Η “κριτική προσέγγιση” των media στα γεγονότα, αντλεί απ’ τις τεχνικές της βιομηχανίας του θεάματος. O ήρωας βρίσκεται εδώ εξ αρχής σε ένα οπτικοακουστικό πλαίσιο που τον καθιστά εργαλείο του σκηνοθέτη: φόντο, γωνίες λήψης, χρωματικοί / ηχητικοί τόνοι παίζουν το ρόλο τους “ενθαρρύνοντας” το ζητούμενο.
Η τεχνική ακολουθείται και εκτός κινηματογραφικού πλατώ: όταν αίφνης, στο πλαίσιο ενός ιστορικού ντοκιμαντέρ εμφανίζεται το πρόσωπο του Χίτλερ, το έντεχνα καλλιεργημένο ήπιο κλίμα διακόπτεται. Η εικόνα σκοτεινιάζει αδιόρατα, οι ήχοι γίνονται μουντοί και απειλητικοί, για να κλιμακωθούν προς τη μοιραία ζοφερή κορύφωση.
Αν στην εκφώνηση μιας είδησης για τον “literally Hitler”, το ζητούμενο [ο επηρεασμός του θεατή] είναι ακριβώς το ίδιο, η επιτυχία εξασφαλίζεται με minimum προσπάθεια: κάθε φορά που μιλούν για Τραμπ, οι απανταχού εκφωνητές …φορούν απλώς το ειδικό για την περίσταση ύφος. Αυτό είναι το παιγνιώδες ύφος του κουτσομπόλη ηδονοθήρα, με αποχρώσεις …εμβρόντητης αποστροφής, όταν η αφήγηση περιλαμβάνει τραγωδίες.
Η τεχνική, στοιχειωδώς απλή, συνίσταται στην αναπαραγωγή μιας δήλωσης, με προήγηση τυποποιημένου προλόγου:
“Ακούστε τι είπε ΑΥΤΗ τη φορά”. Θα μπορούσε να επακολουθεί κασέτα με γέλια απ’ το ακροατήριο…
Το κόλπο είναι ριζικά αποδοτικότερο από την όποια αναφορά σε λεπτομέρειες. Ακόμα κι όταν δεν βλέπει το αστείο, ο θεατής – πολίτης σκέφτεται: “δεν μπορεί, έτσι θα είναι, κάτι μου έχει διαφύγει…”
Δεν υφίσταται καν ανάγκη διαστρέβλωσης ή cut and paste, γιατί το μυστικό της επιτυχίας είναι η a priori παρουσίαση του ΝΤ ως κλόουν. Ό,τι κι αν πει από κει και πέρα, είναι ειπωμένο στο πλαίσιο της δραστηριότητας ενός κλόουν, η οποία συνίσταται στο να σκορπά το γέλιο.