Οι Oasis μου άρεσαν αρκετά (ιδίως το πρώτο τους άλμπουμ) σε πείσμα της ελαφρώς γελοίας φυσιογνωμίας και του attitude του τραγουδιστή τους Liam Gallagher. Δεν έπαψα να συμπαθώ τον μεγάλο αδελφό Noel – κιθαρίστα songwriter …σε πείσμα αυτό, της καμπάνιας για την ενθρόνιση του ιδίου ως “genius” και των Oasis ως “νέων Beatles”. * Η μπάντα απ’ το Μάντσεστερ μπορεί να ήταν “λίγη” για το συγκεκριμένο ρόλο, αλλά ως αιχμή του δόρατος της britpop ήταν more than OK.
Η επάνοδός τους γίνεται σε μια περίοδο που ο κόσμος χρειάζεται κάτι σαν αυτούς, με δεδομένη την ανυποχώρητα συντηρητική (anti-woke, macho, εθνικιστική, αντι-μεταναστευτική κτλ.) στάση τους και τη θερμή υποστήριξη στον Nigel Farage.
Με ενδιαφέρον αναμένεται ως εκ τούτου η υποδοχή που θα τους επιφυλάξει η liberal κοινότητα, δείγμα της οποίας μπορεί κανείς να πάρει από το άρθρο (εδώ) του Guardian. Παραθέτω ενδεικτικά, κάτω, το lead και την πρώτη του παράγραφο.
Στο Twitter προς το παρόν το “θέμα” αφορά στις τιμές των εισιτηρίων για τις προαναγγελθείσες συναυλίες του 2025 : αγγίζουν τις 500 λίρες έκαστον.
ΥΓ. Σε παλαιότερο, προ τριετίας post (εδώ) το βίντεο μιας ενδιαφέρουσας συνέντευξης του Noel Gallagher…
* Επί της ουσίας, το περί “νέων Beatles” concept αφορούσε τη διαφημιστική καμπάνια των ίδιων των Beatles, καθώς η αναδρομική (ελέω Anthology) Beatlemania των ‘90s απελευθέρωνε πρωτοφανείς πακτωλούς χρημάτων. Με δεδομένο άλλωστε ότι το Anthology είχε ξεκινήσει να ετοιμάζεται στα …early ‘70s, δεν είναι υπερβολή να υποθέσει κάποιος ότι η “εκτόξευση” συνολικά της britpop στον έβδομο ουρανό του hype ήταν αποτέλεσμα προγραμματισμού και συντονισμένης δράσης δισκογραφικών, Τύπου και πολιτείας. Για την τελευταία, η pop αποτέλεσε μεταπολεμικά απόηχο / υποκατάστατο αυτοκρατορικού μεγαλείου, και τεράστια πηγή εσόδων.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Oτι θα υπηρχε εκπροσωπος της britpop που θα του καταλογιζονταν macho συμπεριφορα μοιαζει με αντιφαση . Μαλλον χλιαρη ηταν η ολη φαση σε θεmα atitude . Oυτε ειχα ιδεα για τις αποψεις των Οasis για τα ‘πολιτικα” πραγματα, Η βασικη κατηγορια εναντιον τους ηταν ανεκαθεν οτι εκλεβαν ασυστολως απο παλια γκρουπ. Εχω δει βιντεο που αναλυει κοματια τους ενα ενα .. Οι Blur αντιθετως ως πιο ‘εγκεφαλικοι’ επεσαν στα μαλακα γενικως.. Οι Pulp μ ενα τονο intellectual λογω Jarvis το ιδιο.. Και να σου πω ενα “aδικημενο’ γκρουπ της εποχης ( o frontman ηταν καραφλας και δεν εγραφε στα media..) ηταν οι Ιnspiral Carpets για μενα .. Το αλμπουμ τους Τhe beast inside , το μονο που εχω , εχει πολυ ωραια κομματια ..
Γενικα η φαση britpop αντιμετωπιζεται ως και γραφικη πια διοτι σε γενικες γραμμες αποδειχθηκε πολυ φασαρια για το τιποτα ..
