Απλές και καθαρές κουβέντες, από ένα mean business politician – επί του συγκεκριμένου θέματος τουλάχιστον. Ειρήσθω εν παρόδω, οι ευθύνες της Γαλλίας και της Αγγλίας, ιδίως της δεύτερης, για τη δημιουργία / εξέλιξη του Παλαιστινιακού είναι ανυπολόγιστες, ξεκινώντας με τη συμφωνία Sykes-Picot του 1916, για το διαμοιρασμό της Μέσης Ανατολής, και την αθέτηση των υποσχέσων ανεξαρτησίας που είχαν δώσει στους Άραβες, παράλληλα με εκείνες στους Εβραίους. Αυτό το τελευταίο υπήρξε μια απ’ τις αιτίες της αραβικής καχυποψίας και επιθετικότητας. Η σημερινή προσπάθεια “επανόρθωσης” της αδικίας 🤣 🤮 διέπεται από την ίδια πολιτικάντικη προχειρότητα που την είχε προκαλέσει.
(Visited 262 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Γιατί όμως τους πήρε τώρα ο πόνος με τους Παλαιστίνιους? Ακόμα και κάποιοι Εβραίοι έχουν αρχίσει να ψιθυρίζουν διάφορα. Τι άλλαξε?
Υποθέτω (πάντα) ότι ένας λόγος αφορά στην “ακροδεξιά” παράμετρο της διακυβέρνησης Νετανιάχου. Και ότι ένας άλλος λόγος αφορά στο πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο γίνεται ευρύτερα αντιληπτό …infiltration των δυτικών κοινωνιών από τον μουσουλμανικό παράγοντα.
Δεν αποκλείεται βέβαια να είναι απλώς κάτι περαστικό και μετά να ξεχαστεί πάλι το θέμα.
Γενικώς οι losers του Globalization κάθε άλλο παρά το βάζουν κάτω : και εναντίον του Τραμπ συνεχίζουν να κοάζουν, και για το climate change εξακολουθούν να ωρύονται (μόλις πριν διάβαζα ένα απίστευτο πράγμα guess where, το οποίο περιλάμβανε τον Τραμπ σε ρόλο …πυλώνα της παραπληροφόρησης περί την “κλιματική κρίση”, εγκώμια για τις “δυσφημισμένες” ανανεώσιμες μορφές ενέργειας and so on). Και φυσικά δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν το σχέδιο ειρηνικής διείσδυσης – διάλυσης των δυτικών κοινωνιών, aka “μεταναστευτικό”.
Ως μπροστάρης εναντίον του τελευταίου ειδικά, in other words ως αιχμή της Δύσης ενάντια στο Ισλάμ, έχει επιλέξει να προμοτάρει εαυτόν το Ισραήλ του Νετανιάχου, ακολουθώντας πιο ανεκτικές (φιλικές προς την …”επιστήμη”) πολιτικές στα κλιματικά/ενεργειακά.
Όχι ότι θάφερνε και καμιά επανάσταση ο Τραμπ. Ως γνωστόν εξάλλου το χούι βγαίνει τελευταίο.
Επανάσταση δε θα έφερνε. Αλλά το περίφημο σύνθημα “Lock her up” (…την Χίλαρι) από το 2016, έχει περισσότερες πιθανότητες σήμερα από ποτέ να το κάνει πράξη. Συρρέουν αποδείξεις, έγγραφα, email κλπ. περί ενορχήστρωσης του Russian collusion απ’ τη μέγαιρα, με τη συνεργασία πρακτόρων της CIA και του FBI, και υπό την εποπτεία του ίδιου του Ομπάμια.
Δεν ξέρω αν θα ρίσκαρε κάτι τέτοιο – προς το παρόν τουλάχιστον – δεδομένου ότι δεν έχει κάτι να κερδίσει εκτός από το να βγάλει το άχτι του. Περισσότερο μου μοιάζει για διαπραγματευτική τεχνική του τύπου “αφήστε με ήσυχο (με την υπόθεση Επστάιν) και θα σας αφήσω κι εγώ”.
