Το μείζον ζήτημα της ελληνικής επικαιρότητας* η απελευθέρωση του “παιδοβιαστή Λιγνάδη”, έχει φέρει στα κάγκελα την ελληνική κοινωνία, πρωτοστατούντος ενός εσμού [αυτοπροσδιοριζόμενων ως] ηθοποιών, σκηνοθετών κτλ. Η γελοιότητα της χυδαιότητας βοά, σε βαθμό που …πλήττει κανείς να ασχοληθεί με το όλο θέμα, πάνω από μια φορά τουλάχιστον [το έχουμε κάνει ήδη]. Αυτό με τη σειρά του δημιουργεί επιπλέον προβλήματα : από τη μια ο βαριεστημένος άνθρωπος παρουσιάζεται σαν “σνομπ” και “στον κόσμο του”, ενώ το μόνο αμάρτημά του είναι ότι διατηρεί ίχνη αξιοπρέπειας και φυσιολογικότητας. Από την άλλη, εν τη απουσία αντιπάλου δέους, η λαϊκή κατακραυγή θα φτάσει σε ύψη “δυσθεώρατα” [κάτι άκουσα περί …συγκέντρωσης διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (Μπιμπίλας)].

Η απάντηση που “καθησυχάζει” είναι ότι, ούτως η άλλως, σ’ αυτά τα ύψη θα ‘φτανε. Αυτό με την ευγενική χορηγία της “αριστεράς”, ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ [βλ. ανακοίνωση του ονειρευόμενου “μια Ελλάδα με πρωθυπουργό μαύρη, λεσβία μετανάστρια” κυρίου Ηλιόπουλου – “μόνο τότε η χώρα θα έχει αληθινή δημοκρατία…”]
Το τρέχον σχέδιο των μαλακίων του διαδικτύου είναι η ενοχοποίηση ως …προστάτη παιδοβιαστών τουλάχιστον, του “πρωθυπουργού της χώρας”. Και της ανασυρμένης απ’ τη λήθη, τροφού των “ασυνόδευτων”, κυρίας Αγαπηδάκη.

* Όλα τα “μείζονα” ζητήματα, των πολιτικών μη εξαιρουμένων, υπάγονται σε μια διαδικασία αντιπερισπασμού απ’ το όντως μείζον : καταστροφή οικονομικών δομών / κοινωνικού ιστού σε παγκόσμια κλίμακα, με εργαλείο τις τερατολογίες περί πανδημίας και κλιματικής καταστροφής.