Αν διάβαζες τον τότε ΗΧΟ (του οποίου ήμουν αρχισυντάκτης για τα μουσικά – υπήρχαν βλέπεις και τα κωλομηχανήματα) δεν θα άκουγες και πολύ φασαρία για την Britpop – σ’ αυτήν ειδικευόταν το …Ποπ+Ροκ.🤣🤣🤣 Νομίζω ότι βάζαμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση μη όντας παρεάκι των δισκογραφικών όπως όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι. Δεν έχω τσεκάρει πάντως κάποιους από τους οποίους να αντιμετωπίζεται ως γραφική η britpop, ούτως ή άλλως έχω ξεκόψει απ’ το χώρο – για να το λες κάτι θα ξέρεις.
Το πιο υπερεκτιμημένο πράγμα που πήγασε από την αγγλική σκηνή των late ’80s – early ’90s ήταν οι …”πρωτοποριακοί” Stone Roses, ένα στην κυριολεξία “ρυθμικό τίποτα” με το οποίο διάφοροι λούληδες εποχής είχαν ξεσαλώσει. Ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να σκέφτομαι ότι “κάτι έχει πάει πολύ στραβά εδωπέρα”. Μετά άλλωστε το “κλασικό” πρώτο τους άλμπουμ, τα κωλοτυπάκια είχαν αράξει παίρνοντας ένα σκασμό λεφτά από την νέα τους εταιρία, η οποία τους άφηνε το ελεύθερο να ξαναηχογραφήσουν όποτε ήθελαν. Ε λοιπόν, το δεύτερο άλμπουμ κυκλοφόρησε τελικά 5 χρόνια μετά το πρώτο, ήταν ακόμα χειρότερο, και ο τίτλος του ήταν SECOND COMING. Μιλάμε για χλαπάτσα βιβλικών διαστάσεων.
Μια χαρά ήταν οι Inspiral Carpets – γενικώς υπήρχαν πολλά και διάφορα γκρουπ υπό το banner της britpop (όχι οι Stone Roses) τα οποία είχαν κάποια καλά έως πολύ καλά τραγούδια αλλά όχι ένα σταθερό επίπεδο απόδοσης. Πχ. οι Echobelly, με την αξιαγάπητη από πάσης απόψεως Sonya Aurora Madan στην οποία είχα κάνει και τηλεφωνική συνέντευξη. Τσέκαρε αυτό :
https://oannes.gr/echobelly-natural-animal-on-1995/
Αληθινά αρεστά μου γκρουπ από Αγγλία στα ’90s ήταν περισσότερο διάφορα ηλεκτρονικοειδή, από τους EMF μέχρι τους ψιλοημίθεους Pop Will Eat Itself. Δε συζητάμε για Prodigy, με τους οποίους είχα μανία από την εποχή του Experience.
Οι Blur μου άρεσαν πολύ περισσότερο από τους Oasis, ιδίως το σχετικά υποτιμημένο άλμπουμ τους The Great Escape – ένα τραγούδι από αυτό :
https://oannes.gr/blur-yuko-and-hiro-the-great-escape-1995/
Το οτι κωλοβαρεσαν οι St.Roses να βγαλουν το δευτερο το ειχα αποδωσειστο οτι απλα δεν ειχαν .. τραγουδια ! Χασανε το momentum με την καθυστερηση , και δεν εχω ακουσει και το Second Coming για να ξερω αν ειχα δικιο , χε χε .
Πρεπει να εισαι απ τους λιγους στην Ελλαδα που εκτιμουν PWEI και ΕΜF πραγμα που με κανει να θελω να κανω ενα review ..
Aπο Βlur θεωρω ανεπαναληπτο το To the end κυριως στην εκτελεση με Fr.Hardy , αν και το βιντεο της οriginal εκτελεσης που εχεις ποσταρει κι εσυ , αντιγραφο του Περυσι στο Μαριενμπαντ , ειναι θεικο .. To Yuko and Hiro οντως φερνει σε Br.Eno!!
Και τον ΕCHOBELLY πολυ καλο !! Γενικως η εποχη ηταν hit and miss αν και ειχε την πλακα της στην ηλικια που την πετυχα τοτε ..
