Λίγο καθυστερημένα [who gives a fuck anyway] δυο λόγια για το debate των “πολιτικών αρχηγών” – κατάφερα να δω μια με μιάμιση ώρα από αυτό. Έχω την εντύπωση ότι από πάσης απόψεως – εστιασμός στα ουσιώδη, συγκρότηση λόγου, ηγετικό προφίλ – ο Βελόπουλος ξεπέρασε με άνεση, όχι μόνο τους πάντες, αλλά και τον εαυτό του. Τον τελευταίο, ως προς το ηγετικό προφίλ, η προσέγγιση στο οποίο ήταν ερασιτεχνικού επιπέδου μέχρι πρόσφατα.
Ως προς τους υπόλοιπους, δεν αλλάζει τίποτα από αυτά που ξέρουν οι αναγνώστες του blog : Χειρότερος όλων ο παραγιός βουλκανιζατερά κύριος Ανδρουλάκης. Σταθερή αξία στο ρόλο του ανθρώπινου tranquilizer ο κύριος Κουτσούμπας. Comedian ερήμην του [;] ο κύριος Βαρουφάκης. Tάλε κουάλε – προσωποποιήσεις της yeas man ασημαντότητας οι κ.κ. Μητσοτάκης, Τσίπρας.
Κάτι που μου έμεινε απ’ το λόγο του δεύτερου, αναφορικά με τα σύνορα [πέρα από τη γαργάρα για τις δηλώσεις εκπροσώπων του αριστερού μορφώματος ότι έπρεπε να έχουν …υποστηρίξει τους εισβολείς του Έβρου] ήταν η αναφορά στον …Trump ως αντιπαράδειγμα για τον τρόπο αντιμετώπισης των λαθρομπουκαδόρων. Αυτό, την ίδια ακριβώς στιγμή που ο “Πρόεδρος Μπάιντεν” μιλούσε για κατάσταση μη ελεγχόμενη στα νότια σύνορα των ΗΠΑ [“things are gonna be chaotic on the Mexican border for a while”] με αιτία φυσικά την πολιτική ανοιχτών συνόρων, που υποστήριζε ήδη ως υποψήφιος. Την ίδια που υποστηρίζει ο κύριος Τσίπρας, κρυπτόμενος άγαρμπα πίσω από το δάχτυλό του.
ΥΓ. “Οι δημοσιογράφοι”; ποιοί δημοσιογράφοι;
Βασικά το μόνο που με νοιάζει σε αυτές τις εκλογές, είναι να μην ξαναβγεί ο Μητσοτάκης. Και υποπτεύομαι ότι το βλέπουν και άλλοι έτσι το ζήτημα.
“Διαφωνώ μ’ αυτό που λές αλλά θα υποστηρίξω μέχρι θανάτου” κλπ.
Εντύπωσή μου πάντως είναι ότι, είτε μόνος του [χλωμό] είτε με Ανδρουλάκη [pure nightmare], είτε, διόλου απίθανο, ως τρίο …και με Τσίπρα [total disaster] …θα ξαναβγεί.
Ως εκ τούτου, εξακολουθώντας να μην πιστεύω ότι το λέω : η χλωμή [ως πιθανότητα] εκδοχή είναι η προτιμότερη.
Θα εκπλαγώ πολύ (δυσάρεστα) έτσι και τον ξαναδώ πρωθυπουργό. Εν τοιαύτη περιπτώσει θα χωθώ επαόριστον στη σπηλιά μου. Κάτι σαν εκείνο τον Μποντιντάρμα ή πώς τον έλεγαν τέλος πάντων που λέγεται ότι καθόταν και κοιτούσε για εφτά χρόνια τον τοίχο🧘♂️
https://youtu.be/Oz–65OkOOk
Νομίζω ότι ήταν ακόμα καλύτερα, as in ΕΝΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ τον τοίχο.
Καλό θα είναι πάντως, αν όντως το εννοείς, σιγά-σιγά να προετοιμάζεσαι γιατί τον Κούλη δύσκολα τον γλιτώνουμε.
Σου προτείνω να διασκεδάσεις τη σκέψη, ανακαλώντας τη λίστα των υπουργών του Τσίπρα, συνεπικουρούμενων από το μεγαλύτερο λεχρίτη επί προσώπου Γης Γεροτζιάφα, plus περαιτέρω έμφαση σε ΛΟΑΤΚΙ και “my body my choice” ζητήματα, και ακόμα περισσότερο εμπάτε σκύλοι και αλέστε στο μεταναστευτικό.