Αν υπάρχουν επαρκή στοιχεία, όπως νομίζω, το πράμα θα πάρει από μόνο το δρόμο του. Άσε το όργιο που θα γίνει από τους MAGες έτσι και “υπαναχωρήσει” και σ’ αυτό. Το μίσος των τελευταίων για την Χίλαρι είναι μεγαλύτερο και απ’ το …δικό μου, και δικαιολογημένα : είναι αυτοί στους οποίους είχε αναφερθεί η κυρά-καριόλα το ’16 ως “basket of deplorables”.
Αυτός που πιθανώς θα τη γλιτώσει λόγω προεδρικού immunity ειναι ο …mastermind Μπάμιας.
Θεωρείς δηλαδή πως η εκλογική του βάση έχει στραβώσει και για λόγους διαφορετικούς από την υπόθεση Επστάιν?
Όχι, αλλά αυτή η γελοιότητα με τον Επστάιν πήρε διαστάσεις, με “επιφανείς” των MAGA (Carlson, Posobiek, M.T. Greene, Flynn, Bannon – ο τελευταίος, ως πιο “γάτα” τα μάζεψε λίγο μετά) να τσιρίζουν εν χορώ, στο concept που λέγαμε τις προάλλες : όλοι έχουν λίγο πολύ παρανοήσει και έχουν λυμένο το ζωνάρι.
…Αυτός με τον οποίο έχω στραβώσει είναι ο Tucker Carlson (ο Carlson Tucker, όπως τον ελεγε ο …επίσημα οργανωμένος στους “Έλληνες Ρεπουμπλικάνους” Μπογδάνος). Οχι μόνο γιατί κάνει ψιλοπερίεργο, δικό του παιχνίδι, αλλά και για ένα πιο “μικρόψυχο” λόγο : έμαθα κάποια στιγμή ότι ο (από πολύ πλούσια οικογένεια ούτως ή άλλως) TC “διώχθηκε” μεν από το Fox, αλλά εξακολουθεί να παίρνει μισθό από εκεί, ανερχόμενο σε καμιά 20ριά εκατομμύρια το χρόνο!
Το έχω ακούσει κι εγώ αυτό με το μισθό του TC. Είχα την τύχη επίσης νακούσω τον.. αναγραμματισμό του Μπογδάνου (από δική σου παραπομπή?) στα λίγα λεπτά που τον έχω παρακολουθήσει συνολικά. Η πλάκα είναι ότι από αισθητικής απόψεως it makes perfect sense😅😂
Τα είχα ξαναναφέρει και τα δύο. Ο Μπογδάνος συμπαθής μου είναι bottom line, αλλά είναι “τοσοδούλης” τι να κάνουμε… Και δεν αναφέρομαι στο μπόι του.
Το άσχετο εντωμεταξύ αλλά τελευταία παρακολουθώ τον Τιμωρό της Marvel and I couldn’t help but compare φυσιογνωμικά τον πρωταγωνιστή με τον Leonard Cohen (αμφότεροι εβραίοι by the way) που παρεμπιπτόντως μοιάζει απίστευτα στη φάτσα με το μακαρίτη αλκοολικό χαρτοπαίκτη μπάρμπα μου το Μπάμπη. No surprises: 20 Σεπτεμβρίου ο ένας, 21 Σεπτεμβρίου ο άλλος.
Είδα μόλις ένα τρέιλερ και όντως είναι ένα είδος Leonard Cohen …in action. Πολύ αίμα βέβαια, όπως παντού άλλωστε.
https://youtu.be/6-C_iwwhO-s?si=CN2do_WEL85oVytG
Μια απ’ τις “εμπειρίες φώτισής μου” εν έτει 1990 or something : έχω παρκάρει το αμάξι κάπου στην Πατησίων και κατευθύνομαι προς τον κινηματογράφο Αελλώ όπου έχω ραντεβού με άτομα για ένα (ακόμα) action movie. Πλησιάζοντας περιεργάζομαι το stand με τις φωτογραφίες. Πρώτη φωτογραφία : ένας τύπος με όπλο. Δεύτερη φωτογραφία : ένας τύπος με αυτόματο. Τρίτη φωτογραφία : μια τύπισσα με όπλο. Τέταρτη : δυο τύποι απειλούν ο ένας τον άλλο με όπλα. Πέμπτη : τύπος εκτελεί μπλονζόν …κρατώντας το όπλο του. Και ξαφνικά συνειδητοποιώ το κόνσεπτ που διέπει το σύγχρονο (από τότε!) κινηματογράφο : “ΟΛΟΙ ΜΕ ΜΠΙΣΤΟΛΙΑ”. Το κόλπο (με πρωτοπόρες τις Κλιντιστγουντές των ’70) εξακολουθεί απαράλλαχτο, έχοντας κυριεύσει και την τηλεόραση.
