φίλους όσους συμμερίζονται τις ίδιες βασικές παραδοχές μ’ εκείνον. Ανεξαρτήτως ιδεολογικής προελεύσεως.
Θα μπορούσε άραγε το πράγμα να πάρει μια κατεύθυνση τύπου «αγανακτισμένων»;
Το προ δεκαετίας φαινόμενο ήταν το ισοδύναμο μιας μεταπήδησης του διαδικτυακού χάους στην αληθινή ζωή. Μοναδικού ατού του «κινήματος», δάνειο επίσης της κουλτούρας της οθόνης, ήταν η «απειλητική» εικόνα του άφωνου πλήθους. Το πόσο αληθινά απειλητικό ήταν, φάνηκε απ’ τη διάλυσή του στο πρώτο ντου των μπάτσων. Οι επαγγελματίες του Περισσού, έχοντας καταλάβει το αδιεξοδικόν της υποθέσεως δεν είχαν καν επιχειρήσει να το καπελώσουν – όχι τυχαία, πολιτικό εξαγόμενο αυτής της απολίτικης Βαβέλ υπήρξαν τα μορφώματα της Χ.Α. και του ΣΥΡΙΖΑ.
Η παρούσα κατάσταση διαφέρει κυρίως κατά το ότι, δεν αναζητείται εναγωνίως …κυβερνητική λύση. Ούτε δράσεις πολιτικές, οι οποίες μόνο μέσα από κομματικούς μηχανισμούς μπορούν να προκύψουν. Δεν απαιτείται καν παρουσία εν σώματι – αν και δεν θα έβλαπτε. Απ’ τη στιγμή που γίνεται συνειδητό το περί αγώνα επιβίωσης, αρκεί ένα απλό, στεντόρειο «όχι». Ξεκινώντας, αν όχι τίποτα άλλο, από τον παιδικό εμβολιασμό. Τυχόν επιβολή αυτού του τελευταίου χωρίς αντίσταση, σημαίνει ότι το «έργο» έχει τελειώσει.
Το δίπολο είναι 1. στοιχειώδης λογική 2. τυφλή υπακοή στα δόγματα των μίντια, των «ειδικών» και της κυβέρνησης που κρύβεται από πίσω τους. Οι ιδεολόγοι του «σκάσε και κολύμπα» έχουν συμφέρον να πολιτικοποιήσουν την υπόθεση, μέσα από μια παραλλαγή της θεωρίας των δυο άκρων, εγκλωβίζοντας «το κέντρο» στις κυβερνητικές επιλογές, και εκτοπίζοντας τους «αρνητές» προς Βελόπουλο και ΣΥΡΙΖΑ.
Η συναίνεση των ψηφοφόρων της ΝΔ στο πείραμα γενοκτονίας των φαρμακευτικών, εκβιάζεται ως δεδομένη.
Μένει να δούμε αν όντως είναι.