Δεν πρόλαβε να πατήσει το πόδι του στη χώρα ο κύριος Gates, προσκεκλημένος του κυρίου Μπουρλά, και η πολιτική μαριονέτα “Θάνος Πλεύρης” έσπευσε να αναγγείλει ότι τον Σεπτέμβριο θα έχουμε 4η δόση. Η οποία …εκτιμά ότι, ξεκινώντας από τους ευάλωτους, θα γίνει υποχρεωτική για το σύνολο του πληθυσμού.
Το ερώτημα στο οποίο δύσκολα βρίσκεται απάντηση, είναι : πώς ένας δικηγόρος * που ακτινοβολεί μετριότητα / ανεπάρκεια για το ίδιο του το επάγγελμα, και ο οποίος δεν ξέρει καν να μιλήσει ελληνικά [αναρωτιέμαι τι θα λέει ο “γλωσσαμύντωρ” Plevris senior για τη ρητορική δεινότητα του γιου του] μπορεί να εκτιμά και να …εξηγεί ο,τιδήποτε για την πορεία μιας πανδημίας και για επιπλέον εμβολιαστικές δόσεις.
Εκτός αν, όπερ έδει δείξαι, η “πανδημία” έχει τόση υπόσταση, όση και ο κύριος Πλεύρης ως πολιτική οντότητα.
* Με μεταπτυχιακές σπουδές στη Χαϊδελβέργη, παρακαλώ, στο ιατρικό δίκαιο.
Κατάντια το ξέρω, αλλά εδώ δεν συζητάμε πλέον για Σύριζα δαγκωτό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα ψήφιζα ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ για να μην ξαναδώ αυτές τις ανείπωτες ντροπές του ανθρώπινου γένους.
Κι εγώ το ίδιο. Οι επερχόμενες θα είναι οι πρώτες εκλογές στις οποίες θα ψηφίσω από το ’93! Στο κάτω κάτω ποτέ δεν θυμάμαι να αισθάνομαι την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ τόσο επείγουσα όσο αυτών εδώ. Ακόμα και ο Βαρουφάκης μέσα στην αυταρέσκεια και την αφέλεια του ήταν κάπως ανθρώπινος. Άσε που ώρες – ώρες σκέφτομαι ότι είχε και τα δίκια του.
Αν το πρόβλημα πάντως περιοριζόταν στους δικούς μας ηγέτες, κάποια λύση θα μπορούσε να βρεθεί. Το γεγονός όμως ότι όλοι ανεξαιρέτως οι Ευρωπαίοι κυβερνώντες αποφάσισαν ομόφωνα να καταστρέψουν τις χώρες τους for no reason at all ξεπερνάει κατά πολύ τις αντιληπτές μου ικανότητες, πόσο μάλλον που φαίνεται να τους υποστηρίζει και μεγάλο μέρος των υπηκόων τους.
Μα το ίδιο ακριβώς κάνει ο “Πρόεδρος Μπάιντεν” στη δική του χώρα.
Καταλαβαίνω ότι ακούγεται απλοϊκά συνωμοσιολογικό, αλλά δεν βλέπω τι άλλο συμπέρασμα μπορεί να βγάλει κανείς όταν βλέπει ένα ολόκληρο “δυτικό κόσμο” να βυθίζεται στην ύφεση και την ενεργειακή κρίση, εν ονόματι της “ανεξαρτησίας” της “δημοκρατίας” της Ουκρανίας.
Τα arguments της υποθέσεως [κλιματική αλλαγή, κορωνοϊός, Ουκρανία κοκ] είναι προφάσεις της τάξεως του “γιατί δεν φοράς καπέλο” απ’ το ανέκδοτο με το λαγό ας πούμε. Ο μόνος λόγος που μπορώ να φανταστώ για τον οποίον γίνονται όλα αυτά είναι ότι μόνο μέσα από ένα γενικευμένο concept failed states μπορεί να ξεπηδήσει ένα είδος …παγκόσμιας διακυβέρνησης. Η οποία προφανώς δεν θα είναι literally παγκόσμια αλλά θα αφορά τον δυτικό κόσμο, με κέντρο το Ισραήλ. Αυτό θα είναι πιθανώς το πρώτο βήμα για μια ευρύτερη ενοποίηση.
Η Αμερική θαντέξει πιστεύω λίγο παραπάνω, αφού εκτός των άλλων αποκομίζει από την κατάσταση και ορισμένα πρόσκαιρα κέρδη. Για το δε Ισραήλ έχω χάσει πάσα ιδέα – γιατί κάποτε τους είχα σε υπόληψη – από τότε που μετέτρεψε τους πολίτες του σε ινδικά χοιρίδια. Δεν ξέρω, έχω την αίσθηση ότι κάτι άλλο συμβαίνει εδώ πέρα, ότι κάτι σημαντικό μου διαφεύγει, σε σημείο που οι περισσότερες εικασίες των συνωμοσιολόγων – μεταξύ των οποίων και οι δικές μου – ακούγονται σχεδόν καθησυχαστικά λογικές.
Δεν ξέρω. Προσωπικά εμπιστεύομαι τη λογική, πόσο μάλλον όταν η ανάλυση δεκαετιών οδηγούσε πάνω-κάτω στη σημερινή κατάσταση.
