Το σκοτεινό πρόσωπο του μέλλοντος που έρχεται, είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης.
Η περίφημη φράση του Samuel Johnson (1709 – 1784, εικ. ανοίγματος) “Patriotism is the last refuge of the scoundrel” αποτελεί καραμέλα στο στόμα εκπρόσωπων του γκλομπαλισμού (έννοια …ύπουλα διφορούμενη, απτόμενη των γκλομπ των μπάτσων πέραν της παγκοσμιοποίησης). Ο τελευταίος που θυμάμαι να τη χρησιμοποεί ήταν ο πολιτικός προϊστάμενος του υπουργού υγείας, Κ. Μητσοτάκης, απευθυνόμενος στους κρτικάροντες τους χειρισμούς Ραγιαπετρίτη στο Αιγαίο. Αυτό όμως που δεν πρέπει να ξεχνάμε, ιδίως οι πανηγυρίζοντες για την επερχόμενη παγκόσμια στροφή δεξιά, είναι ότι η ταύτιση των μέτρων παρακολούθησης, καταστολής και χειραγώγησης με μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση αποτελεί πλάνη, εντέχνως καλλιεργημένη : τίποτα δεν εμποδίζει τα παραπάνω να εφαρμοστούν από σειρά “εθνικιστικών” κυβερνήσεων – αυτές κατ’ αρχήν τα εφηύραν. Και τίποτα δεν εμποδίζει τις τελευταίες να είναι τελείως ψευδεπίγραφες.
Η φράση του Samuel Johnson δεν αφορούσε, όπως πιστεύεται, τους πατριώτες γενικώς και αορίστως. Και λίγα πράγματα είναι τόσο επικίνδυνα όσο το να θεωρούνται όλοι αυτοί υποκριτές, αποσκοπούντες σε προσωπικό όφελος : η λέξη “scoundrel”, απευθυνόταν σε ένα και μόνο πρόσωπο, τον “επαγγελματία πατριώτη” πρωθυπουργό της Αγγλίας William Pitt (γνωστό και ως “Pitt the Elder”).
Η γνώση μου της αγγλικής πολιτικής σκηνής της περιόδου δεν μου επιτρέπει να έχω άποψη για την ευστοχία του αφορισμού. Το σίγουρο, επιστρέφοντας στον Άδωνι Γεωργιάδη, είναι ότι η φράση είναι κομμένη και ραμμένη στα δικά του μέτρα.
ΥΓ. Σε μια χώρα – απέραντη σκηνή, όπου τα πάντα γίνονται για το θεαθήναι, η παρουσία της αστερόεσσας είναι υπερ-πληθωρική, και η επίδειξη πατριωτισμού εκ των ων ουκ άνευ θεατρικό νούμερο. Ο πατριώτης – ίνδαλμα του Άδωνι …βιντεοσκοπείται από δύο τουλάχιστον ερασιτέχνες cameramen.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Το άσχετο εντωμεταξύ, αλλά μια παρενέργεια του “κάντο κι εσύ όπως ο Τραμπ” (και συγκεκριμένα της πρακτικής του “η ζωή αρχίζει στα 80”) είναι ότι κατά τα φαινόμενα ο Ερτογάν αναθεώρησε την απόφασή του να τελειώσει την πολιτική του καριέρα με την παρούσα θητεία.
Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα, ειδικά με τον κωλο-Ερντογάν (πέρα απ’ το super high IQ του) είναι ότι, αν κρίνω απ’ το συχωρεμένο τον παπού μου (πήγε στα 102, από πέσιμο) και άλλους, η ζωή σε κάποιες περιπτώσεις …αρχίζει όντως στα 80 – με την έννοια της ακμαιότητας. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν Χριστό σ’ αυτή την ηλικία, και ο Trump τουλάχιστον είναι ένας από αυτούς. *
Άλλωστε, υπό φυσιολογικές συνθήκες, ένας ακμαίος ογδοντάρης (διαυγής, σε καλή φυσική κατάσταση κτλ.) φαντάζει ιδανικός κυβερνήτης, χάρη στην πείρα και την εξ αυτής “σοφία” και μετριοπάθεια που οφείλουν να τον διακρίνουν. Αυτό βέβαια στις μέρες μας έχει αλλάξει άρδην : ακμαίος ογδοντάρης είναι αυτός που συναγωνίζεται σε “αδρεναλίνη” τους 20ρηδες και τους 30ρηδες. Όντας ταυτόχρονα επιρρεπής στις ίδιες μαλακίες που είναι εκ φύσεως επιρρεπείς εκείνοι.
* Θυμάμαι τον …Jagger των late ’60s, σε συνέντευξη μετά από live να τον ρωτάει κάποιος : “πιστεύεις ότι θα εξακολουθείς να κάνεις στα εξήντα σου αυτά που έκανες εδώ σήμερα ; Ο τύπος απαντάει με χαρακτηριστική αυθάδεια : “Easily…” Σήμερα, ογδονταδυάρης πλέον, συνεχίζει απτόητος.