Αλήστου μνήμης ήταν η στιγμή που διείσδυσε και στα …ελληικά σίριαλ, εκεί στα ’00s : ο κυρ-Μήτσος και η κυρά – Πανωραία με μπιστόλια.
Το …ευδόκιμο είδος του πολίτη – lone wolf, που “έχει περάσει πολλά”, που “δεν τον καταλαβαίνει κανένας” και που είναι πάντα έτοιμος για “υπέρβαση” είναι σφυρηλατημένο από τη βιομηχανία των blockbusters.
Κι εγώ που το λέω αυτό, και που έχω μεγαλώσει με Φελίνι και Μπέργκμαν, τέτοια πραγματάκια βλέπω ως επί το πλείστον. Πώς αλλιώς όταν οι εναλλακτικές είναι κάτι γλοιωδίες τύπου …Amelie, ας πούμε;
Όπως και στην πολιτική σήμερα έτσι και στο σινεμά “δεν υπάρχει εναλλακτική”. Σινεμά τέχνης απλά δεν υφίσταται. Πάνε πια οι εποχές του Μπέργκμαν και του Ταρκόφσκι. Μη σου πω κιόλας ούτε καν σινεμά. Οι σειρές και οι πλατφόρμες έχουν πάρει τη σκυτάλη πλέον, ενώ η αισθητική της “δράσης” ακολουθεί κατά πόδας τα βιντεοπαιχνίδια. Η συγκεκριμένη σειρά πάντως αποτελεί ακραίο παράδειγμα. Σε αντίθεση με τους κλασικούς “ανθρωπιστές” ήρωες της Μάρβελ και της DC ετούτος εδώ δεν αφήνει εκκρεμότητες και σκοτώνει χωρίς περιστροφές όποιον βρεθεί στο δρόμο του. Η μία και μοναδική φορά που δεν αποτελείωσε τον αντίπαλο, αποτέλεσε το έναυσμα για ολόκληρη τη δεύτερη σεζόν!
Αν μπορούσαμε να βάλουμε σε μία μόνο φράση τη φιλοσοφία του για τη ζωή, αυτή θα ήταν κάτι σε “there is no substitute for death”.
Έχουν πλάκα πάντως οι ατάκες αυτού του εξωραΐστικού της κτηνωδίας είδους και, θέλοντας και μη, ολοι οι έχοντες στοιχειώδη “δημιουργική” παρόρμηση επιδιδόμαστε σε τέτοιες. Στο γυμνάσιο θυμάμαι με ένα τότε φίλο να κάνουμε long sessions (very long!) με “τελευταίες φράσεις που είπε” κάποιος ή “που άκουσε”. Του τύπου Η τελευταία φράση που άκουσε το παιδί : “Χριστέ μου ας σωθεί τουλάχιστον το παιδί!” (η “ευαισθησία” για τα παιδάκια μου την έδινε από τότε).
Έβλεπα μόλις πριν σε επανακυκλοφορία στο Twitter την κλασική ατάκα του (πάνω απ’ όλα θεοσεβούμενου!) Πούτιν: “Η συγχώρεση στους τρομοκράτες είναι δουλειά του Θεού. Να στέλνω τους τρομοκράτες σ’ αυτόν είναι η δική μου”. Αυτό θα μπορούσε να είναι κανονικά βγαλμένο από Dirty Harry movie.