Και μόνο η κλιμάκωση της ιατρικής τρομοκρατίας [ = συρρίκνωση του “πολίτη” σε μαλάκιο έντρομο για τη ζωή του] εντάσσεται μια χαρά σε ένα κόνσεπτ εξάλειψης επί μέρους “φυλετικών” χαρακτηριστικών και γνωρισμάτων. Κι αυτό σε συνδυασμό με την “εκτόξευση” των μεθόδων παρακολούθησης, φακελλώματος κλπ. που προωθείται με αιχμή του δόρατος ξανά τα υγειονομικά ζητήματα. Η συνειδητή προσπάθεια απ’ την άλλη, μετατροπής των πολιτειών σε failed sates δείχνει προς την ίδια κατεύθυνση.
Το αν εξ αυτών προκύπτουν χάος και τεράστιες απώλειες, δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει τους κρατούντες – αυτό ισχύει και για το Ισραήλ, που όπως όλα τα έθνη / κράτη δεν είναι ένα ενιαίο πράγμα. Άσε που φοβάμαι ότι το χάος και οι απώλειες ανήκουν στη λίστα με τα επιδιωκόμενα.
Αυτό που συντελείται στην Αμερική, με τους ΛΟΑΤΚΙ και τα λοιπά identity politics ξεπερνά την ηνωμένη επιστημονική φαντασία που έχω διαβάσει εγώ τουλάχιστον. Aυτός είναι ίσως ένας λόγος που η Αμερική “πρέπει” να κρατήσει περισσότερο : δείχνει το δρόμο προς την απώλεια.
Συμφωνώ φυσικά σε όλα, κρατάω μόνο μια επιφύλαξη για το θέμα της αμερικανικής πολιτικής ορθότητας, την οποία, όπως έχω ήδη αναφέρει επανειλημμένα, θεωρώ πρωτίστως εξαγωγικό προϊόν και δευτερευόντως προϊόν εσωτερικής κατανάλωσης. Με άλλα λόγια οι Αμερικανοί – και δεν κάνω εδώ διάκριση μεταξύ κρατούντων και κρατουμένων – τη χρησιμοποιούν όσο χρειάζεται για να γονατίσουν αντιπάλους και υποτελείς, αλλά ξεχνάνε τα πάντα έτσι και αρχίσει να θίγεται το ζωτικό τους συμφέρον. Εν ολίγοις η Αμερική κατά τη γνώμη μου δεν κινδυνεύει τόσο από τις θεατρικές υπερβολές της πολιτικής της ορθότητας όσο από την αθεράπευτη απληστία της.
Δεν είμαι σίγουρος ότι δεν πρέπει να ξεχωρίζουμε, και στις ΗΠΑ, κρατούντες και …κρατούμενους. Οι δεύτεροι τρώνε μεγατόνους προπαγάνδας εναντίον της Αμερικής ως ρατσιστικής, ιμπεριαλιστικής κλπ. [όχι ότι δεν είναι, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα]. Και το μίσος που αισθάνονται πολλοί απ’ αυτούς για την ίδια τους τη χώρα, το εκμεταλλεύεται η ελίτ των neo-radicals και των neo-liberals : οι περισσότεροι απ’ τους τελευταίους [δεν εννοώ μόνο τους των πολυεθνικών “επιχειρηματικών κολοσσών”] έχουν συμφέροντα εκτός ΗΠΑ: κλασικό παράδειγμα η οικογένεια Μπάιντεν [Κίνα, …Ουκρανία].
Είναι γεγονός ότι στις ΗΠΑ η ρητορική της πολιτικής ορθότητας έχει διαποτίσει το δημόσιο και ιδιωτικό διάλογο σε βαθμό που όταν μιλάς μαζί τους πρέπει να προσέχεις τα λόγια σου σα να βρίσκεσαι στο κατηχητικό. Κατά τη γνώμη μου όμως αυτό έχει τόση επίδραση στην αμερικανική απληστία όσο είχε παλιότερα η αντίστοιχη από κάθε άποψη πουριτανική αυστηρότητα, μη σου πω κιόλας ότι την προάγει περισσότερο από κάθε στρατιωτική και οικονομική εκστρατεία. Μην ξεχνάμε ότι και στο πρόσφατο παρελθόν η αντιπολεμική γενιά της countetrculture αναδείχθηκε στον βασικότερο στυλοβάτη του συστήματος, πόσο μάλλον που σήμερα υπάρχει απόλυτη ομοφωνία μεταξύ των παρατάξεων όσον αφορά την εξωτερική τους πολιτική. Ο αμερικανικός λαός δεν έχει εξαντλήσει ακόμα την ισχυρή του ζωτικότητα, σε αντίθεση με τους προγόνους των της Γηραιάς Ευρώπης που έχουν φάει τα ψωμιά τους από καιρό.
Χίλιες φορές μακάρι. Κι εγώ στις (όλο και πιο σπάνιες) στιγμές αισιοδοξίας σ’ αυτούς προσβλέπω. Αφού έτσι και επανέλθει ο Τραμπ, επειδή ξέρω τι ηλίθιος είμαι, είμαι σίγουρος ότι θα συγκινηθώ. Ασχέτως του τι έχω καταλάβει πλέον και για αυτόν τον ίδιο.
Καλά εδώ που φτάσαμε να νοσταλγούμε το Βαρουφάκη και τον Τσίπρα, σιγά μην κολλήσουμε τώρα στον Τραμπ!😊😇