Άκου αν θες αυτό εδώ το άλμπουμ των PWEI (DOS DEDOS MIS AMIGOS, 1994)- αριστούργημα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος!
https://www.youtube.com/playlist?app=desktop&list=PLyIhNZsfiY8S2h36psZp5_S2irpbu7_Yg
…Εννοείται ότι επί της ουσίας έχεις δίκιο. Ζούμε σε μια εποχή που οι Oasis αντιμετωπίζονται σαν macho από τα υπομαλάκια της woke culture. Αλλά υπήρχε από τότε μια υποψία τέτοιας εντύπωσης.
Παρεμπιπτόντως, δεν ξεχνάω το στιγμιότυπο, late ’90s, σε φεστιβάλ κάπου στην Πετρούπολη (είχα πάει με φίλη μου χεβιμεταλού με την οποία μοιραζόμασταν την ίδια αγάπη για Pantera & Slayer) υπήρχε μπροστά μας ένα τυπάκι – Έλλην τραγουδοποιός της ποπ μάλιστα, του οποίου το όνομα δεν θα αποκαλύψω – το οποίο είχε υποδεχτεί τους Oasis κραυγάζοντας και σχηματίζοντας το …sign of the horns με το χεράκι του. Η φίλη μου, ένα είδος Ζήνας σε ελληνική έκδοση, ετοιμαζόταν να του χώσει μια σφαλιάρα έτσι για πλάκα, αλλά την εμπόδισα.
Να πω την αμαρτία μου ποτέ δεν ασχολήθηκα με τη λεγόμενη britpop. Για κάποιο λόγο οι φάτσες και τα ονόματα των συγκροτημάτων μού προκαλούσαν αφόρητη ανία. Είναι ζήτημα να έχω ακούσει εν γνώσει μου πάνω από μία ώρα της εν λόγω μουσικής κι αυτό κατά τύχη.
Οι καημένοι οι Blur καλοί ήτανε, όπως και οι Pulp. Και οι Oasis είχαν τις στιγμές τους. Κατόπιν εορτής ευχάριστα τους θυμάμαι, ίσως γιατί ήταν μια καλή περίοδος συνολικά για μένα – μετά τα ψιλοεφιαλτικά ’80s.
Εννοείται ότι επρόκειτο περί ακραία over-hyped φαινομένου (συντονισμένου με την αναδρομική Μπιτλομάνια, όπως …πολύ σωστά είπα και πιο πριν). Το ίδιο συνέβαινε και με τη σκηνή του rave της ίδιας εποχής, αν και εκείνη είχε πολύ σοβαρότερο λόγο ύπαρξης… Το ίδιο όμως ισχύει στο φινάλε και εξ αρχής για ολόκληρη την ποπ. Απλώς από μια στιγμή και μετά έγινε φανερό ότι μπορείς να πουλήσεις ολόκληρα κινήματα ή …genres, χωρίς περιεχόμενο ή “κορυφαία” ταλέντα, αποκλειστικά και μόνο μέσω μάρκετινγκ.
Κάτι σαν τον κορωνοϊό και την κλιματική αλλαγή ας πούμε – ως γνωστόν η τέχνη (λογοτεχνία, μουσική) βρίσκεται στην πρωτοπορία των κοινωνικών εξελίξεων.
Πέραν κάποιων δικών μου κολλημάτων πάντως, διαφωνώ γενικά και με την εκτός τόπου και χρόνου αναβίωση των Beatles, με την έννοια ότι ο ήχος τους παραείναι singular για να τον μιμηθείς χωρίς να φαίνεται ότι.. μιμείσαι.
Δεν συμβαίνει το ίδιο με τον ήχο του Ντίλαν ή του Χέντριξ για παράδειγμα, που είχε μια περισσότερο έμμεση και ύπουλη επίδραση στη μετέπειτα μουσική. Τους Beatles κατά τη γνώμη μου είναι πολύ πιο δύσκολο να τους μιμηθείς ή έστω να τους εκμεταλλευτείς δημιουργικά.
Έχεις δίκιο. Είναι όντως πολύ πιο δύσκολο, καθότι απαιτούνται δυο προϋποθέσεις : σπάνιο ταλέντο σαν αυτό που ανέβλυζε από τη συγκεκριμένη “συλλογική οντότητα” και σπάνιο επίπεδο γνώσεων (+ ταλέντο εφαρμογής και συνδυασμού τους) όπως αυτό του George Martin.