Πράγματι ώρες ώρες οι ατάκες αυτές έχουν απίστευτη πλάκα. Στο προχθεσινό επεισόδιο η μικρή που προστάτευε ο Φρανκ – ο Τιμωρός – κατάφερε να πάρει το πιστόλι ενός από τους διώκτες της και να τον πυροβολήσει στο στήθος. Καταφθάνει εντωμεταξύ και ο Φρανκ που τη βρίσκει σε κατάσταση σοκ να μονολογεί “Θεέ μου.. τον σκότωσα..” πάνω από τον αιμόφυρτο κακό. Και τι κάνει ο αθεόφοβος για να την παρηγορήσει? Ρίχνει στο κεφάλι του ψυχορραγούντος τη χαριστική βολή και της λέει “Όχι μικρή. Εγώ τον σκότωσα. Εσύ απλά τον πυροβόλησες”.
Ωραίος!
Όπως καταλαβαίνουμε, αυτό που δεκαετίες τώρα προάγεται μέσω τέτοιου είδους παραστάσεων, είναι ένας τεράστιος σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή. Πράγμα το οποίο δεν ξέρω πόσα τσιγάρα δρόμος είναι απ΄το σημερινό κλίμα των “social media” όπου οι απειλές και τα death wishes είναι πιο συχνά απ’ την καλημέρα.
Ο ίδιος ο θάνατος έχει περιβληθεί μια virtual αύρα …cool αποχρώσεων, η οποία τον καθιστά “απόλυτο” εργαλείο για πολιτικούς σκοπούς – enter επιλεκτική ευαισθητοποίηση για θέματα όπως τα Τέμπη ή η Παλαιστίνη.
Ούτως ή άλλως με το τεχνολογικό πέπλο να έχει καλύψει τα πάντα, σπανιότατα πλέον ερχόμαστε σε άμεση επαφή με το θάνατο. Ακόμα και στα νοσοκομεία τη βρώμικη δουλειά την κάνουν άλλοι για μας. Για τον πόλεμο δεν το συζητάμε. Δεν ζούμε πια στην εποχή του Ομήρου. Κουμπιά, τηλεχειρισμοί και οθόνες. Ο εικονικός πόλεμος των social media δεν διαφέρει ως εμπειρία πολύ από την “πραγματικότητα”.
Θυμάμαι μια χαρακτηριστική αφήγηση του Αλμπέρ Καμύ για τον πατέρα του που παρασυρμένος από τις εφημερίδες και τα κουτσομπολιά του καφενείου είχε φανατιστεί με την θανατική καταδίκη ενός διαβόητου εγκληματία της εποχής και περίμενε πώς και πώς να παρακολουθήσει τη δημόσια εκτέλεσή του. Η μέρα επιτέλους έφτασε και ο πατέρας του Αλμπέρ έπιασε πρώτο τραπέζι πίστα. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενε. Όταν επέστρεψε στο σπίτι, έκανε συνέχεια εμετό και τις επόμενες ημέρες κλείστηκε στο δωμάτιό του και δεν μιλούσε σε κανένα. So much for the coolness of death.
Ο συγκεκριμένος θα είχε σίγουρα κάποια απ’ τα γονίδια που είχε και ο υιός της υποθέσεως, ως εκ τούτου και κάποια ευαισθησία. Αλλά ο “παγκόσμιος πολίτης” (όχι μόνο ο Δυτικός) έχει παράδοση εθισμού στις δημόσιες εκτελέσεις, για την παρακολούθηση των οποίων τα πλήθη συνέρρεαν στις πλατείες, πολύ πριν από την περιώνυμη γι’ αυτό περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης. Η διαφορά είναι ότι το συγκεκριμένο θέαμα είχε τη διάσταση του σωφρονισμού, της επίδειξης κυριαρχίας του κράτους κτλ κτλ. (ο Φουκώ μας τα έχει πει μια χαρά επί του θέματος). Σήμερα το φαινόμενο του τηλεχειρισμού που αναφέρεις, αφαιρεί το παροαδοσιακό δέος για το θάνατο, βάζοντάς τον απλώς στο επίκεντρο μιας επικοινωνιακής πρακτικής, δίκην ενεργοποιητή ενός συγκεκριμένου τελετουργικού virtue signaling το οποίο απευθύνεται σε συγεκριμένους κάθε φορά “προς υπνωτισμόν” στόχους. Αυτό που εννοώ είναι ότι τα ζόμπι που ωρύονται πχ. για τα παιδιά της Γάζας, ενδιαφέρονται σίγουρα λιγότερο γι’ αυτά από ένα φυσιολογικό άνθρωπο που δεν ωρύεται.