Εννοείται ότι δεν περιμένω καλό από κανέναν. Το μέλλον μας είναι προδιαγεγραμμένο και η πορεία μου προς την απομόνωση αμείλικτα προϊούσα. Στην πραγματικότητα το βήμα που μου παρέχεις υπομονετικά είναι πλέον ο μόνος δίαυλος επικοινωνίας μου με τον έξω κόσμο.
Η επιλογή της λέξης “υπομονετικά” είναι εξαιρετικά ατυχής και στους αντίποδες της πραγματικότητας!
Thanks man! Anyway το πρόβλημα είναι ότι σήμερα δεν υπάρχουν σταλήθεια σπηλιές. Ο Μεγάλος Αδερφός παρακολουθεί!
https://www.youtube.com/watch?v=fm-po_FUmvM
Αυτός ακριβώς και κανένας άλλος δεν είναι ο εφιάλτης μου. Το “cunning plan” που είχα καταστρώσει ως Baldrick της νέας εποχής, είχε αυτό το κενό : ούτε να μονάσεις δεν σ’ αφήνουν οι βρωμόπουστες, ούτε στοιχειώδη αυτάρκεια να έχεις.
Αυτή θα είναι μια από τις επιλογές για τον μαγιάτικο κυρ-Ντίλαν. Παρεμπιπτόντως, μια και λέγαμε για τέτοια κόλπα τις προάλλες : σε ανύποπτο χρόνο, late ’70s or something, έχει ακουστεί η βιβλική παραλλαγή [- private joke της τότε παρέας μου] του στίχου του τραγουδιού από Έλληνα περφόρμερ : “Μπαούνα φίσε αν αλόουν, έβριμπάντι μαστ γκετ στόουντ”!
👍😄
Ίσως να έχεις δίκιο πάντως από την άποψη ότι μπορεί του ακατονόμαστου να του πετάξουν κανένα κόκκαλο ταφεντικά του έτσι γλειψιματίας που είναι και πρόθυμος να τους κάνει τα χατίρια. Εκτός φυσικά κι αν οι άλλοι αποδειχθούν ακόμα προθυμότεροι. Το ίδιο εξάλλου σκέφτομαι κατά καιρούς και σε ατομικό επίπεδο. Τι κέρδισα προσωπικά με το να πηγαίνω τόσο καιρό κόντρα στο ρεύμα? Στο τέλος έκανα σκυθρωπός το ίδιο που οι άλλοι έκαναν χωρίς αντιρρήσεις ή και με αγαλλίαση. Συν η κούραση.
Ένας απ’ τους λόγους που προκρίνω Κούλη απο Τσίμπλα – Ανδρουλάκη αφορά ακριβώς σε θέματα προθυμίας : με δεδομένο ότι τα περί λαϊκής ετυμηγορίας είναι πουτσεςμπλέ, και το αποτέλεσμα μεθοδεύεται με γνωστές – άγνωστες μεθόδους, περίπτωση νίκης των δυο της …κεντροαριστεράς θα σήμαινε ότι έχουν δώσει ακόμα περισσότερο κώλο απ’ ότι ο πρωθπουργός της χώρας.
Υποθέτω ότι κέρδισες μια καλύτερη σχέση με τη συνείδησή σου από αυτήν που έχουν οι άλλοι. Οι άνθρωποι που δεν είναι εντάξει, το ξέρουν κατά βάθος και ταλαιπωρούνται απ’ αυτό, όσο παχύδερμα και αν φαίνονται.
Και αυτοί το ξέρουν και ακόμα περισσότερο τα παιδιά τους. Από την άλλη θα πρέπει να υπάρχει μια βαθύτερη σοφία στην επιλεκτική βλακεία και την εθελουσία υποταγή, αλλιώς δεν θα ήταν τόσο διαδεδομένα και διαχρονικά.