Εκείνοι που συνέχισαν από εκεί που σταμάτησαν οι Beatles ήταν οι κορυφαίοι prog rockers των ’70s (με προάγγελους στα ’60s τους – επηρεασμένους απ’ τους Beatles – Moody Blues & Procol Harum, και πιο hardcore classically trained άτομα όπως οι Nice του Keith Emerson ή ο Zappa – όχι εκπαιδευμένος με την ορθόδοξη έννοια αλλά πάντως …διαβασμένος).
Σίγουρα. Τα nineties πάντως – με τα οποία για διάφορους λόγους δεν έχω την ίδια βιωματική σχέση που έχω με άλλες δεκαετίες – αποτελούν κατά τη γνώμη μου ιδανικό case study ως προς τη σχέση κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων και μουσικής. Θα μπορούσα να φλυαρήσω αρκετά για το ζήτημα, επειδή όμως περνάω μια φάση παραλυτικής αυτοαποδόμησης, θα το αφήσω προς το παρόν στην κατάψυξη🫥
Τη συγκεκριμένη “μελέτη” την έχω ψιλοεκπονήσει, με άξονα πολλά και διάφορα στοιχεία που συνδέουν τα ’90s με τα ’60s – η μουσική φυσικά αποτελεί και στις δυο περιπτώσεις “ανεκτίμητο εργαλείο” για το mass manipulation.
Το αμίμητο πάντως όσον αφορά σε μιμητές των Beatles αφορούσε τους “περίφημους” Electric Light Orchestra. Για τους οποίους, όταν διαλύθηκαν ένας κριτικός είχε γράψει : “they split because they run out of Beatles riffs”. 😀
Για τα οποία riff κλπ ο Dylan himself είχε πει μετά το πρώτο encounter μαζί τους: “οι συγχορδίες αυτών των παιδιών πραγματικά είναι απίστευτες. Ακούω και δεν πιστεύω σταυτιά μου!” Αυτά πίσω από την πλάτη τους βέβαια, γιατί μπροστά τους ήταν απλά ο γνωστός ψαρωτικός Dylan😎😁
Η συγκεκριμένη φράση του Ντίλαν (που έχω διαβάσει σε μια ευλόγως unauthorized βιογραφία του) μου έχει καρφωθεί, γιατί αγγίζει την ουσία της μουσικής γοητείας των Beatles. Έχω ακούσει πολλούς και διάφορους μιμητές τους, κανένας όμως δεν μπόρεσε να ξαναπαίξει αυτές τις “απίστευτες” (η ορολογία του Ντίλαν παρεμπιπτόντως θυμίζει λιγάκι Τραμπ) συγχορδίες.
Οι αρμονίες των Beatles είναι αξιοθαύμαστα προχωρημένες από τα πρώτα κιόλας χρόνια – τραγούδια με δομή όπως αυτή των δικών τους απλώς “δεν υπάρχουν” τη συγκεκριμένη περίοδο. Η λεπτοφυία τους ξαφνιάζει ακόμα και σήμερα. Αλλά και το παίξιμο των ατόμων ήταν εξωπραγματικό from the very beginning – “βιδωμένοι” ο ένας πάνω στον άλλο.
Ακόμα και τώρα ώρες – ώρες δεν είμαι σίγουρος ποιο είναι το πιο “μουσικό” πράγμα που έχω ακούσει, από Αγγλία μεριά. Αυτοί ή οι (επικρατέστεροι) Genesis – μην αρχίσω να μιλάω για τις συγχορδίες του Banks, ή για τις απίστευτες αναπτύξεις με τις οποίες “συνοδεύει” τη φωνή.
Δύσκολη όντως απόφαση. Το καλό βέβαια με αυτού του είδους τις αποφάσεις είναι ότι στο τέλος κερδίζεις whatever you choose😊
Αν θες εντωμεταξύ βάλε κάποια στιγμή άλλο ένα κομματάκι εκ μέρους μου: https://youtu.be/6Toig5XqtyE?si=JQlOeZuRc_1vW7jy
Βεβαιότατα, και με πετυχαίνει και στο κατάλληλο mood! Huge fan του πατέρα και γενικώς των ABB.