Καλά όχι ότι χάνει και τον ύπνο του. Το σκηνικό μού θυμίζει λιγάκι τον διοικητή του τελευταίου στρατοπέδου όπου είχα υπηρετήσει. Από τη μία μεριά ο τύπος είχε υιοθετήσει ένα ταλαίπωρο κουτσό σκύλο τύπου “Φλοκ” ενώ από την άλλη μας έβαλε να πετάξουμε όλα τα κουτάβια που ταΐζαμε στο στρατόπεδο – και προσωπικά εγώ που εκτελούσα για ένα διάστημα χρέη μάγειρα – στο δρόμο να πεθάνουν. Ακόμα πιο παρανοϊκό ήταν ότι μια μέρα έβαλε δυο φαντάρους να σκοτώσουν κάποιο από τα πολλά σκιουράκια που κοσμούσαν τα δέντρα του στρατοπέδου για να το έχει στο σπίτι του διακοσμητικό. Μόλις το είδε ξεκοιλιασμένο από τα σκάγια, έβαλε τα κλάματα σα μωρό. Και όταν στέγνωσαν επιτέλους τα δάκρυα, τους λέει “εντάξει παιδιά, βαλσαμώστε το τώρα”!
Νομίζω ότι ο τύπος είναι αντιπροσωπευτικός του είδους που μέλλει να κυριαρχήσει στον πλανήτη μας, αν δεν κυριαρχεί ήδη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ίδιος δεν συμμετέχει ακριβώς στα τεκταινόμενα, αλλά παράγει αποτέλεσμα μέσω εντολών.
Εν τω μεταξύ με τα τελεσίγραφα, τους εξοπλισμούς και την εν γένει μαλακία που έχει συσσωρευτεί στο ουκρανικό, έχει ξαναπροκύψει κλίμα παραμονών πολέμου. Ο οποίος δε θυμάμαι να συζητιέται άλλοτε τόσο συχνά και έντονα όσο στις μέρες μας. Στρατόκαυλοι αναλυτές γεμίζουν τα κανάλια παραληρώντας για τακτικές και για στρατηγικές (και δώστου “ο Σουν Τζου” και δώστου “ο Κλαούζεβιτς”) και για βεληνεκή πυραύλων. Κάτι μου λέει ότι πολλοί απ’ αυτούς δε θα ξεκουμπιστούν ούτε το Δεκαπεντάγουστο – άσε που μπορεί να γίνεται της πουτάνας τότε.
Δεν ξέρω τι λένε οι αναλυτές, αλλά εμένα ήρεμα μου φαίνονται προς το παρόν τα πράγματα. Όχι ότι θα είναι ήρεμα και για πάντα. Τον Τραμπ φοβάμαι μόνο μην κάνει καμιά κουτουράδα με τις “διαπραγματευτικές τακτικές” και τις μαλακίες του. Για την ώρα πάντως δεν μου φαίνεται να το έχει χαμένο. Θα δείξει.
Το ότι το τελεσίγραφο των 50 ημερών έχει μειωθεί δραματικά και τώρα εκπνέει σε …6 μέρες, το έχεις αντιληφθεί υποθέτω. Ταυτόχρονα ο “παραγιός” Μεντβέντεφ απειλεί Θεούς και Δαίμονες και ο Τραμπάκουλας εις απάντησιν μετακινεί πυρηνικά υποβρύχια “κοντά στη Ρωσία”.
Οι “διαπραγματευτικές τακτικές” που λέγαμε παραπάνω. Μόνο που στην περίπτωση της Ρωσίας δεν πιάνουν. Και τι θα κάνει δηλαδή ο Τραμπάκουλας όταν περάσει και καλά η προθεσμία?
