Υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα ασχολούνταν κάποιος με τον πολιτικό λόγο ή το διαταραγμένο βλέμμα της κυρίας Φλέσσα – η εδώ παρουσία της αγγίζει τα όρια του γκροτέσκου όσο και ο τίτλος (“Σε Προσκυνώ, Γλώσσα”), της εκπομπής με την οποία ήλθε ξανά στην επικαιρότητα, διεκδικώντας πλέον έδρανο στην Ευρωβουλή.
Αλλά οι συνθήκες είναι αυτές που είναι, μέλη της Ευρωβουλής είναι ανθρώπινες περιπτώσεις τύπου Κούλογλου, Αρβανίτη, και αυτό που λέει εδώ η κυρία Φλέσσα είναι επί της ουσίας σωστό : μιλάει, υποθέτω πάντα, για τη μανία εξοβελισμού του τέλους, του θανάτου, από τη φυσική αλληλουχία των πραγμάτων. Αυτό, εκ μέρους ενός σύγχρονου πολίτη για τον οποίο “επέκεινα” είναι το merging με τις μηχανές, χάρη σε μια τεχνολογία “αδιανόητα προηγμένη”, όμοια με τον Δημιουργό (ανεξερεύνητοι αι βουλαί αμφοτέρων), διορθώτρια στο μέλλον των σφαλμάτων του & επισκευάστρια των ατελειών του Σύμπαντος * – ο σύγχρονος πολίτης θεωρεί τον θάνατο απλό κατασκευαστικό λάθος.
Θα έλεγε κανείς ότι ο ειδησεογραφικός βομβαρδισμός του με ειδήσεις από καταστροφές, πολέμους, δυστυχήματα, έρχεται σε αντίθεση με τα παραπάνω. Ότι ο πολίτης – θεατής θα έπρεπε να είναι συμβιβασμένος με την ιδέα του τέλους, όσο ο υπάλληλος ενός γραφείου κηδειών, ας πούμε.
Η αλήθεια είναι ότι ο βομβαρδισμός όντως εντείνει τη “διαδικαστική” θεώρηση. Ταυτίζοντας όμως τον θάνατο με τη βίαιη εκδοχή του – κατά κανόνα άδικη.
Ο εν λόγω τρόπος σκέψης διδάσκεται επιμελώς στις μεταπολεμικές γενιές με τρόπο ελκυστικό, αρχίζοντας απ’ τα θρίλερ – εκτός και αν τυπική λειτουργία ενός θεατή θρίλερ είναι ο …αναστοχασμός πάνω στη μοίρα των νεκρών, συνήθως δολοφονημένων : Τρομοκρατημένος, αλλά και εθισμένος στον τρόμο (αδρεναλίνη) ο θεατής εξοβελίζει το τέλος ως φυσικό γεγονός, τοποθετώντας το μόνιμα σε “τραγικό” πλαίσιο.
Η κανονικοποίηση αυτής της διαδικασίας, περασμένη αυτούσια στα (social) media, ταυτίζει με τον βίαιο θάνατο τον θάνατο συλλήβδην, με τον πολίτη-θεατή να προκύπτει ως αρνητής του : Η διαχείριση του στατιστικοποιημένου / εργαλειοποιημένου θανάτου με όρους κλασικής πολεμικής προπαγάνδας, κάθε άλλο παρά απάδει με τις εκρήξεις οργής “στο Twitter”, κάθε φορά που κάποιος πεθαίνει – άδικα και με υπαιτιότητα του κακού της υποθέσεως (απ’ τη ΝουΔου και τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την πανταχού παρούσα πατριαρχία). Αυτό, σε πείσμα της αδιαφορίας των “οργισμένων” για τον θάνατο, ή μάλλον σε σύμπνοια μ’ αυτήν, σαν άλλη όψη του ιδίου νομίσματος.
* τα περί διορθώσεως – επισκευής, δεν προέρχονται απ’ το ψεκασμένο μου μυαλό : αποτελούν quote απ’ το ευαγγέλιο του Ray Kurzweil.
ΠΡΟΣΚΥΝΩ ΣΕ, ΦΛΕΣΣΑ
(Visited 75 times, 1 visits today)
Το Ζουράρι μου θύμισε λίγο, αλλά χωρίς το σχετικό χαβαλέ.
Τη φαντάζομαι να μιλάει το Ζουράρι και να κρέμεται απ’ τα χείλη του. Στην αρχή μου είχε κάνει κάποια εντύπωση, μετά βαρέθηκα. Από κει και πέρα, τις σπάνιες φορές που την έχω ξαναδεί, όλο και χειρότερη. Γενικώς έχω ένα “μικρό” πρόβλημα με τους ανθρώπους που μιλάνε διαρκώς με quotes. Υπάρχει και χειρότερο είδος βέβαια, εκείνοι που το κάνουν χωρίς να το δηλώνουν – ονόματα δε λέμε υπολήψεις δεν θίγουμε.
Είχα χρόνια και ζαμάνια να τη δω. Μάλλον καλύτερα. Μικρή μου άρεσε, γιατί μου θύμιζε μια συμμαθήτριά μου στο λύκειο, με την οποία ήμουνα για ένα διάστημα τσιμπημένος. Αμφότερες ευειδείς και με το ίδιο ψηλομύτικο διανοουμενίστικο στυλάκι που τώρα μου φαίνεται αστείο.
Ήμουνα σίγουρος ότι ήταν Ζυγός. Τόσο σίγουρος που δεν είχα σκεφτεί καν την πιθανότητα να είναι το αντίθετο – συμβαίνει συχνά. Τώρα μόλις το κοίταξα και είναι …το αντίθετο (Κριάρι). Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις του ζωδίου (το καλύτερό μου κατά τ’ άλλα) που δεν θα διάλεγα ούτε για παρέα. Έχω problem μ’ αυτό το εντεταμμένο βλέμμα. Το συγκεκριμένο είδος φάτσας μου θυμίζει μολυβένιο ευζωνάκι – φαντάσου την με φουστανέλα και ζωγραφιστό μουστακάκι, θα της πήγαινε! 🤭
Ειδικά για παρέα ούτε κουβέντα!🤐😁
https://teteleste.wordpress.com/2024/04/10/ο-πεντάλογος-των-εθνών/