Υποθέτω ότι αφορά στη “ζωώδη” και αγελαία φύση μας. Μήπως και τα ζώα δεν είναι εθελουσίως υποταγμένα; Λύκοι, λιοντάρια, you name it, περιμένουν υπομονετικά να γευματίσει ο άλφα μέηλ της υποθέσεως, για να χορτάσουν με τα αποφάγια του. Μήπως και τα πειράματα ελέγχου του νου, από Παβλόφ και εντεύθεν, από τα ζώα δεν ξεκίνησαν;
Εννοείται ότι υπάρχει μια σοφία στο …”serving somebody”. Προσωπικά δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με την υποτακτική συμπεριφορά, αρκεί κάποιος να με πείσει ότι υπάρχει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης [κατ΄ αρχήν …αυτό τουλάχιστον] και ότι ξέρει στοιχειωδώς τι του γίνεται. Αυτό αρκεί, γιατί σε τέτοιες καταστάσεις κάποιος πρέπει να είναι in charge, και το αν είναι “ο πλέον ενδεδειγμένος” είναι irrelevant.
Απο κει και πέρα, εδώ το πράγμα κινείται πάνω στο δίπολο : μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης – μετατροπή του ενήλικου σε νήπιο, πράγμα που οδηγεί σε εξάρτηση απ’ το nanny state. Δεν πρόκειται δηλ. ακριβώς για τον υποτακτικό της εξουσίας, αλλά για ένα υβρίδιο δουλοπρεπούς πολίτη & νηπίου προσβλέποντος στον ενήλικο – δυνάστη, υπό συνθήκες τρόμου και άγνοιας.
Από παιδάκι με διασκέδαζε η κωμικά χοντροκομμένη λέξη “ζωντανό”, που χρησιμοποιούσαν οι αγροκτηντρόφοι, αποκαλύπτοντας τη φύση της ίδιας της λέξης “ζώο” : Είναι αυτό που …ζει. Που ειναι …ζωντανό. 🐄🐑🐴
Κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ μέχρι ένα σημείο την παιδική μου ηλικία. Σαν σύνολο δεν ήταν ούτε καλή ούτε κακή. Απλά.. ζούσα.
Ναι αλλά αυτό, το “ζούσα” είναι πολύ πιο, ας το ονομάσω… επί της ουσίας “καλό”, από ό,τι μπορεί να αποδώσει η όποια …αξιολόγησή του. Με το που αρχίζει αυτή η τελευταία, αρχίζει και η κίνηση κατά διαόλου.
..γνωστή και ως προπατορικό αμάρτημα!
Ακριβώς.
Με τόσα δισεκατομμύρια μαλάκες να λυμαίνονται τους πόρους του πλανήτη και τις κοινωνίες μας να μετατρέπονται σταδιακά σε άμορφες μάζες, ίσως δεν γίνεται διαφορετικά. Η δικτατορία είναι το μέλλον, όπως διαπίστωσα προ εικοσιπενταετίας υπό παρόμοιες συνθήκες στο στρατό αναγκασμένος εκ των άνω να φέρνω βόλτα κάθε καρυδιάς ανώριμο καρύδι. Όσο φερόμουν ίσα και όμοια σε όλους – εμού συμπεριλαμβανομένου – επικρατούσε απόλυτο χάος και με θεωρούσαν λίγο πολύ αδερφή. Όταν τους έδειξα τελικά το άλλο μου πρόσωπο – believe me man – έζησαν αυτοί καλά κι εγώ καλύτερα.
Τα περί “άλλου προσώπου” αφορούν και δική μου διαπίστωση. Ίσως βέβαια αναγκάστηκα να το επιδείξω παραπάνω απ’ όσο έπρεπε, με αποτέλεσμα οι φήμες που άκουγα περί εμού σε εποχές Blue Light [“Λένε για μένα” που λένε και οι άθλιοι Πυξ-Λαξ] να αγγίζουν επίπεδα σουρεαλιστικής γελοιότητας. Μιλάμε για καταστάσεις όπου, όπως μετέπεια “σοβαρή” σχέση μου είχε αποκαλύψει, φίλοι και γνωστοί την προειδοποιούσαν στο πρώτο ραντεβού μας για το …που πήγαινε να μπλέξει, και να προσέχει μη τη …βιάσω.
Επειδή βέβαια μου ήταν πάντα ακόμα πιο αποκρουστικό να είμαι σε θέση ισχύος απ’ ότι σε θέση αδυναμίας, η μόνη αξιοπρεπής στάση είναι τελικά στα όρια της “εθελουσίας εξόδου”.
Δεν το συζητάμε. Η εξουσία για την εξουσία είναι η αποθέωση της πιο αξιοθρήνητης διαστροφής. Και ο κανόνας φυσικά στο χώρο της επαγγελματικής πολιτικής.