Ξέρω γω, μακάρι να έχεις δίκιο, όπερ και το πιθανότερο – ο έτσι απειλεί με δασμούς τη Ρωσία και τους εταίρους της, και γενικώς μιλάει για …καταστροφικές οικονομικές συνέπειες. Χώρια τα “δυο υποβρύχια” που μετακίνησε εν είδει τσαμπουκά ας πούμε.
Τώρα που πέρασε ώρα από τον τελευταίο πύρκαυλο μαλάκα που άκουσα – μας πρότεινε και βιβλία να διαβάσουμε, πέρα απ’ τον Σουν Τζου και τον Κλαουζεβιτς! – το βλέπω κι εγώ πιο ψύχραιμα.
Ανάθεμα κι αν καταλαβαίνουν το παραμικρό οι περισσότεροι από αυτούς και από οικονομία και από γεωπολιτική και από “υψηλή στρατηγική” και από μαλακίες τούμπανα. Clickbait ξέρουν μόνο να κάνουν οι άνθρωποι και ομολογουμένως με μια σχετική επιτυχία.
Ένα άλλο παρήγορο για μένα είναι η εμφάνιση για πρώτη φορά του κυρ-Αντώνη (Σαμαρά) ομιλούντος θετικά για τη γνωστή “κίνηση”, αφήνοντας ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Πράγμα το οποίο κατ’ αρχήν σημαίνει ότι η εσωτερική, δική του πληροφόρηση …”μάλλον” πιο έγκυρη απ’ την εικόνα των σχολίων στα σόσιαλ μίντια, δείχνει μια θετική διάθεση του κόσμου.
Δεν φαίνεται πάντως να πτοούνται ιδιαίτερα οι “επενδυτές” από το Ισραήλ:
https://www.protothema.gr/greece/article/1675122/deuteri-patrida-gia-10000-israilinous-i-ellada-ekrixi-stis-aitiseis-gia-egatastasi-kai-ston-tourismo/
Και αυτό είναι κάτι. Υποθέτω ότι εξ αυτού έχουν λυσσάξει οι γαμημένοι “ακροαριστεροί” Τουρκόσποροι.
Μιλάμε ότι από φιλικά μου πρόσωπα υπεράνω υποψίας, μαθαίνω πράματα και θάματα που συμβαίνουν στα ακριτικά νησιά. Ξεκινώντας από τα …τούρκικα που μαθαίνει μια αυξανόμενη μερίδα (κατά κανόνα) αριστερούληδων, μέχρι διάφορα “πολιτιστικά δρώμενα” στα οποία μετακαλούνται καλλιτέχνες Τούρκοι …και βέβαια, Παλαιστίνιοι.
Για ποιο λόγο μαθαίνουν τούρκικα??
Έλα ντε. Έχει γίνει της μόδας, ξέρω γω; Από αντίδραση στους “φασίστες εθνικιστές” και από ευαισθησία για τη …φιλία των λαών. Οι ίδιοι εξακολουθούν να υποδέχονται μετανάστες με ανοιχτές αγκάλες, όπως το ’15, τότε που έκοψα την καλημέρα σε διάφορα ατομάκια. Μιλάμε για εξαϋλωμένους ηλίθιους.
Μήπως ενδιαφέρονται να δουλέψουν κλπ στην Τουρκία?
Διόλου απίθανο. Γενικώς είναι διαδεδομένο (καταγράφεται και σε γκάλοπ) το φαινόμενο διαφόρων οι οποίοι υιοθετούν απόψεις όπως “και ποιος τη γαμεί την Ελλάδα, μακάρι να μας πάρουν οι Τούρκοι, καλύτερα θα’μαστε”.
Μη σου πω ότι δε θα εκπλησσόμουν αν μάθαινα ότι το εν λόγω σενάριο το προμοτάρει και η ίδια η “ελληνική κυβέρνηση”!
Δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο. Παρόμοιες απόψεις είχαν εκφραστεί από μεγάλη μερίδα ελληνόφωνων χριστιανών πριν και μετά την Αλωση. Δεν πρόκειται όμως απλώς για ιστορικό ζήτημα. Όταν σφίγγει το ζωνάρι, ο νους του ανθρώπου αρχίζει να ξεφορτώνεται το έρμα των ιδεών. Οικογένεια, πατρίδα, δημοκρατία κλπ κάνουν χώρο στην επιβίωση. That being said η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων σήμερα ονειρεύεται ρητά ή σιωπηλά προσάρτηση από τον τάδε ή δείνα ξένο σωτήρα. Οι τουρκόφιλοι αποτελούν ίσως την πιο απελπισμένη μειοψηφία.
Σκέψου μόνο τη μαζική μεταπολεμική μετανάστευση των Ελλήνων στη Γερμανία. Πήγαν δηλαδή να δουλέψουν στους ίδιους ακριβώς ανθρώπους που λίγα χρόνια πριν είχαν ισοοεδώσει τη χώρα τους. Και ήταν μάλιστα πολύ ευχαριστημένοι.
Σωστή σκέψη αυτή για τη Γερμανία imo, αλλά δεν είναι της ιδίας τάξεως το πρόβλημα με τους Γερμανούς κι εκείνο με του κωλότουρκους.
Oύτως ή άλλως, μετά τον Β’ Παγκόσμιο επήλθαν “ως δια μαγείας” συμμαχίες πρωτόγνωρες (Γαλλία – Αγγλία, Γαλλία – Γερμανία κοκ). Η …μαγεία βεβαίως αφορούσε τον “κομμουνιστικό κίνδυνο” και την παγκοσμιοποιητική πρωτοπορία των οικονομικών ελίτ.
Δεν βγάζεις άκρη. Και τώρα κρατάνε όλοι μούτρα στη Ρωσία που αντικειμενικά δεν τους έκανε τίποτα.
Ως προς τους Τουρκόφιλους πάντως, και fake να είναι, και να ξυπνήσουν μετά από 10 χρόνια και να λένε “ρε τι μαλάκες που ήμασταν”, το κακό θα το’ χουν κάνει…
Έτσι είναι. Ούτως ή άλλως, ως κράτος περιορισμένης κυριαρχίας ξεκινήσαμε και τέτοιο εξακολουθούμε να είμαστε. Still, με τους κοπρότουρκους έχουμε κι ένα παρελθόν…
Σίγουρα η Τουρκία είναι για μας ιδιαίτερη περίπτωση. Γιαυτό και δεν πιστεύω πως υπάρχουν στην Ελλάδα πραγματικοί τουρκόφιλοι.
Σίγουρα. Το ίδιο βέβαια μπορεί να πει κανείς για οποιονδήποτε ξυπνάει κάποια στιγμή από την αυταπάτη του. Για όλους μας δηλαδή. Αν υποτεθεί φυσικά ότι ξυπνάμε ποτέ
Από αυταπάτη σε αυταπάτη υπάρχει διαφορά. Είναι θέμα …διανοητικού επιπέδου, το οποίο συνήθως καθορίζει και την ηθική συγκρότηση. Η οποία επηρεάζοντας τη βουλητική παράμετρο συνδιαμορφώνει τις αυταπάτες. Οι Τουρκόφιλοι πρέπει να αποτελούν την πιο απελπισμένα ηλίθια μειοψηφία.
Προσωπικά πάντως τουρκόφιλο με την κυριολεκτική σημασία της λέξης δεν έχω συναντήσει ποτέ στην Ελλάδα. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται απλά για μια μορφή αχυρανθρώπου που διευκολύνει την πολεμική. Αμερικανόφιλοι, γερμανόφιλοι, κινεζόφιλοι ok, αλλά Έλληνας που να βλέπει στην Τουρκία τη χώρα των ονείρων του, κατά πάσα πιθανότητα δεν υφίσταται. Το πολύ πολύ να είναι κάποιος αντικειμενικός, αδιάφορος ή πουλημένος.
Ούτε εγώ έχω συναντήσει – γεγονός είναι βέβαια ότι, ειδικά τα τελευταία χρόνια, δε συναντάω και πλήθη ανθρώπων.
Πάντως, κατά τα φαινόμενα …υπάρχουν. Και είναι, μιλώντας για ανώτερα κυβερνητικά κλιμάκια και σύμβουλους αυτών τουλάχιστον, το τελευταίο απ’ τα τρία που αναφέρεις.